ตั้งแต่อนุบาล ญาติทุกคนล้วนบอกว่าผมเป็นเด็กที่ ‘อยู่ไม่สุข’ แม่ผู้ซึ่งได้ยินจากเพื่อนบ้านว่าใกล้ๆบ้านมีโรงฝึกที่สอนวิชาศิลปะการต่อสู้แบบโบราณอย่างเข้มงวด จึงพาผมไปทัศนศึกษาที่นั่น
ผมและแม่อยู่ดูตั้งแต่ช่วงเวลาฝึกซ้อมอันน่าเบื่อของพวกเด็กๆจบลง จนกระทั่งถึงช่วงฝึกซ่อมของพวกผู้ใหญ่
ตอนแรกผมไม่คิดว่ามันน่าสนใจสักเท่าไหร่ แต่เมื่อเห็นชายมีอายุร่างผอมผู้ซึ่งถูกสายตานับสิบจับจ้องด้วยสายตาจริงจังราวกับกำลังคิดเลขอยู่ในหัว ซัดชายร่างใหญ่จนกระเด็น ผมก็เบิกตากว้างราวด้วยความตื่นเต้นราวกับถูกสะกด
การเคลื่อนไหวอันรวดเร็วและท่วงท่าต่างๆ นั้นเขาจำไม่ได้เท่าไร แต่ผมเพิ่งรู้เป็นครั้งแรกว่าแม้จะไม่ใช้อาวุธหรือพลังลึกลับก็สามารถทำลายมนุษย์ได้
ตั้งแต่เดือดถัดมาผมจึงไปที่โรงฝึกนั้นทุกวันทั้งช่วงเช้าก่อนไปโรงเรียนหรือช่วงเย็นที่กลับจากโรงเรียน หลังจากนั้นผมก็เรียนรู้วิชาต่อสู้แบบต่างๆ จนกระทั่งเกิดเหตุการณ์ที่ทำให้ผม ‘จำเป็น’ ต้องอุทิศตนฝึกฝนวิชาเพื่อฆ่าและทำลายมนุษย์
Guest
