คำโปรย...
เธอรักเขาหมดหัวใจ...
แต่...เขาทำกับเธอเหมือนเธอไม่ใช่คน
&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&
“ออกไปจากชีวิตของฉันสักที!! ฉันเกลียดเธอ! ได้ยินไหมฉันเกลียดเธอ!!”
คำพูดที่ออกมาจากปากคนที่เธอรักสุดหัวใจ เปรียบเสมือนเข็มพันเล่มที่ทิ่มแทงลงไปสู่หัวใจ น้ำตาที่พยายามกลั้นไว้ไม่ให้ไหลรินออกมาก็พากันทะลักออกมา หญิงสาวถอนหายใจก่อนเงยหน้าขึ้นมองคนตรง
“ป่านเข้าใจแล้วค่ะ ป่านไปแน่ แต่...” จิรัสยากลืนน้ำลายลงลำคอสายตามองคนใจร้ายอย่างตัดพ้อ
“แต่...อะไร?” เสียงเข้มตวาดขึ้นอย่างไม่พอใจ
“แต่...ป่านต้องการเงินจากคุณ...สิบล้าน! คุณให้ป่านได้ไหมค่ะ”
จิรัสยาแน่ใจหากเธอขอเงินเขาอย่างนี้ไป เธอก็จะกลายเป็นผู้หญิงหน้าเงินอย่างที่เขากล่าวหา แต่จะทำอย่างไงได้ในเมื่อเธอต้องดูแลอีกหนึ่งชีวิตที่กำลังจะเกิดมา...
&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&
แต่ถ้าคุณคิดว่านางเอกเรื่องนี้เป็นคนเจ้าน้ำตาล่ะก็...
คุณคิดผิด!!
การกลับมาครั้งนี้ของเธอ มันคือการเอาคืน!!!
เอาคืนทุกคนที่ทำให้เธอเจ็บ!!!
ฉันขอโทษด้วยนะค่ะ ที่คุณโดนเปลี่ยนตำแหน่งกะทันหันแบบนี้...คุณคงจะเสียหน้าแย่เลย...” น้ำเสียงภาษาอังกฤษที่ฟังดูเสียใจอย่างสุดซึ้ง
“แก...” อรนิชาพูดได้แค่นั้น ใจจริงเธออย่างจะจิกหน้าสวยๆ นั้นให้หายแค้น ถ้าไม่ติดว่าคนยืนอยู่ในห้องนี้เยอะพอควรล่ะก็...
“แต่มันเป็นเหตุสุดวิสัยจริงๆ นะค่ะ ทางที่ประชุมเนี่ยเขามีมติเป็นเอกฉันท์ว่าเห็นเปลี่ยนตัวนางแบบโดยด่วนคะ...คือเขาไม่อยากจะให้...” จิรัสยาทำเป็นมีลับลมคมในเล็กน้อย เรียกความสนใจจากคนที่อยู่รอบๆ ตัว
“ไม่อยากจะให้อะไรหรือค่ะคุณน้อง...”
“คือเขาไม่อยากจะให้เครื่องเพชรที่ราคาแสนแพงต้องแปดเปื้อนเพราะข่าวคาวๆ ของนางแบบค่ะ...”
อรนิชาหน้าชาดิกรู้สึกเหมือนมีใครมาตบหน้าเธออย่างแรง
ฉันจะต้องเอาคืนแกอย่างสาสม...!! อรนิชาฝากความแค้นอีกฝ่ายไว้ในใจ
“แต่คุณนิชาไม่ต้องเสียใจนะค่ะ เพราะฉันสั่งให้คนจัดคิวให้คุณได้เดินในชุดสุดท้ายของงานก่อนฟินาเล่จะออกน่ะคะ ถ้าคุณนิชาว่างก็มาเดินได้นะค่ะ...”