~~ My Letter ความทรงจำสีเทาจาง กับ ผู้ชายสองคน ~~
ผู้ชายคนแรก
ฉันก็เป็นเพียงผู้หญิงหน้าตาธรรมดา บ้านๆ คนหนึ่งที่ออกจะขี้เหร่ ขี้อาย พูดน้อย ไร้เดียงสา ซื่อบื้อ ไม่มีมั่นใจในตัวเอง เรียกได้ว่า แทบจะไม่มีอะไรโดดเด่นเลยสักนิด เมื่อเทียบกับผู้หญิงคนอื่นๆ สำหรับฉันแล้ว เขาไม่ใช่ผู้ชายคนแรกที่ฉันแอบรัก แต่เขาคือผู้ชายคนแรกที่ฉันรักมากที่สุดในชีวิต และรู้สึกผิดมากที่สุดในชีวิตด้วยเช่นกัน
เรื่องมันมีอยู่ว่า ฉันแอบรักผู้ชายคนหนึ่งตอนเรียนพิเศษภาษาอังกฤษที่ AUA เชียงใหม่ ความจริงแล้วฉันไม่ได้เป็นคนมีฐานะหรอก พอดีได้ทุนเรียนฟรีน่ะ(และไม่ใช่ว่า เรียนเก่งเลยได้ทุน แต่สนใจอยากเรียนจริงๆ ตอนนั้นคนยังไม่เต็มด้วย อาจารย์เลยให้โอกาสไปเรียน) ตอนนั้นเรียนอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4 ฉันแอบรักเขามาได้ 3 ปีแล้ว เคยส่งทั้งจดหมายรัก ขนม และพวงกุญแจ ก็เคยทำมาหมดแล้ว แต่ก็ไม่สำเร็จ ฉันเคยส่งคำขอเป็นเพื่อนทางเฟสด้วย แต่เขาก็ไม่รับแอดอ่ะ แอบร้องไห้อยู่เหมือนกันช่วงนั้น ต่อด้วยส่งข้อความไปถล่ม Messenger และ Line ฮีอ่านนะแต่ไม่ตอบ คืออะไร?! เอาจริงๆ แล้ว ตอนเราพบเจอกันครั้งแรก… ฉันไม่รู้หรอกว่า สเปคผู้ชายของฉันเป็นแบบไหน รู้แค่ว่าเขาหล่อ น่ารัก สูง ขาว ฉลาด และท่าจะจ๊าบมากในหมู่สาวๆ พอมารู้ตัวอีกทีสายตาของฉันก็หยุดอยู่ที่เขาแล้ว ตอนเราเรียนพิเศษภาษาอังกฤษด้วยกัน ฉันจะเกิดความรู้สึกที่แบบด้อยกว่ายังไหงไม่รู้ ทั้งความฉลาด ความกล้าแสดงออก และฐานะ แลดูเศร้านิดหนึ่ง 55 แบบไม่อยากไปเรียนเลยในแต่ละวัน ไม่อยากเจอเขา แต่พอวันไหนที่เขาไม่มาเรียน มันจะรู้สึก คิดถึง กระวนกระวาย เหมือนขาดอะไรไป เขาค่อนข้างจะขาดเรียนบ่อยมาก ก็แหงละ เขาเก่งนิ๊ไม่เหมือนเรา
และเนื่องจาก ฉันต้องกลับบ้านไปช่วยพ่อกับแม่ทำงานสวนในช่วงปิดเทอม ฉันจึงมีโอกาสได้เรียนพิเศษแค่คอร์สเดียวในชีวิตนี้ ~~ มันทำให้ฉันเพิ่งจะรู้ถึงคุณค่าของ “เวลา” ว่า หนึ่ง ทำไมช่วงที่เรามีโอกาสได้นั่งใกล้กัน ฉันถึงไม่พยายามจะชวนเขาพูด แต่ตอนนั้นพูดไม่ออกจริงๆ ง่ะ มันทั้งเขิน ทั้งอาย ทำอะไรไม่ถูก สอง ทำไมถึงไม่แอบถ่ายรูปเขาเก็บไว้ ถ้ารู้ว่าจะไม่ได้เจอกันอีก แอบโรคจิตนะตรูเนี่ย ยังไหงตอนนั้นก็ไม่มีโทรศัพท์อยู่ดี จบข่าว !!
จำตอนนั้นได้ดีเลยว่า อยากจะลืมเขามาก ทั้งโกรธ ทั้งเกลียด ทั้งน้อยใจ ไม่เข้าใจว่า ผู้ชายอ่ะ ถ้าไม่ชอบผู้หญิงคนไหนก็ตาม ทำไมไม่บอกไปตรงๆ ล่ะ มันค้างคาใจ อ่านแล้วไม่ตอบคือ ?? เดะเตะก้างคอเลย ใจเย็นก่อนช้านน
มีร้องไห้ เสียใจหนักมาก ไม่อยากทำอะไรเลย อยากกิน นอน หายใจพอ !! ทิ้งหนังสือเรียนภาษาอังกฤษ ทิ้งนาฬิกาเรือนที่ใส่ไปเรียน + กับ มันเสียด้วยแหละ ยิ่งเห็นก็ทำให้ยิ่งคิดถึงช่วงเวลาเหล่านั้น มันทั้ง สุข ทุกข์ ในเวลาเดียวกัน แต่ก็อดที่จะส่อง Facebook และ Line เขาไม่ได้อยู่ดี ก็แค่อยากรู้ว่า เขาเป็นยังไหงบ้าง ? จะสบายดีไหม ? มีแฟนรึยัง ?
เขามีแฟนแล้ว อัพรูปคู่ตอนออกงานด้วยกัน ขึ้น Status แฟนฮีสวยม๊ากกก(กอ ไก่ ร้อยตัวยังน้อยไป บอกเลย) ถ้าเทียบกับฉันแล้วแบบ ต่างกันคนละระดับเลย เขาดูเหมาะสมกันมาก เรื่องจริงที่ต้องยอมรับให้ได้ หลายๆ คนคงจะสงสัยว่า ฉันมีไลน์เขาได้ยังไหง อันนี้ก็ไม่แน่ใจ คิดว่าเพื่อนผู้ชายของฉันที่รู้จักกับเขา แอบเอาเบอร์ให้ฉัน ต่อให้มีเบอร์ก็คงจะไม่โทรไป เข็ด
เรื่องก็เป็นมาอย่างนี้แหละ ตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ก็ 5 ปี เราไม่ได้เจอกันอีก หรือว่าต่อให้เจอกันจริงๆ ก็คงจะจำหน้าฮีไม่ได้ แล้วก็คงไม่กล้าทักด้วย ฉันเป็นประเภทความจำสั้น ทักคนผิดบ่อย หลงทางบ่อย ทอนเงินผิดบ่อย เบลอบ่อย เดี๋ยวนะ สรุปชีวิตกูมีอะไรดีม้างง ㄱㄱ
แล้วการที่ฉันเจอ ผู้ชายคนที่สอง ได้ยังไหงน่ะเหรอ ?? เรื่องมันก็มีอยู่ว่า
ตอนนั้นฉันเรียนอยู่ชั้นปีที่ 2 ความรู้สึกดีดีที่มีให้ผู้ชายคนแรกก็ยังคงเหมือนเดิม แม้ว่าจะไม่ได้เจอหน้ากัน และไม่เคยพูดคุยกันเลยก็ตาม ก็ยังคงรู้สึกรักเขา โกรธ เกลียด อยากลืม คิดถึง ผสมปนเปกันไปหมด บ้ามากช่วงนั้น ที่บ้ายิ่งไปกว่านั้น ฉันมีความรู้สึกว่า เขาไม่เคยจากฉันไปไหน ยังคงอยู่ข้างๆ ฉัน คอยดูแลฉันอยู่ห่างๆ รู้สึกอบอุ่นในหัวใจอย่างบอกไม่ถูก + มันหลอนๆ ยังไหงไม่รู้ นี่ตรูไม่ใช่พวกโรคจิตใช่ไหมเนี่ย ? ไม่รู้เหมือนกันดิ !! ผญ. เวลารักใครสักคน ก็มักจะเข้าข้างตัวเอง คิดไปเองคนเดียว หรือเปล่า !?
ท้ายที่สุด ฉันตัดสินใจที่จะลืมเขาด้วยการสมัครเว็บหาคู่ของ Asiadating, Badoo, SKOUT จำไม่ผิดน่าจะประมาณนี้แหละ ตอนแรกกะสมัครไปงั้นๆ เห็นคนต่างชาติเล่นเยอะ เอาน่าอย่างน้อยก็มีเพื่อนคุยได้ฝึกภาษาอังกฤษ ไม่เหงา และทำให้ลืมคนแรกได้ มันเหมือนหนีเสือปะจระเข้อ่ะ จนฉันได้เจอกับผู้ชายคนที่สองในเว็บ Asiadating เราก็คุยๆ กันแบบเพื่อน ในสายตาของฉันเขาหล่อ เท่ กลายเป็นฉันที่สนใจเขาอยู่ฝ่ายเดียว ส่งข้อความหาเขาบ่อยๆ ชวนคุย จนกระทั่งวันหนึ่งเขาขอ Line ของฉัน ตั้งแต่วันนั้น เราก็ติดต่อกันผ่านทางไลน์ และฉันลบ เว็บ / แอพ หาคู่ทั้งหมดทิ้ง มีเขาแค่เพียงคนเดียว
ฉันไม่รู้หรอกนะว่า ‘ ความรักที่แท้จริง ’ มันเป็นยังไหง ?!!
ฉันรู้แค่ว่า ฉันต้องลืมผู้ชายคนแรกให้ได้ และจะไม่กลับไปรักเขาอีก เป็นความรู้สึกที่เราต้องการความรักจากใครสักคน โหยหาความรัก ยอมทำทุกอย่างเพื่อให้ได้มาซึ่งความรัก แม้ว่าจะทำผิดมากแค่ไหนก็ตาม เราคบกันไปได้สักพักหนึ่ง ก็รู้เลยว่า ผู้ชายคนที่สองไม่ได้รักฉันจริง ฉันคิดว่าวันหนึ่ง เขาอาจจะคิดได้ และมีใจให้ฉันสักนิด ฉันต้องการความรักจากเขา
ไม่รู้ว่า มันคือ ความรัก หรือ ความหลง กันแน่ ! แต่มันคือเหตุผลเดียวที่ทำให้ฉันคิดว่า ไม่ว่าจะเจ็บปวด ร้องไห้ เสียใจ มากแค่ไหนก็ตาม ก็ยังคงรักเขา และคบกับเขาอยู่ เราคบกันมาได้ 1 ปี กับอีก 6 เดือน ในวันวาเลนไทน์ ไม่มีคำพูดหวานที่เขาจะส่งทางแชท / พูดออกมาให้ได้ยิน วันนั้นฉันรอแชทของเขาทั้งวัน วันเกิดของฉัน ไม่ได้รับข้อความจากเขาเลย Happy Birthday To You คำที่อยากได้ยินจากเขามากที่สุด แต่วันนั้นมันคงไม่มีอยู่จริง เราเคยพบกันอยู่แค่สองครั้ง เป็นฉันที่ต้องเป็นฝ่ายไปหาเขาเอง เขาไม่เคยมาหาฉัน
ครั้งแรก หลังจากที่เราพบกัน วันสุดท้ายที่ต้องเดินทางกลับประเทศ เขาถามฉันว่า พ่อของฉันดื่มเหล้าได้ไหม ? ฉันมีพี่น้องกี่คน ? แล้วครอบครัวของฉันสูบบุหรี่ไหม ? ฉันอยากเจอครอบครัวของคุณ พูดจบแค่นั้นแหละ กอดเขาแน่นมาก ดีใจมาก วันนั้น มีความสุขปนเศร้า เพราะต้องจากกันไกล และไม่รู้ว่าจะได้พบเจอกันอีกเมื่อไหร่ ตอนอยู่ที่สนามบิน ระหว่างรอเวลาเช็กอิน เขาก็นอนหนุนตักของฉัน เขาไม่ได้เป็นคนที่หล่อมากนะ แต่ก็น่ารัก แถมยังเช็กโทรศัพท์ของฉันโดยที่ไม่ได้รับอนุญาตอีกด้วย เมื่อถึงเวลาเช็กอิน ระหว่างที่เราเดินไปต่อแถว น้ำตาของฉันไหลอาบแก้ม กลั้นไม่อยู่ และกอดเขาเอาไว้แน่น ฉันพูดไปประโยคหนึ่งว่า I don’t wanna leave you. แค่นั้น เราก็กอดกันแน่น ครั้งนี้เขาไม่ได้มาหาครอบครัวของฉันอย่างที่เคยพูดไว้
ครั้งที่สอง ฉันชวนเขา เขาก็บอกว่า จะมาหาเดือนตุลาคมนี้นะ ดีใจและตื่นเต้นมากๆ ซื้อเสื้อผ้า รองเท้า นับวัน – เวลา รอ แต่สุดท้ายก็ไม่มา ยุ่งกับงาน วันนั้นร้องไห้ เสียใจหนักมาก แต่ก็คิดว่า เขาคงจะยุ่งจริงๆ เจ็บแล้วยังไม่จำ
ครั้งที่สาม ก็ชวนเขาอีก ใจหนึ่งก็กลัวว่า เขาไม่อยากมาเมืองไทยรึเปล่า ? ครั้งนี้เลยชวนไปเที่ยวเวียดนาม(ฮอยอัน) ด้วยกัน เขาบอกว่า ฉันอยากมาเที่ยวประเทศของคุณ ณ ตอนนั้นคือ น้ำตาไหล ดีใจมากๆ คืนนั้นนอนร้องไห้ด้วยความดีใจ แล้วก็ผล็อยหลับไป
สรุป ตกลงกันว่า จะไปเที่ยวพัทยาด้วยกัน กำหนดเดือนแล้ว ฉันซื้อชุดว่ายน้ำ เดรสสั้น เกาะอก ชุดนอน เสื้อคอเต่า กางเกงยีนส์ขาสั้น รองเท้า เครื่องม้วนผมอัตโนมัติ ดีใจ + ตื่นเต้นมาก คิดว่าจะทำทุกอย่างให้มันออกมาดีที่สุด อยากเก็บช่วงเวลาดีๆ เหล่านั้นเอาไว้ในความทรงจำ เมื่อวัน - เวลา เริ่มเข้ามาใกล้ทุกที ฝันก็สลายเหมือนเคย เขาบอกแค่ว่า ยุ่งมาก มาไม่ได้ ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะอธิบาย แทบจะทุกครั้งไม่มีแม้แต่คำขอโทษ คำปลอบโยน
‘ บางที แค่ฉันตาบอดบ้างในหลายๆ เรื่อง ที่ไม่ควรรู้ ก็จะยังคงรักกัน
และคบกันได้เหมือนเดิม แต่ คิดผิด ’
สิ่งเหล่านี้มันต้องแลกมาด้วย น้ำตา และความเจ็บปวด
และที่หนักสุดคือ ฉันไม่รู้ว่าในแต่วัน จะหาความสุขได้จากที่ไหนบ้าง ไม่รู้ว่าเกิดมาเพื่ออะไร ไม่อยากจะมีชีวิตอยู่ต่อไป
ในเมื่อ ความสุขของฉัน ขึ้นอยู่กับเขาเพียงคนเดียว หากไม่มีเขาฉันก็อยู่ไม่ได้
- ความรัก เหมือนดาบสองคม ถ้า รัก ไม่เป็น ก็จะย้อนกลับมาทำร้ายตัวเอง -
เอาใจช่วยทุกคนที่อกหักในช่วงนี้กันนะคะ ขนาดเรายัง ผ่าน ไปได้เลย เธอ ก็ต้องผ่านไปได้ดิ !! จริงป่าว ??
# ขอบคุณทุกคนที่อุตส่าห์ อดทน อ่านมาจนจบนะคะ
# ขอบคุณ ประสบการณ์ ที่ทำให้เข้มแข็งมากยิ่งขึ้น
# ขอบคุณ ที่ทำให้ รักตัวเอง มากยิ่งขึ้น
# ความสุข หมุนรอบๆ ตัวเรา
# แล้ววันหนึ่ง มันจะ ผ่าน ไป
Have a good day na ka ^ ^
#Based on a true story #My love
Ps. ไรท์กำลังมีแพลนจะลงนิยายอีกหลายเรื่องเลย อย่าลืมติดตามอ่านกันนะ
Guest
