ขีดลิขิต

บางที่ความรักมันก็ไม่อาจลบล้างความเกลียดชังที่มีเต็มหัวใจไปได้... 

“พรหมลิขิตมันไม่มีอยู่จริงหรอกนะ...มันมีก็แต่เวรกรรมที่ฉันลิขิตมันให้กับนายไง!!!!” 

                          ภูชนะ ก่อกิจวิวัฒน์(Cr. Wang An Yu)

                  - ความรักไม่ผิดแต่มันผิดเมื่อเราไปรักคนที่ไม่เห็นคุณค่าของมัน -

                             ปิ่นมณี เทียนคง (Cr.XingFei)

               - เลือกที่จะรักแล้วเจ็บมันก็คือสิ่งที่คุณเลือก...ฉันไม่ได้บังคับคุณสักนิด -

“พรหมลิขิตมันไม่มีอยู่จริงหรอกนะ...มันมีก็แต่เวรกรรมที่ฉันลิขิตมันให้กับนายไง!!!!” มือเล็กผลักอกแกร่งจนอีกฝ่ายถอยเซไปด้านหลัง...หยาดน้ำตาที่เอ่อล้นทะลักออกมาจากดวงตาของเขาที่กำลังจับจ้องไปที่ดวงหน้าของผู้หญิงที่เขารักสุดหัวใจที่ตอนนี้หัวใจเขาเหมือนมีมีดนับพันเล่มมาทิ่มแทงมันเจ็บจนแทบพูดไม่ออก

“เราหย่ากันเถอะนะ...ผมยินดีไปโดยที่...จะไม่เอาอะไรไปสักอย่าง...” 

ภูชนะไม่เคยคิดว่าตัวเขาจะพูดประโยคนี้ออกมาเลยแต่เขาก็พูดมันออกมาอย่างยากลำบากด้วยหัวใจร้าวรานเพราะมันตะโกนร้องห้ามเขาไม่หยุดว่าเขายังรักเธอสุดหัวใจแต่ถ้ายังฟื้นยื้อต่อไปอาจจะเป็นเขาเองที่ตายทั้งยังหายใจ

“ไม่หย่า!!...รู้ไหมว่าตอนนี้ฉันมีความสุขมากเลยที่เห็นคุณเจ็บจนจะตายตรงหน้าฉัน!!!”

“ปล่อยผมไปเถอะนะ...ผมขอร้อง...ผมทำไม่ได้ที่จะเกลียดคุณ...” ร่างสูงทรุดกายลงกับพื้นมือหนารั้งกอดเรียวขางามเอาไว้อย่างอ้อวอนเธอ...เขารู้ตัวดีว่าไม่มีวันเลิกรักเธอได้แต่ขอเถอะ...อย่างน้อยก็ขอให้เขาได้จำภาพความทรงจำที่มีความสุขร่วมกันกับเธอจะได้ไหม

“เกลียดได้สิ...ขนาดฉันยังเกลียดคุณเลย!!!” หยาดน้ำตาของเขาที่ไหลลงบนฝ่าเท้าของเธอมันไม่ได้ทำให้หัวใจของปิ่นมณีอ่อนลงแม้แต่น้อยตรงข้ามเธอกลับใช้แรงทั้งหมดที่มีผลักเขาจนอีกฝ่ายล้มลงไปกองกับพื้นทันที

“ถ้ารักฉัน...อยากเห็นฉันมีความสุข คุณก็เป็นทุกข์ทรมานต่อไปเยอะๆ สิ...ฉันจะโคตรมีความสุขเลย!!!” 

ฝากนิยายเรื่องใหม่ด้วยนะคะ ดราม่าจัดหนักเรื่องแรกหลังจากจบ "ตราบาปตีทะเบียน" ที่สุดแสนจะดราม่าไปยังไงก็ฝากเรื่องใหม่ด้วยจ้าคอมเม้นติชมกันได้เหมือนเดิมนะคะ (ใครชอบแนวดราม่าของไรท์ก็ตามอ่านเรื่องเก่าๆได้นะคะ) 

ปล.เป็นแค่เพียงจินตนาการของผู้แต่งเท่านั้น (ไม่คัดลอกเนอะ) ชอบไม่ชอบยังไงก็เม้นบอกกันได้นะค้าบ