Crush love 18+

EP.00 บทนำ

#Crush love 18+

😰😰😰 ย้อนไปเมื่อ3ปีก่อน~~~

เรา : เมฆคือกูมีเรื่องจะบอกอะ!! (เรามีสีหน้าเศร้า)

เมฆ : มีอะไรไม่สบายใจรึป่าว ทำไมทำหน้างั้นอะ? (สีหน้าดูเป็นห่วงเรามาก)

เรา : คือ.... กูว่าเราเลิกกันเหอะวะ!!

เมฆ :...... (เมฆมีสีหน้าที่เหว่อไปเลย)

เรา : กูถือว่ากูได้บอกแล้ว กูไปก่อนนะ (เรากำลังจะก้าวขาออกไปจากตรงนั้น)

เมฆ : เอ่อออ เด๋วก่อนดิ ทำไมต้องเลิกอะ เราไม่ดีตรงไหนวะ? (เมฆมันรีบดึงแขนเราไว้ทันที และมองมาที่เราแบบน้ำตาซึม)

เรา : คือ..เมฆดีทุกอย่างเว๊ย แต่....

เมฆ : เพราะเเม่เราใช่ไหม? (อยู่ๆเมฆมันก็น้ำตาไหล)

เรา : เฮ้อออ ขอตัวก่อนวะ!! (เรารีบสะบัดแขนและวิ่งออกจากตรงนั้นทันทีเลย)

เมฆ : สปาย! สปาย! (เรียกตามหลังเรามา)

เมฆเป็นเเฟนคนแรกของเราเว๊ย เรากับเมฆคบกันได้3ปี เราเองก็รักเมฆมาก และไม่เคยรักใครแบบนี้มาก่อน เพราะเมฆคือรักแรกของเรา!! แต่แม่ของเมฆไม่ชอบเราเท่าไหร่ เพราะเราไม่ใช่กุลสตรี ไม่ใช่ผู้หญิงเรียบร้อย ออกจะเป็นผู้หญิงห้าว ฐานะทางบ้านไม่ดี ไม่คู่ควรกับเมฆ และอีกอย่างเราไม่มีการศึกษาด้วย เราไม่อยากดึงชีวิตเมฆให้ตกต่ำ เลยตัดสินใจตัดความสัมพันธ์ตั้งแต่เนิ่นๆ

หวัดดีค่ะทุกคน ก่อนอื่นขอมาแนะนำตัวก่อนละกัน

เราชื่อ มินิ สูง 168 น้ำหนัก 47 อายุ19 ปี เราเป็นคนผิวขาวเหลือง ผมตรงสวย หุ่นดี หุ่นนาฬิกาทราย ทรวดทรงเว้าน่ามอง อีกอย่างก็คือ เราเป็นคนนมใหญ่มากกก 5555 (แม่ให้มาเยอะ ของจริงล้วนๆคะ)

เราเป็นผู้หญิงบ้านนอกคนหนึ่งที่หน้าตาดีพอสมควร สมัยที่เราเรียนอยู่ จะถูกคัดตัวไปประกวดนางงาม นางนพมาศตามงานวัดต่างๆ ส่วนใหญ่จะได้รางวัลกลับมาทุกงาน เราเป็นคนไม่ค่อยมีเพื่อนคะ จะมีเพื่อนที่สนิทสุดก็สมัยประถม เพราะเราเรียนจบแค่ ม.3 ก็ต้องออกมาทำงานหาเงินเลี้ยงครอบครัวเเล้ว งานอะไรเราทำได้หมด ขอเเค่ได้เงิน เราไม่เคยเกี่ยง เราเป็นผู้หญิงที่สู้ชีวิตพอสมควร

เพราะชีวิตคนเรามันเลือกเกิดไม่ได้ง๊ะ!! ถ้าเลือกได้อีสปายนี่ก็อยากเกิดมาบนกองเงินกองทอง มีชีวิตที่สุขสบายเหมือนคนอื่นเขา แต่เมื่อเกิดมาจนเราก็ต้องสู้ชีวิตกันต่อไป!!

เรามีพี่น้อง3คน เราเป็นพี่สาวคนโตคะ ส่วนที่โตที่สุดคงจะเป็นนม 55555 คัพA+++ อิอิ เรามีน้อง2คนค่ะ คนแรกเป็นน้องสาวชื่อหยาด คนสุดท้องเป็นน้องชายชื่อเป็ก เราเป็นเด็กบ้านนอก เด็กบ้านๆอยู่ตามต่างจังหวัดอะ ช่วงหน้าฝนก็ต้องออกไปช่วยพ่อแม่ทำไร่ทำนา วันว่างๆก็ออกไปล้างจานตามร้านอาหารต่างๆ เก็บผักจับปูจับปลาขาย เเต่เราคิดว่าถ้าใช้ชีวิตแบบนี้ต่อไป คงจะต้องอดตายแน่นอน!! ชีวิตเราไม่ดีขึ้นเลย

เราเลยตัดสินใจเรียนให้จบเเค่ ม.3 เราตั้งใจที่จะไม่เรียนต่อเพราะอยากหางานทำเพื่อส่งน้องๆเรียนแทน

เราจบ  ม.3 มาได้4ปีแล้ว แต่ออกเรียนมาทำงานตามบ้านนอกชีวิตก็ไม่ดีขึ้นเลย แต่ทำงานอะไรละที่รายได้ดี มีเงินเหลือใช้ อีมินิจึงตัดสินใจมุ่งหน้าเข้าเมืองหลวงเพื่อหางานทำ แต่ชีวิตอีสปายก็ช่างรันทดสะเหลือเกินเพราะ เราไม่มี ญาติโก โหติกา อยู่ที่กรุงเทพเลยซักคน จะหวังพึ่งใครก็ไม่ได้!!

วันนี้เรามาช่วยพ่อกับเเม่หว่านข้าวอยู่กลางทุ่งนา ส่วนน้องๆก็ไปเรียนตามปกติ

เรา : แม่จ๋าาา (เราหันไปหาเเม่)

แม่ : ว่าไง มีอะไรรึป่าวสปาย (แม่เรากำลังหว่านข้าวอยู่กลางทุ่งนา)

เรา : หนูว่า... ถ้าหนูไปหางานทำแถวกรุงเทพ ชีวิตมันจะดีกว่านี้ไหมแม่? (เราพูดแบบมั่นใจ)

แม่ : เอ็งคิดดีแล้วหรอ? (เเม่หันมาถามเรา)

เรา : หนูคิดแบบนี้มาหลายเดือนเเล้วจ๊ะแม่!!

เเม่ : ถ้าเอ็งคิดดีแล้ว แม่ก็จะไม่ห้าม!!

เรา : หนูแค่อยากให้ครอบครัวเราสบาย ไม่ลำบากแบบนี้ หนูทำงานแบบนี้มา4ปีเเล้ว แต่ชีวิตยังอยู่ที่เดิมเลย!!

แม่ : เออ แม่เข้าใจเอ็ง!! ถ้าเอ็งไปอยู่กรุงเทพ เอ็งก็ต้องดูแลตัวเองดีๆนะ เพราะคนกรุงเทพ ไม่เหมือนคนแถวบ้านนอก เวลาเดือดร้อน คนบ้านนอกจะช่วยเหลือพึ่งพากันได้ (แม่พูดเสียงเเข็งใส่เรา เเต่เราเข้าใจนะว่าเเม่เป็นห่วงเรา)

เรา : หนูรู้จ๊ะแม่ แต่หนูก็จบ ม.3แล้ว หนูอยากใช้วุฒิให้เป็นประโยชน์ หนูเอาวุฒิไปสมัครงานแถวโรงงานก็ได้ บางที่เงินเดือนก็ดีนะ หนูจะได้มีเงินส่งมาให้เเม่กับน้องใช้ได้สบายๆไง อีกอย่างน้องก็มีค่าใช้จ่ายเยอะ เพราะต้องเรียนอีก!!

แม่ : ถ้างั้นเอ็งลองคุยกับพ่อเอ็งดูสิ!!

เรา : แม่คุยให้หนูหน่อยสิ หนูกลัวว่าพ่อแกจะห้ามอะ (ใช่ค่ะ พ่อเราดุเเละโหดมาก แกจะเป็นคนนิ่งๆและเงียบขรึม แต่หวงลูกทุกคน)

แม่ : ก็ได้ๆ เด่วแม่จะลองไปคุยให้ สำหรับแม่อะ เเม่เข้าใจเอ็ง แต่แม่ไม่รู้นะว่าพ่อเอ็งจะอนุญาตรึป่าว!!

เรา : จ๊ะเเม่!!! (เราฉีกยิ้มให้เเม่ทันที)

วันนี้ทั้งวันเราก็ทำงานกันกลางแดด ร้อนก็ร้อน แต่ก็ต้องอดทนเพื่อครอบครัว อดทนเพื่อคนข้างหลังที่ต้องเรียนหนังสือ สปายเข้าใจแล้วละ ว่าพ่อกับแม่ลำบากแค่ไหนกว่าจะเลี้ยงเราให้โตมาได้แต่ละคน

มีลูก10คนจนไปอีก10ปี เฮ๊อออ

✂✂✂ตัดๆ ตัดมาช่วงเย็น

แม่ : เอิ่มมมมม พ่อ!!! (เราเดินไปนั่งข้างๆแม่)

พ่อ : ว่าไงแม่!! (พูดเสียงเข้ม!)

แม่ : คือเเม่ว่า แม่อยากให้สปายมันลองไปหางานทำแถวกรุงเทพดูอะ

พ่อ : ฮึ!!!! คิดยังไงจะไปกรุงเทพ (พ่อรีบหันหน้ามามองหน้าเราทันที)

เรา : คือหนูอยากหาเงินให้ได้เยอะๆ จะได้ส่งมาให้พ่อกับแม่ใช้ไง อีกอย่างน้องก็ต้องใช้เงิน เพราะยังเรียนอยู่ด้วย

พ่อ : เอ็งรู้ไหมสปาย คนกรุงเทพมันไว้ใจไม่ได้!!!! (พ่อพูดน้ำเสียงที่เข้มขรึมใส่เรา แล้วชี้หน้าเราเหมือนโกรดเคือง)

เรา : พ่อให้สปายลองทำดูก่อนได้ไหม ถ้ามันไม่ดีสปายจะกลับมาทำงานที่บ้านเหมือนเดิม นะๆๆๆๆ (เราทำหน้าอ้อนๆ)

พ่อ : เอ็งก็รู้ว่าพ่อเป็นห่วงเอ็ง!! (พ่อพูดเสียงเเข็งแต่ไม่มองหน้าเราเเม้เเต่น้อย)

เรา : หนูรู้จ๊ะพ่อ หนูเองก็เป็นห่วงพ่อเหมือนกัน หนูไม่อยากให้พ่อกับแม่ต้องทำงานหนักกันแบบนี้ทุกวัน อย่างน้อยหนูก็ช่วยแบ่งเบาภาระพ่อกับแม่ได้บ้าง

พ่อ : ฮึ!!!! ถ้าเอ็งคิดดีแล้วก็ไป ถ้าคิดว่าไปแล้วมันไม่ดีเอ็งก็รีบกลับมา!!! (นี่แหละนาาาา คนเป็นพ่อเป็นแม่ ต่อให้ลูกโตเเค่ไหน ก็ยังห่วงอยู่ดี)

เรา : จริงๆนะพ่อ พ่อให้หนูไปแล้วใช่ไหม?

พ่อ : อื้มมม (พยักหน้า)

เรา : เย้ๆๆ ขอบคุณนะพ่อ

พ่อ : เด่ววว!!! แต่เอ็งต้องดูเเลตัวเองให้ดี อย่าไว้ใจใครง่ายๆ เข้าใจไหม? (พูดเสียงนิ่ง!!)

เรา : เข้าใจจ๊ะพ่อ (เราฉีกยิ้มขึ้นมาทันที)

แม่ : ป๊ะ!!! เราไปกินข้าวกันเถอะพ่อ!! ป่ะสปาย น้องๆเตรียมไว้เรียบร้อยเเล้ว

เรา :  จ๊ะเเม่ (เราหันไปยิ้มให้เเม่)

เรากับแม่ก็ลุกเดินไปก่อน แต่พ่อยังไม่ยอมเดินตามมา สงสัยคงจะคิดมากเรื่องที่เราขอไปทำงานที่กรุงเทพอยู่

แม่ : ไปกินข้าวกันพ่อ! (แม่เรียกพ่ออีกครั้ง)

พ่อ : อื้มมม (พยักหน้า)

เราก็เดินไปจูงมือพ่อกับแม่มากินข้าวเย็นกัน วันนี้เรามีความสุขมาก เราจะได้ออกไปหางานทำแบบจริงๆจังๆ ต่อไปพ่อกับเเม่ก็ต้องสบาย น้องๆจะได้ไม่ลำบากเหมือนเรา ทุกคนในครอบครัวเราต้องมีความสุข ชีวิตครอบครัวเราต้องดีขึ้น!!

แม่ : แล้วแกจะไปกรุงเทพตอนไหนสปาย?

หยาด&เป็ก : ฮ๊ะ!!!!! พี่สปายจะไปกรุงเทพหรอ? (สีหน้าดูตกใจ)

เรา : เอ่ออออ อื้มมม (ผยักหน้า)

หยาด : แล้วทำไมพี่ต้องไปอะ (ทำหน้าเศร้า)

เป็ก : ใช่!! ทำไมพี่ต้องไปไกลขนาดนั้น!!

เรา : พี่อยากไปหางานทำอะ อยากหาเงินให้ได้เยอะๆ ส่งมาให้แกกับน้องใช้ไง

หยาด : เฮ้อออ แบบนี้หยาดก็คิดถึงพี่เเย่เลยอะดิ (ทำหน้าเศร้า)

เรา : ถ้าคิดถึงก็โทรมาหาพี่บ่อยๆสิ!!

หยาด : ถึงจะโทร แต่มันก็ไม่เหมือนได้เห็นหน้าหรอก

เป็ก : เอออ จริงวะพี่!! ความจริงให้ผมออกจากเรียน มาหาเงินแทนพี่ก็ได้นะ

เรา : ไม่ได้นะเป็ก ยังไงแกก็ต้องเรียนให้จบม.3 ก่อน

เป็ก : แต่ผมเรียนโง่วะ ผมสู้ให้พี่เรียนดีกว่า อย่างน้อยคงมีอนาคตที่ดีมากกว่าผม

เรา : เป็ก! แกอย่าคิดแบบนี้สิว่ะ อย่างน้อยพี่ก็จบ

ม.3 แล้วนะ จะเรียนต่อตอนไหนอีกก็เรียนได้ ไม่สายหรอก แต่แกนี่สิ ต้องสู้ไปก่อน เข้าใจไหม?

เป็ก : เข้าใจครับ! (พยักหน้า)

พ่อ : พอๆๆๆๆ เลิกคุยกัน กินข้าว กินไรให้เสร็จกันก่อน ค่อยไปคุยกันทีหลัง (พ่อทำหน้าหงุดหงิด)

เรา&หยาด: คะ

เป็ก : ครับ!!

เราก็รีบกินข้าวให้เสร็จจะได้คุยกับเเม่เรื่องเตรียมตัวไปกรุงเทพ อีก2วันแล้วสินะ ที่เราต้องไปใช้ชีวิตอยู่เมืองหลวง เราไม่เคยเห็นมาก่อน เคยเห็นแต่ในTV  เมืองหลวงของจริงจะสวยเหมือนในTVไหมวะ

โอ๊ยยยย อีสปายตื่นเต้น!!!

#แอดกลับมาแล้วน้าา ทุกคน ขอโทษที่หายไปสะนานเลย😅