กรี๊ดดดดดดด.... (เสียงกรีดร้องแหลมจนแสบแก้วหู)
ปวีร์หลับตาลงเอามือใหญ่มาปิดที่หูเพราะตอนนี้แสบแก้วหูไปหมดแล้ว
“นี่หนูมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงคะ?” มิลินก้มหน้าลงสำรวจตัวเอง มือก็กำไปที่คอเสื้อนักศึกษาที่อยู่ในสภาพเรียบร้อย ไม่ได้ถูกถอดอะไร กำลังนั่งหัวฟูอยู่บนเตียงนอนกว้าง ไหนจะเฟอร์นิเจอร์สุดหรูนี่อีก ไม่ใช่หอพักเรา ไม่ใช่ที่โรงแรมที่ฝึกงานด้วย
“ที่นี่บ้านฉัน ห้องฉัน ก็เธอจะมาล้างรถแต่เธอหลับ ปลุกก็ไม่ตื่น” ปวีร์ก็ตอบไปตามตรง หน้าตาก็ไม่ได้ตื่นเต้นอะไร “ตื่นแล้วก็ไปล้างรถสิ วันนี้วันหยุดเธอไม่ใช่เหรอ?” คนตัวสูงยังยืนพูดต่อเพื่อเรียกสติเธอ
มิลินโมโห โมโหให้ตัวเอง ได้แต่คิดทบทวนเรื่องเมื่อวาน 'ยัยโง่เอ๊ย' จะหลับอะไรนักหนา ถ้าจะหลับลึกขนาดนี้ทำไมไม่ตายไปเลย น่าจะตายให้มันจบๆ ไปสักที
“กระเป๋ากับโทรศัพท์หนูอยู่ไหนคะ ป่านนี้ฝ้ายคงเป็นห่วงแย่แล้ว” คนตัวเล็กมองหาสมบัติติดตัวของตัวเองรอบๆ ห้องนอนกว้างนี้แต่ก็ไม่เจออะไร
“อยู่ในรถ...” เสียงตอบพร้อมยืนกอดอกขึ้น ไม่รู้จะชิลไปไหน
มิลินแทบจะกระโดดลงจากเตียงวิ่งไปยังประตู แต่ก็งงว่าจะไปทางไหน เปิดประตูออกก็ต้องตกใจเมื่อเจอผู้หญิงสูงวัยยืนอยู่หน้าประตู
“ตื่นแล้วเหรอคะคุณหนู?” เสียงนุ่มถามเจ้านายพร้อมรอยยิ้ม
“ตื่นแล้ว ขออาหารเช้าสองที่”
มิลินตกใจกับคนตรงหน้าทำอะไรไม่ถูกรีบยกมือขึ้นไหว้ เพราะเป็นผู้ใหญ่กว่า
“สวัสดีค่ะ” อายแสนอาย ที่มานอนบ้านผู้ชาย เขาจะมองเธอเป็นคนแบบไหน แต่ก็ช่าง ใครสนละ อันดับแรก ต้องไปล้างรถแล้วรีบไปจากที่นี่ น่าจะดีที่สุด
“สวัสดีค่ะ” คุณป้าแม่บ้านยิ้มให้พร้อมยกมือรับไหว้เด็กสาว ที่ยืนงงอยู่ตรงหน้าประตูห้องนอนเจ้านาย “ไปค่ะ ลงไปทานข้าวเช้ากัน” เธอพูดแล้วม้วนตัวเดินนำลงไปข้างล่างก่อนเจ้านายของเธอ
มิลินทำได้เพียงเดินตามลงไปช้าๆ พอถึงข้างล่างก็แอบสำรวจบ้าน มองไปรอบๆ เพราะขามานอนมา ไม่ได้มองเลยไม่รู้อะไรไปทางไหน นี่บ้านหรือคฤหาสน์ สายตามุ่งไปที่ลานจอดรถนอกบ้าน มองเห็นเหมือนจะมีคนขับรถกำลังยืนเช็ดถูกรถอยู่แล้ว
โถ...รถอะไรมากมายหลายคันขนาดนั้นเนี้ย บ้านก็หลังใหญ่โต คงจะเป็นครอบครัวใหญ่สินะ.
“คุณป้าคะ หนูไม่หิว หนูขอตัวไปล้างรถก่อนนะคะ” พอลงขั้นบันไดขึ้นสุดท้ายสาวน้อยชุดนักศึกษาผมสั้นก็พร้อมจะตรงไปที่ลานจอดรถทันที
“อ้าว ทำไมไม่กินอะไรก่อนคะ แล้วทำไมต้องไปล้างรถด้วย นั่นมันหน้าที่ลุงโชคกับเจ้าชัยเขาโน้น” ป้ารีแม่บ้านพูดขึ้นพร้อมชี้มือไปยังคนขับรถของบ้านที่กำลัง เช็ดถูรถยนต์ที่จอดเรียงรายคันนั้นคันนี้
“อ๋อ..หนูมาที่นี่เพื่อล้างรถเท่านั้นค่ะ” มิลินหันมาตอบคำถามผู้หญิงสูงวัยตรงหน้าแล้วหันไปสบตากับคนตัวสูงที่กำลังเดินลงบันไดมาทางเธอ
“กินข้าวก่อนค่อยไปล้าง” ปวีร์เอ่ยชวน แต่น้ำเสียงมันออกไปทางคำสั่งเสียมากกว่า
“ไม่ค่ะ หนูไม่หิว จะรีบล้างแล้วรีบกลับ” คนตัวเล็กตอบกลับทันที เพราะตอนนี้มันกระอักกระอ่วนเต็มทนแล้ว
“ไหนบอกจะทำตามทุกอย่างไง” ปวีร์ก็ยอกย้อนเอาคำพูดของเธอมาอ้าง เธอจะได้หมดหนทางมาเถียงสักที
มิลินก็ทบทวนคำพูดตัวเอง ก่อนจะยอมหันกลับมาทางโต๊ะอาหารแบบกล้ำกลืนฝืนทน ที่โต๊ะอาหารที่มีพนักงานเตรียมไว้อยู่แล้ว มีหน้าที่คือไปนั่งกินแล้วรีบกลับออกไปล้างรถเท่านั้น
“อิ่มแล้วค่ะ หนูไปล้างรถแล้วนะคะ” ว่าแล้วมิลินก็กระดกน้ำลงคอเสียงดังอึกอัก ก่อนจะรีบลุกจากเก้าอี้ตัวสวยแล้วมุ่งหน้าไปที่ลานจอดรถทันที โดยไม่สนคำเรียกของคุณป้าแม่บ้านที่กำลังอ้าปากค้าง
“ปล่อยเขาไปเถอะป้า เดี๋ยวผมจัดการเอง” ปวีร์ปล่อยให้เธอได้ล้างรถอย่างที่ตกลงกันไว้ ส่วนตัวได้โทรศัพท์สั่งงานกับเลขา ก่อนจะออกไปดูพนักงานล้างรถคนใหม่
ปวีร์เลือกนั่งดื่มกาแฟที่ม้าหินอ่อนสีขาวในสวยย่อมใกล้ๆลานจอดรถอย่างใจเย็น เพื่อดูยัยลูกหมาที่กำลังก้มๆ เงยๆ ขัดถูรถหรูจนฟองท่วมรถไปหมด พร้อมส่ายหน้าไปมาเบาๆ ก็เธอตัวเปียกหมดแล้วในตอนนี้ แถมรองเท้าก็ไม่ใส่
มิลินใช้ฟองน้ำจุ่มน้ำยาล้างรถรุ่นพิเศษ ที่คุณลุงโชคเอามาให้เธอ สำหรับล้างรถ ชุดนักศึกษาของเธอเปียกปอนไปด้วยน้ำที่กระเซ็น จากรถมากระทบชุดของเธออีกที รองเท้าที่มีคือรองเท้าคัชชู สำหรับใส่ไปฝึกงานเท่านั้น ตอนนี้เธอจึงเปลือยเท้าเดินวนไปวนมาอยู่รอยตัวรถ ตั้งแต่ตื่นนอนหน้าก็ยังไม่ได้ล้าง ก็ต้องมากินข้าวต่อด้วยล้างรถ มิลินใช้น้ำจากสายยางยกขึ้นเพื่อล้างหน้าตัวเองให้สดชื่น ด้วยความเคยชินตอนที่อยู่ต่างจังหวัดเธอก็ใช้น้ำจากสายยางล้างหน้าแบบลวกๆ ตอนล้างผักกับแม่ ก่อนจะไปอาบน้ำแปรงฟันทีหลัง
ทำเอาปวีร์ที่กำลังนั่งมองถึงกับอมยิ้มกับความซื่อของเธอ คนอะไรไม่อายเลยหรือไง ไม่มีความเป็นกุลสตรีแม้แต่น้อย แต่ดูอีกทีก็มีเสน่ห์เหมือนกันนะ
2 ชั่วโมงผ่านไป
มิลินทั้งล้างและเช็ดรถจนสะอาดเอี่ยมอ่อง จนเธอหมดแรง เสื้อผ้าก็เปียกปอนไปหมด สภาพไม่ต่างอะไรกับออกศึกบางระจันทร์มาเจ้าของรถก็เอาแต่นั่งจ้องอยู่อย่างนั้น แทบไม่มีเวลาพักหายใจ
“หนูล้างเสร็จแล้วค่ะ คืนกระเป๋ากับโทรศัพท์ให้หนูด้วยค่ะ หนูจะกลับแล้ว” มิลินเดินมาหาเจ้าของรถเจ้าปัญหาที่กำลังนั่งสูบบุหรี่สบายใจเฉิ่ม แล้วยังจะสีหน้าเรียบเฉยนี่มันทำให้เธอรำคาญลูกตาอย่างบอกไม่ถูก
“ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนสิ....เปียกหมดแล้ว” ปวีร์บดบุหรี่ในมือลงที่เขี่ยทั้งที่เพิ่งสูบไปแค่ครึ่งเดียว ใจเย็นกว่าปวีร์ก็น้ำแข็งขั้วโลกแล้ว
“ไม่ค่ะ หนูอยากกลับแล้ว คืนของหนูมา” มิลินยังยืนยืนอยากออกจากบ้านนี้ให้เร็วที่สุด
“ใครบอกจะให้เธอกลับ” น้ำเสียงราบเรียบไม่ได้เป็นเดือดเป็นร้อนอะไร ผิดกับมิลินที่ยืนหน้าบึ้งอยู่ตรงหน้า
“นี่หมายความว่ายังไงคะ หนูก็ล้างรถชดใช้ให้คุณแล้ว อย่ามาเบี้ยวกันนะ” มิลินรู้สึกเหมือนจะไม่ได้รับความยุติธรรม ก็จ้องหน้าคนตัวสูงด้วยตาเขม็ง พร้อมจะเอาเรื่องคนที่หาเรื่องในตอนนี้ 'จะมาไม้ไหนอีกนี่อิผี กูจะทนไม่ไหวแล้วนะ'
Guest
