บาปรักครรภ์มาร

“โมนาท้องค่ะ” 

“เออ! ไม่ต้องย้ำ รู้แล้ว ไม่ได้หูหนวก” เขาหันมาตะโกนใส่หน้าเธอแล้วหันหน้าหนีเหมือนเดิมพร้อมนวดคลึงขมับอย่างใช้ความคิดแล้วก็หมุนตัวเองหันหน้ามาทางสาวน้อยที่อยู่ด้านหลังแล้วบอกสิ่งที่ตัวเองเพิ่งคิดได้ทันทีว่า 

“ไปเอามันออกซะ! ฉันไม่ต้องการไอ้มารหัวขนในท้องเธอ” เสียงทุ้มห้าวดังขึ้นกรีดใจของสาวเจ้า 

“แต่เขาคือลูกของคุณนะคะคุณหนาม” เธอพูดเสียงสั่นสะอื้นทั้งน้ำตา แม้จะเตรียมใจไว้แล้วว่าจะได้รับคำตอบที่กรีดเฉือนหัวใจแบบนี้ 

“หึหึ...แล้วไง ลูกฉันแล้วไง ฉันไม่ต้องการให้มันเกิดมา ถ้าจะเก็บมันไว้ก็พามันออกไปจากบ้านฉัน รวมทั้งเธอด้วยโมนา” แล้วเขาก็เดินไปกระชากเปิดบานประตูของตู้เสื้อผ้าแล้วหยิบเสื้อผ้าของโมนาที่อยู่ในตู้ออกมากองที่พื้นพร้อมหยิบกระเป๋าเดินทางใบเล็กที่หลังตู้เสื้อผ้าลงมาเปิดรูดซิปแล้วหยิบยัดเสื้อผ้าของหญิงสาวใส่ในกระเป๋า 

“มะ...ไม่นะคะคุณหนาม โมนาไม่ไปค่ะ” 

น้ำเสียงสะอื้นไห้ดังขึ้นห้ามพร้อมกับเดินมากระชากมือใหญ่ให้หยุดยัดเสื้อผ้าตัวเองใส่กระเป๋า 

“งั้นก็ไปเอาเด็กออก ถ้าไม่อยากไปจากที่นี่” เขาหยุดมือที่ยัดเสื้อผ้าพร้อมบอกสาวน้อยเสียงเข้มขรึม 

“มะ...ไม่นะคะ โมนาไม่ฆ่าลูกตัวเองหรอกคุณหนาม โมนาจะเก็บเขาไว้” เธอส่ายหน้ายืนยันคำเดิม 

“งั้นก็ไสหัวไปให้พ้นหน้าฉัน ตุ้บ!” 

เขาทิ้งกระเป๋าเดินทางในมือแล้วเดินออกจากห้องไปไม่สนใจคนตัวเล็กที่ทรุดตัวนั่งลงกับพื้น 

ฮือๆๆ 

“คนใจร้าย! อึก! ฮือๆๆ” 

เธอหยิบเสื้อผ้าที่กองตรงหน้าที่ยังไม่ถูกยัดใส่กระเป๋าเข้ามากอดทั้งน้ำตา