อสูรร้ายบรรพกาล

ปฐมกาลแห่งอสูรร้าย 

เมื่อนานมาแล้ว เกินกว่ายุคใดๆที่มนุษย์จะรู้จัก โลกนี้ยังเป็นเพียงโลกแห่งความว่างเปล่าที่ปราศจากกิเลส ความปราถนาของมนุษย์ แม้แต่บรรดาเทพเจ้าเองต่างก็มองโลกนี้ด้วยความเป็นอมตะ เฝ้าดูการโคจรของโลกรอบดวงอาทิตย์ที่ผ่านไปดั่งเวลาบนเข็มนาฬิกาเดินไปเพียง 1 วินาที เมื่อถึงกาลเวลาที่เหมาะสม เทพเจ้าทั้ง4 จากเหล่าบรรดาเทพเจ้าทั้งหลาย ได้แก่ เทพแห่งดิน ธาษตรี  เทพแห่งน้ำ อาโป เทพแห่งลม มารุต และเทพแห่งไฟ ปาวกะ ได้ช่วยกันสร้างสรรค์สิ่งมีชีวิตขึ้นมาบนโลก โดยใช้พลังแห่งเทพทั้ง4 ส่งผ่านพลังของจักรวาล เวลาผันผ่านไปอย่างยาวนาน เริ่มก่อเกิดสิ่งมีชีวิตขึ้นมา เวลาก็ยังคงหมุนผ่านไปอย่างยาวนาน สิ่งมีชีวิตเหล่านั้นได้เกิดรูปกายต่างๆมากมาย ด้วยห่วงโซ่แห่งวิวัฒนาการที่เหล่าเทพทั้ง4ได้มอบไว้ให้ สิ่งมีชีวิตเหล่านั้นมีทั้งขนาดเล็กและขนาดใหญ่ ทั้งเคลื่อนที่ได้และเคลื่อนที่ไม่ได้ มีชีวิตอยู่ด้วยการดูดซึมพลังของจักรวาลและพลังที่เหล่าเทพเจ้าทั้ง4ได้แบ่งไว้บนโลก ทุกสรรพชีวิตต่างเป็นมิตรต่อกัน จึงอยู่ร่วมกันอย่างเป็นสุข เทพเจ้าทั้ง4 พึงพอใจในโลกที่สร้างขึ้นเป็นอย่างมาก ต่างพากันลงไปท่องเที่ยวบนโลกที่พวกเขาสร้างขึ้น และเกิดปราถนาร่วมกันของเทพเจ้าทั้ง4 ในการสร้างเนรมิตรูปกายสิ่งมีชีวิตที่คล้ายคลึงกับเทพเจ้าขึ้นมา ซึ่งก็คือ มนุษย์ แล้วนั่นอาจจะเป็นช่วงเวลาก่อนประวัติศาสตร์หลายพันล้านปีก่อนที่มนุษย์เองจะทราบว่าพวกเขาเกิดขึ้นมาได้อย่างไร เหล่าเทพเจ้าได้พอใจในมนุษย์ที่พวกเขาได้สร้างขึ้นเป็นอย่างมาก จึงได้แบ่งสติปัญญาและพลังของเทพเจ้าทั้ง4 ใส่รวมไว้ในห่วงโซ่แห่งวิวัฒนาการ เมื่อมนุษย์ผู้ใดพัฒนาจิตใจและสติปัญญาได้สูงสุดจะสามารถดึงพลังแห่งเทพเจ้าทั้ง4มาใช้ได้อย่างไร้ขีดจำกัด โลกแห่งความผาสุขนั้นได้ผ่านกาลเวลานับล้านกว่าปี จนกระทั่ง อสุรเทพแห่งความมืดมิดที่อาศัยภายในหลุมดำชื่อว่า นิลกาฬ เดินทางผ่านมาพบกับโลกเข้า ได้เกิดพึงพอใจโลกเป็นอย่างมากอยากจะได้ไว้ครอบครองในอาณาจักรแห่งหลุมดำ จึงได้ส่งอสูร ราคะ โมหะ และโทสะ ทั้ง3 ตนเพื่อไปหว่านเมล็ดพันธุ์แห่งความรัก โลภ โกรธ หลง ในสิ่งมีชีวิตบนโลก เพื่อที่จะได้เสริมสร้างพลังให้แก่อสุรเทพนิลกาฬ ให้สามารถเอาชนะเทพเจ้าทั้ง4 แล้วเปลี่ยนโลกเป็นดาวแห่งความมืดเก็บไว้ชื่นชมในอาณาจักรแห่งตน เรื่องราวเหล่านั้นถูกบันทึกไว้ในศิลาพยากรณ์ อังคุตร แต่ทว่าใจความส่วนสำคัญในตอนท้ายกลับหายไป เรื่องราวต่อจากนั้นจึงไม่มีมนุษย์ผู้ใดจะทราบได้  

เวลาที่ผ่านไปช่างยาวนานเหลือเกินสำหรับมนุษย์ จนเรื่องราวต่างๆในบรรพกาล ผู้คนได้หลงลืมไปจนหมดสิ้น เทพเจ้าและอสูรร้ายเหลือไว้แค่เพียงตำนานนิทานก่อนนอน ในยุคที่ความรู้ การสื่อสารและวิทยาการของมนุษย์ได้ก้าวไกลไปมาก ทั้งยังประชากรมนุษย์เพิ่มขึ้นเป็นหลายพันล้านคน ในช่วงเวลานี้โลกดูเหมือนจะสงบสุข แม้ว่าจะมีสงครามระหว่างประเทศอยู่บ้าง แต่ก็ไม่ใช่หายนะที่จะกลืนกินโลกทั้งดวง ดังที่เคยจะเกิดขึ้นในครั้งบรรพกาล จิตใจของมนุษย์เปลี่ยนแปลงไปมาก นั่นเพราะเมล็ดพันธุ์ที่อสูร ราคะ โมหะ และโทสะทั้ง3 ตนได้เคยหว่านเอาไว้ยังคงฝังแน่นลึกภายในจิตใจของมนุษย์