พ่ายปุณฑริก

เรือนผมสีบอล์นตามธรรมชาติสะท้อนกับแสงตะเกียงสีส้มเป็นประกายทอระยิบ ชวนให้มือของผมสัมผัสลูบไล้อย่างอดไม่ได้ ฟีโรโมนหอมกรุ่นกลิ่นดอกบัวขาวลอยเอื่อยยั่วเย้าจนใจเต้นไม่เป็นส่ำ เจ้าของใบหน้าขาวซีดนอนหลับปุ๋ยอยู่บนเก้าอี้หวายตรงระเบียงบ้าน มือเรียวปัดป่ายเกาแขนเนียนที่โดนยุงกัดจนเป็นรอยแดง

         “ปุณ ปุณครับ” ผมเอ่ยเรียกคนตัวเล็กพลางจับต้นแขนเขย่าเบาๆ

         “ฮื้ออ...” เสียงตอบรับลอดลำคอแต่เปลือกตายังคงปิดสนิท

         “รอผมเหรอ ทำไมปุณมานอนตรงนี้”

         “คุณเจเหรอ ทำไมกลับดึกจังครับ” ดวงตาคู่สวยสีเทาอมฟ้าปรือขึ้นพลางเอ่ยถาม สองแขนค่อยๆยันตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้หวายตัวยาว

         “ผมเคลียร์งานนิดหน่อย ไฟดับเหรอ ทำไมบ้านมืดขนาดนี้” ผมถามพลางช้อนอุ้มร่างเล็กขึ้นมาไว้ในอ้อมแขน กลิ่นหอมจากกายขาวลอยฟุ้งแตะจมูกชวนให้ความปรารถนาในร่างกายวิ่งพล่าน

         “ผมลืมจ่ายค่าไฟ เจ้าหน้าที่มายกหม้อไปแล้วตอนผมกลับมาอะ ฮือ...คุณปล่อยให้ผมรอนาน คิดค่าเสียเวลาห้าพันนะ” ปุณทำหน้ายู่สะบัดหน้าน้อยๆราวกับเด็กตัวเล็กอ้อนขอขนม

         “เฮ้อ...ผมต่างหากควรจะหักเงินคุณ แล้วคืนนี้ผมจะนอนยังไง” ผมถอนหายใจในขณะจะก้าวเดินเข้าไปในบ้านไม้ที่มืดสนิท

         “อ้าๆ ตะเกียงๆ” แขนเรียวคว้าอากาศเป็นเชิงให้ผมหมุนกลับไปพาเจ้าตัวฉวยหยิบเอาตะเกียงเก่าๆมาด้วย

“ทั้งมืดทั้งร้อนแน่เลย” ผมอดบ่นไม่ได้

“คุณจะมาหักเงินผมไม่ได้ ไม่พอใจคุณก็กลับไปนอนบ้านหลังใหญ่ของคุณให้สบายเถอะ อีกอย่างนะครับผู้อำนวยการเจเดน มอร์แกน คุณมาหาผมแล้วเคยได้นอนไหม ก็ไม่!” ใบหน้าเล็กเอียงคอเล็กน้อยเหน็บแนม

“คำว่านอนของผม ก็ไม่ได้หมายความว่านอนจริงไหม” ผมถามพร้อมกับวางร่างบางหอมกรุ่นกลิ่นดอกบัวขาวลงบนเตียงนอน

“งั้นคืนนี้สามหมื่น ผมจะพัดจะวีให้ทุกๆนาทีเลย” ดวงตาสีเทาอมฟ้ากะพริบปริบๆ พร้อมกับชูนิ้วเล็กขึ้นสามนิ้วบอกราคาที่พักและบริการสุดแสนประทับใจ

“คุณเอาเงินไปทำอะไรเยอะแยะ ถามหน่อยเถอะปุณฑริก” ผมถามพลางรับตะเกียงที่เป็นแสงสว่างเพียงหนึ่งเดียวของบ้านนี้จากปุณไปวางไว้บนโต๊ะข้างหัวเตียง

“เรื่องของผม คุณเจโอนให้ไวก็พอ”