"จะมีอะไรเล่าที่สะใจได้มากกว่าการได้ชำระความแค้นที่อยู่ในอกของเรามาเนิ่นนาน"
คำพูดประโยคข้างต้นได้วนเวียนอยู่ในหัวของผมอย่างร้อนผ่าว ราวกับว่าทุกๆอย่างที่ถูกสะสมมายังวนเวียนอยู่ในหัวผม
เรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นในช่วงฤดูหนาวปลายเดือนพฤศจิกายน ณ โรงแรมแถวใจกลางเมืองที่หรูหรา ในบรรยากาศที่แสนงดงาม และที่แน่นอนว่า จะเป็นงานใดไปไม่ได้ในสังคมส่วนใหญ่ที่มักจะเลือกสถานที่พิเศษอย่างนี้ในการจัดงานมงคลขึ้นนั่นก็คือ "งานแต่งงาน" นั่นเอง
วันนี้ค่อนข้างเป็นวันสำคัญที่ผมจะต้องให้ความเคารพและใส่ใจในการเลือกเสื้อสูทเพื่อให้เข้ากับบรรยากาศภายในงาน แน่นอนว่าผมไม่ใช่เจ้าบ่าว และผมคงต้องเลือกเสื้อผ้าที่ไม่สะดุดตา จะดูโดดเด่นกว่าเจ้าบ่าวเจ้าสาวภายในงานนั้น ใส่นาฬิกาสักเรือน รองเท้าคัชชูสักคู่ ให้ดูพอมีกาลเทศะที่จะเข้าไปในงานแต่งนั้น
เมื่อผมได้ชำเรืองไปถึงหน้างาน บรรยากาศในงานถูกตกแต่งด้วยรูปเจ้าบ่าว เจ้าสาวมากมาย พร้อมทั้งยังรายล้อมไปด้วยดอกลิลลี่สีขาวที่เจ้าสาวชื่นชอบเต็มประดับประดางามระยิบระยับเข้ากับเฉดสีของ แชนเดอเลียร์ ที่ห้อยอยู่บนกลางเพดานหน้าห้องบอลลูมก่อนเข้างาน
เจ้าบ่าวผู้โชคดีกับเจ้าสาวแสนสวยกำลังต้อนรับแขกหน้างานด้วยรอยยิ้ม เพื่อนๆเจ้าสาวต่างยิ้มแย้มแสดงความยินดีกันอย่างล้นหลาม และทันทีที่เพื่อนเจ้าสาวทั้งหลายต่างเห็นหมดอยู่หน้างาน ทุกคนเริ่มเดินถอยห่างออกจากเจ้าสาวออกไป ผมเดินไปหาเจ้าสาวอย่างเร่งรีบ พร้อมกับเตรียมของขวัญชิ้นพิเศษให้เธอ และเมื่อเธอหันมาเห็นหน้าผม สีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไปทันที จากนั้น
"ปัง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
"ปัง ปัง ปัง ปัง ปัง ปัง ปัง"
เสียงปืนดังสนั่นกลางงานแต่ง แขกในงานแตกตื่น กรีดร้อง วิ่งหนีกระจัดกระจาย เจ้าสาวค่อยๆล้มลงอย่างช้าๆ น้ำตาเธอไหลออกมาด้วยความเจ็บปวด ชำเลืองมองมาที่ผมผู้เป็น ฆาตกร หมาดๆ ณ ตอนนี้ เลือดค่อยๆไหลนองออกจากร่างกาย ในขณะนั้นเธอกำลังจะพูดอะไรออกมาสักประโยค
"ปัง!!!"
ผมได้ยินเต็มสองหูแต่ผมเลือกที่จะไม่ฟังคำพูดใดๆจากเธอพร้อมลั่นไกอีกครั้ง ก่อนที่เธอจะแน่นิ่งไป
เจ้าบ่าวได้เพียงตกใจน้ำตาไหลเข่าอ่อนลงกับพื้น ผมค่อยๆมองไปที่เจ้าบ่าวแล้วพูดปลอบประโลมว่า
"ใจเย็นๆนะพี่ชาย จุดหมายผมมีแค่อย่างเดียว ขอแสดงความเสียใจด้วย แต่ผมตั้งใจมานานแล้วจริงๆ"
ผมเดินไปหยิบเหล้าในงาน แล้วค่อยๆล้วงมือไปหยิบบุหรี่อีกครั้ง ชวนเจ้าบ่าวสูบสักมวนให้ใจเย็น แต่เหมือนเจ้าบ่าวจะนั่งช๊อคอยู่ ผมได้เพียงนั่งลงข้างๆเจ้าบ่าว พร้อมทั้งดูดบุหรี่อีกครั้ง และพ่นควันออกไปสุดแรงปอดของผม ผมรู้สึกได้ว่าทุกอย่างช่างโล่งเหลือเกิน ทุกๆอย่างที่สะสมมามันจะไม่มีอะไรที่ผมต้องกังวลอีกแล้ว
"มันช่างน่าแปลกที่การฆ่าเธอคนนี้ ทำให้ผมรู้สึกโล่งกว่าการปล่อยวางและให้อภัย มันช่างมีแต่ความสะใจล้วนๆจริงๆ"
เมื่อผมคิดได้อย่างนั้นแล้ว ก็กระดกเหล้าสักยกใหญ่ มองไปที่เจ้าบ่าว ยังคงช๊อคและร้องไห้อยู่อย่างนั้น และเมื่อผมกระดกเหล้าได้ที่แล้ว ก็ถึงเวลาที่ผมต้องชดใช้ด้วยการใช้ชีวิตของผมแลกกับชีวิตที่ผมฆ่าไปเสียแล้ว
ผมค่อยๆหยิบปืนขึ้นมามองดูกระสุนที่เหลืออยู่ในแมกกาซีน ไม่แน่ใจว่าช่างบังเอิญหรืออะไร เหลือกระสุนอยู่ในนั้น 1 นัด พอดี ตอนผมยิงเธอคนนั้น คงเป็นอะไรที่ผมแค้นมานาน จึงเผลอยิงไปเสียยกใหญ่ เอาล่ะถึงเวลาของผมแล้ว
ผมค่อยๆหลับตาลง นำปืนไปจ่อที่ขมับ พร้อมกับมองไปที่งานแต่งงานครั้งสุดท้าย
งานแต่งนี้คนที่เป็นเจ้าบ่าว ควรเป็นผม และถ้าเธอไม่ทำกับผมไว้อย่างสาสม ผมคงไม่ต้องมาเอาชีวิตเธอในวันนี้ ฟังแล้วช่างเป็นเหตุผลที่เห็นแก่ตัว และคิดว่าจะเล่าเรื่องราวสิ่งที่เธอทำกับผมคนนี้ก็คงจะเสียเวลาเปล่า เอาล่ะ.....ทุกอย่างพร้อมแล้ว
เอาชีวิตผมคืนไปจากชีวิตที่ผมแย่งชิงมา
ปัง!!!
และนั้นคือเสียงสุดท้ายจากปลายปืนที่ผมได้ยิน ก่อนที่ความเจ็บปวดจะเข้ามาอย่างรวดเร็ว ก่อนที่ทุกอย่างจะดำมืดไป.. มืดลงไป มืดลงไป
Guest
