ชีวิตปัทมาไม่ได้น้ำเน่าเหมือนนิยาย ลิซไม่ใช่ความผิดพลาด นางฟ้าตัวน้อยของเธอเกิดมาจากความรัก โอเค ก็ได้ เธอยอมรับว่ามันผิดพลาดนิดหน่อย เธอกลัวเล็กน้อยตอนรู้ตัวว่าท้อง แต่เฮนรีไม่กลัว
. . . .
“ที่รัก ยอมรับเลยว่าคุณสวย แต่จะให้ผม ‘ฟัด’ คุณข้างลูกน่ะเหรอ หัวผมไม่ได้คิดแต่เรื่องกดคุณลงบนเตียงนะ”
“ไม่นะคะเฮนรี ฉันแค่ล้อเล่น” เธอเกือบจะไม่ตอบแล้ว แต่เสียงเขาทำให้เธอยั้งปากไม่อยู่ “และอย่าพูดคำว่า ‘fuck’ ต่อหน้าเด็กด้วย ถึงจะหลับ จิตใต้สำนึกแกยังรับรู้”
เฮนรีไม่สนใจคำสั่งสอน ติดใจแต่การแกล้งของเธอ มันเกือบจริงๆ อย่างเธอน่ะหรือจะไม่รู้ว่าแค่เสียงผ้าเสียดสีกัน จินตนาการเขาก็เตลิดแล้ว “นั่นละ ลองคิดสิถ้าผมไม่รู้ว่าคุณล้อเล่น”
“คุณรู้”
“ผมอาจจะไม่รู้”
“แต่คุณรู้”
“ใช่แพท ผมรู้ก็ได้”
ปัทมายิ้มจนปวดแก้ม เสียงลูกบิดประตูคงเตือนเฮนรีทัน จึงเห็นตาเขาปิดอีกแล้ว เธอสวมเสื้อพลางเดินไปนั่งข้างเขา ลูบผมตัดสั้นที่เริ่มมีสีขาวแซมอย่างอ่อนโยน เขาเปลี่ยนไปน้อยมากตลอดสิบปีมานี้ แต่เรื่องเล็กน้อยที่เปลี่ยนดันเป็นสิ่งที่เธอรู้สึกเหลือรับ โชคดีที่พอจะทำใจมองข้ามมันได้ เฮนรีก็อาจค้นพบนิสัยบางอย่างที่ไม่น่ารักของเธอเหมือนกัน หวังว่าเขาคงรับได้
“เฮนรี คุณน่ารักจัง”
“หรือน่าแกล้งกันแน่”
“สำหรับฉันมันเหมือนกันค่ะ”
Guest
