นางบำเรอซาตาน

ภายในคฤหาสน์หลังใหญ่ที่กินเนื้อที่มากกว่า 30 ไร่ เต็มไปด้วยต้นไม้และดอกไม่หลายชนิด ที่ส่งกลิ่นหอมไปทั่วบริเวณบ้านภายในบ้านหลังนี้ซึ่งมี นายวีรพงษ์ ศิลปการสกุล ซึ่งเป็นประมุขของบ้าน กำลังนั่งทอดสายตาจากตัวบ้าน ไปยัง "วิรดา ศิลปการสกุล" ลูกสาวคนเดียวที่กำลังนั่งปลูกดอกไม่อย่างเพลิดเพลิน ด้วยสายตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรัก หากแม้แต่ความจริงเขาไม่อาจเป็นสุขได้ เพราะบริษัทที่เขาบริหารมาหลาย 10 ปี กำลังจะล้มละลายไปก็ตามเพราะวิรดา คือความสุขของเขา

เมื่อหญิงสาวปลูกต้นไม้เสร็จเรียบร้อยแล้วก็จัดการล้างมือ แล้วเดินไปหาผู้เป็นพ่อที่กำลังนั่งเหม่ออยู่

"คุณพ่อกำลังคิดอะไรอยู่ค่ะ"เสียงใสดังขึ้นข้างๆ ผู้เป็นพ่อทำให้วีรพงษ์ตื่นจากภวังค์แล้วจึงเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าสวยหวานของบุตรสาวด้วยความรัก

"พ่อคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยนั่นแหละลูก" เขาตอบพร้อมมองมาที่ลูกสาวอันเป็นที่รัก

"แล้วเรียนเป็นไงบ้างน่ะเรา"วีรพงษ์เลี่ยงที่จะตอบลูกสาวจึงเปลี่ยนเป็นถามแทนเพื่อเปลี่ยนเรื่อง

"อีกไม่นานดาก็จะเรียนจบแล้วค่ะ" เธอตอบผู้เป็นพ่ออย่างภาคภูมิใจ

"ดีแล้วแหละลูก" วีรพงษ์เองก็อดภูมิใจในตัวลูกสาวไม่ได้เหมือนกันที่ลูกไม่เคยทำให้เขาผิดหวังเลยสักครั้ง

"ไปกินข้าวเถอะเย็นมากแล้ว"

แล้วทั้งคู่ก็เดินไปยังโต๊ะอาหารที่มีแม่บ้านเตรียมตั้งโต๊ะไว้รอแล้ว

......

ภายในคอนโดที่อยู่สูงสุดของชั้นมองไปด้านนอกเห็นทิวทัศน์อย่างสวยงามซึ่งมีร่างสูงโปรงนัยน์ตาคม ผมสีน้ำตาลหยักโศกละต้นคอ ที่กำลังยืนเปลือยหน้าอก หันหน้ามองทิวทัศน์ด้านนอกดูความวุ่นวายยามค่ำคืนของกรุงเทพ ด้วยสายตา ที่ไม่มีใครรู้ได้เลยว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

"นายครับ" เสียงเรียกเขานั้นทำให้ อาทิตย์ละสายตาจากวิวด้านนอกหันมามองยังต้นเสียง

"เป็นไงบ้างนพ"เมื่อเห็นว่าเป็นใครจึงเอ่ยถามลูกน้องทันที

"ผมสืบมาได้ความว่า เป็นไปอย่างที่เราคิดไว้จริงๆครับ"นะบอกเจ้านายหลังที่ให้ลูกน้องไปสืบมา

"หึ!ดี"เขายิ้มที่มุมปากเล็กน้อยแล้วหันหน้าออกไปมองวิวด้านนอกอีกครั้ง

"แล้วเรื่องการประมูลล่ะครับ"นพดลยืนฟังอยู่นานเอ่ยถามชายหนุ่ม

"ไม่มีอะไรให้เป็นห่วง นายไปพักเถอะ"เขาหันไปบอก มานะจึงเอ่ยลาพร้อมเสียงปิดประตูจากนพดล

"คงถึงเวลาที่พวกมันจะได้รับกรรมสักที"อาทิตย์ พึมพำกับตัวเองแล้วภาพในอดีตก็ลอยขึ้นมาปรากฏอีกครั้ง

อดีต..วันนั้น..

มีเด็กชายวัย 10 ปี หลังกลับมาจากโรงเรียน เขาก็รีบวิ่งไปห้องทำงานของผู้เป็นพ่ออย่างดีใจ นายอาคม สิริวัฒนภักดี เพื่อหวังว่าจะเอาคะแนนสอบของตนที่ตนเองสอบได้ที่1 มาอวดผู้เป็นพ่อ แต่ภาพที่ทำเอาเด็กชายแทบช็อก พูดไม่ออกภาพของพ่อและแม่นอนจมกองเลือดเต็มไปหมดพร้อมปืนตกอยู่ข้างๆผู้เป็นพ่อ

"ฮื่อๆ ฮื่อ...คุณพ่อ" เด็กชายร้องไห้รีบวิ่งไปเขย่าแขนผู้แม่ที่นอนแน่นิ่งไปแล้ว และกันไปมองผู้เป็นพ่อที่นอนแน่นิ่งหายใจรวยรินอยู่เด็กชายพยามพยุงผู้เป็นเพื่อจะพาไปโรงพยาบาล

"ไม่ต้องหรอกลูก"น้ำเสียงอันแผ่วเอ่ยบอกผู้เป็นลูกชาย

"ฮื่อๆ ทำไมพ่อถึงทำแบบนี้ ทำไมครับ"น้ำเสียงตัดพ้อออกมาจากปากลูกชายพร้อมกับน้ำตาแห่งความสิ้นหวังทุกอย่าง

"เฮือก~~ พ่อไม่ดีเองที่ทำให้ทุกคนลำบากแถมโง่ที่ให้เพื่อนรักโกงบริษัทที่พ่อกับมันร่วมกันก่อตั้งมากับมือ พ่อไม่อยู่ฝากดูแลน้องสาวด้วยนะ"นั้นคือพลังเสียงสุดท้ายของผู้เป็นพ่อและลมหายใจของพ่อก็ดับลงทันที

"ฮือๆ ผมสัญญา ผมจะเอาทุกอย่างที่เคยเป็นของพ่อกลับมาให้ได้" เด็กชายบอกกับร่างไร้วิญญาณของพ่อนั้นคือคำมั่นสัญญาที่เขาสัญญากับตนเอง

ปัจจุบัน..

"ผมกำลังจะเอาทุกอย่างที่เคยเป็นของเรากลับมาให้ได้..พร้อมกับความแก่แค้นที่มันเคยทำกับครอบครัวเรา"อาทิตย์ในปัจจุบันพึมพำบอกตัวเอง หลังนึกถึงอดีตก่อนจะเดินเข้าห้องเพื่อเตรียมตัวแก้แค้น 20 ปีที่เขารอไม่นานมันจะไม่สูญเปล่าเลย

#จบไปแล้วนะคะบทนำ เป็นยังไงติชมได้น๊าเค้าจะพยายามอัฟให้จบนะ☺️