เมียเด็กกำนันเสือ

ดารินทร์ นักศึกษาวิศวกรรมสาขาคอมพิวเตอร์ ปี2 จำต้องดรอปเรียนแล้วเดินทางกลับบ้านนา ด้วยเหตุผลบางประการ และนั้นเป็นจุดเริ่มต้นความรักต่างวัยของหนึ่งสาวน้อยวัยใสและกำนันหนุ่มใหญ่วัยสี่สิบสองผู้ที่ครองตัวเป็นโสดมานานเป็นสิบปีหลังจากผู้เป็นภรรยาได้เสียชีวิตไป  

ร่างใหญ่กำยำของกำนัน เสือ ค่อยๆขยับกายใหญ่ลุกขึ้นยืนช้าๆ สายตาคมดุดันจ้องมองสาวน้อยตรงหน้าอย่างโกรธจัด จนร่างเล็กกว่าที่เห็นท่าทางไม่ดีรีบถอยลนหนีอย่างไว เป้เสื้อผ้าที่เคยถือถูกนำขึ้นสะพายหลังอย่างเตรียมความพร้อม หากว่าคนตรงหน้าคิดไม่ดีกับตัวเธอ เธอจะได้ออกวิ่งได้ถนัดๆ 

“ มึงกล้าถีบกูรึ อีตัวเล็ก ” เสียงห้าวใหญ่ตะคอกถามร่างเล็กตรงหน้าด้วยสีหน้าโกรธจัด ไอ้คนรึก็หวังดีอยากจะช่วยเห็นเดินอยู่ข้างทางคนเดียวตอนเย็นๆ จึงจอดรถจะรับไปด้วยกันแม้จะไม่รู้จักแต่เขาคิดว่าคงจะเป็นลูกหลานคนในบ้าน แต่นี้อะไรยังไม่ทันได้ถามเขาก็โดนตีนเล็กๆนั้นยันเข้าที่อกหงายหลังลงไปนอนคลุกฝุ่น แล้วอย่างนี้จะไม่ให้เขาโกรธมันได้อย่างไร โดยกำนันเสือคงจะหลงลืมตัวไปว่าคนตรงหน้าคือหญิงสาว ส่วนตัวเองนั้นคือผู้ชายรูปร่างใหญ่โตราวกับยักษ์ปักหลั่น แถมใบหน้าคมยังปกคลุมไปด้วยหนวดเครารุงรังเป็นใครบ้างจะไม่ตกใจ 

“ เออ แล้วจะทำไม จะบอกให้นะว่าฉันไม่มีเงินให้แกปล้นหรอก เพราะถ้ามีคงไม่ต้องเดินเข้าบ้านแบบนี้ รู้อย่างนี้แล้วก็หลีกไป ไปหาปล้นคนอื่น ขับรถก็ดีไม่น่าเป็นโจรเลยวุ้ย ไป ไปไกลๆ คนยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่ ” แม้จะใจเสียที่เห็นท่าทางคุกคามของร่างใหญ่ แต่ด้วยเป็นคนปากกล้าไม่กลัวใครจึงทำให้ดารินทร์เผลอปากพูดสิ่งที่ใจคิดออกไปจนหมด ก่อนจะมานึกได้ก็ตอนที่พูดจบไปแล้ว “ มึงกล้าด่ากูว่าเป็นโจรเลยรึ อีตัวเล็ก งั้นมึงก็อย่าอยู่เลย ” 

ว่าจบกำนันเสือก็วิ่งปรี่เข้าใส่หญิงสาวทันที ทางดารินทร์ที่ตั้งท่าค่อยอยู่ก่อนแล้วก็รีบหันหลังวิ่งลงคันนาอย่างไว ร่างเล็กหากแต่มีเรียวขายาวทำให้เจ้าตัววิ่งได้ไวอยู่แล้ว อีกทั้งระยะยืนของเธอกับร่างใหญ่ยังห่างกันอยู่หลายสิบก้าว ทำให้เธอวิ่งไปไกลกว่าคนข้างหลังอยู่มาก แต่ก็แค่ช่วงแรกเพราะตอนนี้ร่างใหญ่ของคนที่เธอหาว่าเป็นโจรกำลังวิ่งกวดเธอมาเกือบจะทันแล้ว