"วิทย์ ข้าต้องไปธุระที่กรุงเทพสักอาทิตย์หนึ่ง ข้าฝากหลานสาวไว้ที่บ้านเอ็งได้มั้ย" สิงห์ต้องรีบเดินทางเข้ากรุงเทพไปซื้อเมล็ดพันธุ์ประจำปี
"จะบ้าเรอะ มาฝากเด็กไว้กับข้าคิดผิดแล้วไอ้สิงห์ ข้าไม่ชอบเด็ก ร้องขึ้นมาสักทีละแหกปากไปสามบ้านเจ็ดบ้าน"
"หลานข้าไม่เด็กแล้วโว้ย นังหนูมันจะ 22 ปีนี้แล้ว"
"แต่ …" วิทย์ลำบากใจ เขาชินกับการอยู่เพียงลำพังมาทั้งชีวิต ครั้นจะให้คนแปลกหน้าเข้ามาอาศัยใต้ชายคาเดียวกันคงประดักประเดิดไม่น้อย
"ถือว่าช่วยข้าหน่อยละกัน จะทิ้งไว้คนเดียวข้าก็ห่วง จะพาไปด้วยก็ลำบาก อย่างน้อยข้าก็ไว้ใจเอ็ง"
"แต่เอ็งก็รู้ว่าบ้านข้ามีแค่ห้องเดียว"
"หลานข้ามันนอนง่าย กินง่าย เอ็งผูกมุ้งให้มันตรงชานระเบียงหรือตรงไหนมันก็นอนได้"
"ใครจะบ้าให้หลานเอ็งไปนอนที่ระเบียง เกิดอะไรขึ้นมาเอ็งก็มาเอาข้าตายสิ"
"เอาเป็นว่า แก้วมันขยัน งานบ้าน งานครัวนี่เก่งนัก ช่วยซักผ้า ทำกับข้าว กวาดบ้านถูบ้านได้ อย่างน้อยเอ็งก็ได้พักสักอาทิตย์ล่ะวะ"
"เออๆ ก็ตามใจ" วิทย์จำใจต้องยอมรับด้วยปฏิเสธไม่ได้
"เดี๋ยววันเสาร์ข้าพานังหนูไปส่ง ขอบใจมากเพื่อน"
สิงห์วางสายอย่างโล่งอก อย่างน้อยเขาก็เบาใจได้ว่าแก้วจะปลอดภัยมากกว่าอยู่ที่บ้านท้ายหมู่บ้านนี่คนเดียว
"แก้ว นี่ลุงวิทย์"
วิทย์ ชายวัย 40 ปลายที่ยังคงดูหนุ่มแน่นและแข็งแรงกว่าคนวัยเดียวกันรวมทั้งลุงอย่างสิงห์
"สวัสดีค่ะ ลุงวิทย์" หญิงสาวหน้ามนในวัยยี่สิบปีเศษทักทายเสียงใส
"แก้ว อยู่ที่นี่ก็ช่วยไอ้วิทย์เพื่อนลุงทำความสะอาด ทำกับข้าวละกันนะ อยู่ที่นี่ลุงจะได้หมดห่วง บ้านเราก็ออกจะเปลี่ยวขนาดนั้น"
บ้านของวิทย์เป็นบ้านไม้ที่มีใต้ถุนสูง ถึงแม้จะอยู่ในหมู่บ้านใกล้กันแต่หมู่บ้านของวิทย์มีคนปลูกบ้านในระยะใกล้กันมากกว่า
"ได้ค่ะ คุณลุง แก้วจะช่วยลุงวิทย์เองค่ะ"
"ข้าไปก่อนนะ เดี๋ยวจะตกรถไฟเอา ฝากด้วยนะเอ็ง ข้าไปละ"
"เออ เดินทางปลอดภัยเพื่อน"
"สวัสดีค่ะ คุณลุง"
ทั้งสองมองตามสิงห์ที่ขับรถมอเตอร์ไซค์ไปยังถนนดินแดงจนลับตา
"เข้าบ้านกันเถอะ"
แก้ว เดินตามเจ้าของบ้านไปอย่างเงียบๆ เธอจำเป็นต้องทำตามคำสั่งของสิงห์ทุกอย่าง เพราะสิงห์ถือเป็นญาติเพียงคนเดียวที่เธอเหลืออยู่
"หนูแก้ว นอนในห้องนี้ก็ได้นะ เดี๋ยวลุงจะไปนอนตรงชานข้างนอก"
"ขอบคุณจ้ะ ลุงวิทย์"
"ถ้าอยากได้อะไรก็บอกลุงนะ เดี๋ยวลุงจะไปที่ไร่ก่อน เย็นๆ ถึงจะกลับมา"
"เดี๋ยวแก้วจะเตรียมอาหารเย็นไว้ให้นะจ๊ะ"
วิทย์เกาหัวแกรกๆ เขารู้สึกถึงความอึดอัดที่กำลังจะเกิดขึ้น
"งานเข้าละไอ้วิทย์เอ๊ย…"