สามีข้าเป็นมาโซคิส!!!

บทนำ

ในหมู่บ้านเขตชายแดนอันห่างไกล ผู้คนอดอยากหิวโหย หน้าแล้งแม้แต่น้ำในลำธารยังแห้งเหือด ชาวบ้านต่างต้องพากันหาบน้ำจากบ่อบาดาลที่อยู่ไกลจากหมู่บ้านหลายกิโลเพื่อนำน้ำมาใช้อุปโภคบริโภค ช่างเป็นภาพที่ลำบากยากแค้นยิ่งนัก

ฉันมีพี่น้องทั้งหมด 9 คน ทุกคนต่างได้รับการศึกษาจบแค่ ป.6 เพียงเท่านั้น เนื่องจากพ่อแม่ของฉันเป็นแค่ชาวนายากจนไม่มีที่ดินทำกิน ต้องเช่าที่เฒ่าแก่หน้าเลือดปลูกข้าวไว้กิน แถมไม่มีเงินทองที่จะส่งเสียให้ลูกๆ ได้เรียนสูงๆ ส่วนตัวฉันเองเป็นลูกสาวเพียงคนเดียวในบรรดาพี่น้องทั้งหมดและยังเป็นน้องคนสุดท้องที่พ่อแม่ไม่รักอีกต่างหาก เนื่องจากที่หมู่บ้านเรามีลูกผู้ชายไว้ช่วยงาน ทำงานได้ แต่ผู้หญิงถูกมองว่าไร้ค่า มีหน้าที่แค่แต่งงานออกจากบ้านไปคล้ายการสาดน้ำทิ้ง นั่นคือสิ่งที่พ่อแม่ฉันใช้เปรียบเทียบฉัน

‘นังเด็กโสโครก แกเอาผ้าทั้งกองนี่ไปซักซะ แล้วไปหาบน้ำกลับมาให้เต็มโอ่งนะ ถ้าไม่เสร็จวันนี้ไม่ต้องกินข้าว’

คำพูดจากปากแม่แบบนี้ฉันชินแล้วล่ะ เสื้อผ้ากองเท่าภูเขาหมกเน่าอยู่ริมห้อง โอ่งรองน้ำที่ไม่มีน้ำแม้แต่หยดเดียวเพราะทุกคนช่วยกันใช้น้ำแต่ไม่มีใครเคยช่วยฉันไปหาบเลย

เด็กสาวอายุเพียง 17 ทำงานอย่างหนักไม่น้อยกว่าคนอื่นเลย และต้องทำทุกวันเป็นกิจวัตรไม่เคยมีวันพักผ่อน บ้านที่ชำรุดทรุดโทรมแล้วยามค่ำช่างหนาวเย็นต่างจากตอนกลางวันที่ร้อนระอุ ฉันมีเพียงผ้าผืนบางเก่าๆ ขาดโทรมไว้ห่มร่างบางๆ เพียงเท่านั้น

แต่แล้ววันหนึ่งจากชีวิตที่ลำบากอยู่แล้วก็ต้องพลิกผันไป เมื่อเฒ่าแก่เจ้าของที่ดินเดินทางมาที่หมู่บ้านของเราเพื่อเก็บค่าเช่าที่และหนี้ที่ผู้คนในหมู่บ้านกู้ยืมมา

รถยนต์หรูหราและรถตู้ 4 คันได้แล่นเข้ามาจอดที่ตรงใจกลางของหมู่บ้าน ชายฉกรรจ์นับสิบในชุดสูทเดินลงจากรถจนหมดและตามด้วยเถ้าแก่หน้าเลือดเดินลงจากรถหรูเป็นคนสุดท้าย

‘ถึงเวลาจ่ายค่าเช่าแล้วนะโว้ยพวกไพร่ รีบจ่ายมาอย่าชักช้า’

เถ้าแก่อายุราวๆ 50ปี รูปร่างอ้วนหัวล้าน แต่ใส่ทองล้นมือล้นคอ ลงจากรถหรูราคาแพงระยับที่พวกเราไม่สามารถจะอาจเอื้อมได้

‘ถ้าใครไม่จ่าย รู้นะอั๊วะจะทำยังไง’

ชาวบ้านที่พอมีเงินการขายพืชผลที่ปลูก เนื่องจากความแห้งแล้งในปีนี้ทำให้ผลผลิตไม่เพียงพอ จึงขายได้เงินเพียงเล็กน้อย ต่างกำเงินนั้นด้วยมือที่สั่นเทา ยังไม่ทันจะได้ใช้สอยต้องนำมาจ่ายหนี้เสียแล้ว ชายในชุทสูทช่วยกันคว้าเงินจากมือเหล่าชาวบ้านจนหมดและรวมมาให้แก่ชายร่างอ้วน

‘มีแค่นี้เองรึ’

เถ้าแก่มองเศษเงินจากด้วยสายตาที่ไม่พอใจเป็นอย่างมาก ชาวบ้านต่างหวาดกลัวกอดลูกหลานไว้อย่างกลัวพลัดพรากแต่นั่นก็ไม่เป็นผล

‘อั๊วะเคยพูดกับพวกลื้อแล้วนะ ว่าใครไม่มีเงินจ่ายหนี้อั๊วะให้ส่งผู้หญิงครอบครัวละ 1คนของพวกลื้อมาซะ อั๊วะจะซื้อพวกนางเอง เลี้ยงไว้ก็เสียข้าวสุกซะปล่าว ไป!ไปจับมันขึ้นรถให้หมด!’

สิ้นเสียงเถ้าแก่หน้าเลือด เหล่าชายฉกรรจ์ต่างกรูกันไปวิ่งไล่ต้อนจับหญิงสาว เสียงกรีดร้องอ้อนวอนขอดังระงมไปทั่วหมู่บ้าน ครอบครัวใดไม่มีหญิงสาวแต่มีหญิงที่แต่งงานแล้วก็ไม่เว้น ลูกชายตัวน้อยกอดขาแม่ไว้ร้องไห้เสียงดังจ้า

‘แม่จ๋าแม่อย่าไป ฮื่ออออๆๆๆ’

‘ปล่อยฉันไปเถอะขอร้อง ฉันจะอยู่กับลูกและสามีของฉัน’

หญิงสาวร้องไห้ยกมือไหว้ท่วมหัวแต่ไม่เป็นผล เด็กชายตัวน้อยถูกแกะออกจากขาของแม่และทิ้งให้อยู่ตรงพื้นดินเปื้อนฝุ่น สามีของหญิงสาววิ่งตัดหน้าชายฉกรรจ์ที่ลากร่างหญิงสาวไปกับพื้น สามียกมือไหว้ท่วมหัวแต่หาได้มีความเมตตาจากผู้มีร่างเป็นมนุษย์แต่ใจสุดอำมหิตเยี่ยงสัตว์นรกไม่ ชายในชุดสูทอีกคนเตะเข้าที่ช่องท้องผู้เป็นสามีและกระทืบซ้ำ จนเลือดสีแดงฉานไหลออกจากปาก หญิงสาวกรีดร้องและขอร้องให้หยุด แต่ก็เช่นเคยว่าพวกมันไม่เคยมีความเมตตา หญิงสาวร่างมีรอยแผลที่ถูกลากไปกับพื้นถูกจับขึ้นรถ และชะตากรรมของผู้หญิง เด็กสาวตอนนี้ก็ไม่ต่างจากหญิงสาวคนแรกที่ถูกจับขึ้นไป

ฉันวิ่งหนีจนสุดชีวิต แต่ฉันไม่วิ่งไปขอความช่วยเหลือจากครอบครัวของฉันหรอก ฉันรู้ว่าพวกเขาไม่คิดจะช่วยเหลือแถมต้องจับฉันส่งพวกระยำนั่นแน่นอน ฉันวิ่งออกจากหมู่บ้านที่โกลาหลเข้าป่าสนที่แห้งแล้ง มองไปทางใดก็ไม่มีที่ให้ฉันซ่อนตัวจากพวกชั่วนั่นได้เลย เสียงฝีเท้าวิ่งตาม ฉันวิ่งพลางหันหลังมองพบชาย2คนวิ่งตามฉันมาด้วยความเร็ว ท่านเทพเซียนแห่งป่าเขาโปรดช่วยลูกด้วย ฉันอธิฐานในใจโดยวิ่งต่อไม่หยุด เสียงฝีเท้าเร่งตามหลังฉันไม่หยุดหย่อน

‘นังเด็กบ้า หยุดวิ่งนะ’

‘หยุดก็บ้าแล้ว ไอ้พวกโง่’

ฉันตะโกนด่ากลับพวกมัน ก็ใครจะโง่หยุดวิ่งล่ะหยุดก็โดนจับดิ

‘ปัง!’