เนิร์ด​หน้าใสกับนายสุดแกร่ง

‘หอพักแห่งหนึ่งในโตเกียว’ 

   ณ ห้องพักหมายเลข214 

กริ๊ง… กริ๊ง... ! ติ๊ด !  

เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นในตอนเช้า… 

ก็อก… ก็อก… ก๊อก… 

“โช นายเสร็จรึยังเนี่ย? นี่มันเจ็ดโมงเช้าแล้วนะ เดี๋ยวก็เข้าเรียนสายหรอก” 

เสียงเด็กผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นที่หน้าประตูห้องหมายเลข214 

“ขอนอนต่ออีกหน่อยนะครับแม่…”  

เสียงเด็กผู้ชายอีกคนตอบด้วยน้ำเสียงที่งัวเงีย 

“เอ๊ะ…!? ตอนนี้มัน… 

เจ็ดโมงเช้าแล้วนี่นา..!?   

วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกชะด้วย แย่แล้วๆ จะสายแล้วๆ” 

เด็กหนุ่มนักเรียนม.ปลายในห้อง อาบน้ำแต่งตัวอย่างเร่งรีบ 

แกร๊ก… แอ๊ด…  

เสียงเปิดประตูดังขึ้น 

“โถ่เอ้ย! โช ฉันยืนรอนายมา20กว่านาทีแล้วนะ ทำไมชักช้าแบบนี้เนี่ย” 

นักเรียนชายพูดกับโชที่เพิ่งเปิดประตูออกมาจากห้อง 

“โทษทีนะที่เอจิ เมื่อคืนฉันตื่นเต้น นอนไม่หลับน่ะ ก็เลยอยู่ซะดึกเลย ขอโทษที่ให้รอนะ” 

โชขอโทษที่ต้องให้เอจิรอ 

“ไม่ต้องขอโทษฉันหรอกน่า แต่นายนี่มันจริงๆเลยนะ ทั้งๆที่รู้ว่าวันนี้เปิดเทอมวันแรกแท้ๆ  

อย่ามัวแต่พูดเลย รีบไปกันได้แล้ว” 

พอพูดจบทั้งสองรีบวิ่งเพื่อที่จะไปให้ทันเวลาก่อนเข้าแถวหน้าเสาธง 

‘โรงเรียนแห่งหนึ่ง’ 

    ณ หน้าทางเข้าโรงเรียน 

“นั่นมัน อาริตะนี่นา” 

“เฮ้! อาริตะ!” 

โชตะโกนเรียกเด็กชายอีกคนที่กำลังยืนอยู่ที่หน้าทางเข้าโรงเรียน 

“นี่พวกนาย… ทำไมมาช้ากันแบบนี้ล่ะเนี่ย ประตูหน้าโรงเรียนจะปิดแล้วเร็วเข้า!” 

อาริตะเพื่อนของโชตะโกนพูดกับโชและเอจิ 

“ทันเวลาพอดีเลย พวกนายนี่อยู่ไม่ไกลโรงเรียนแท้ๆแต่ทำไมถึงมาช้ากว่าฉันซะได้ละเนี่ย ” 

อาริตะพูดกับทั้งสองที่มาทันเวลาพอดี 

“ก็โชน่ะ... ให้ฉันรอ...หน้าประตูห้อง....ตั้งเกือบ...20นาที” 

เอจิตอบอาริตะด้วยท่าทางที่เหนื่อยหอบ 

“ขอโทษที่ให้รอนะ...ทั้งสองคน” 

โชพูดด้วยท่าทางที่เหนื่อยหอบด้วยเช่นกัน 

“พวกเธอตรงนั้นน่ะ! รีบไปเตรียมตัวเข้าแถวได้แล้ว! ใกล้ถึงเวลาแล้วนะ!” 

ครูที่ยืนรอรับเด็กนักเรียนที่หน้าประตูทางเข้าพูดกับทั้งสามคน 

ในขณะที่ทั้งสามคนที่กำลังรีบเดินไปเข้าแถวตอนเช้าโดยมีอาริตะเดินนำ เอจิที่เดินตามหลังกลับได้ยินเสียงอะไรบางอย่าง 

“ย๊า…! หลบหน่อย… จะไม่ทันแล้ว... หลบไป...!” 

เสียงเด็กชายคนหนึ่งตะโกนมาจากที่ไกลๆ 

“นั่นมันอะไรน่ะ... ระ... เร็วมาก” 

“พวกนายดูนั่นสิ” 

เอจิพูดขึ้นในขณะที่หันหลังกลับมาดู 

“มีอะไรเหรอเอจิ”  

อาริตะพูดขึ้นพร้อมกับหันหลังมาดูด้วยอีกคน 

“จะไม่ทันแล้ว... 5..4..3..2..1 เซฟ...!?” 

“ทันจนได้…”   

"เอ๊ะ…...." ตู้ม………..!!  

เด็กชายที่ปั่นก้มหน้าก้มตาปั่น​จักรยานมาด้วยความเร็วสูง​ เบรกไม่ทัน  

จนชนเข้าที่หลังของโชอย่างจัง 

ตู้ม……. ครืด……. 

“โดนชนเข้าแล้ว! โชโดนชนกระเดนไปโน่นแล้ว!”  

อาริตะพูดขึ้นในขณะที่ทำอะไรไม่ถูก 

“โช…………………..…….…!!” 

อาริตะโกนขึ้นด้วยความเป็นห่วงเพื่อน 

“นี่มัน...อะไรกัน… ผมรู้สึก...สบายจัง… นี่ผม...กำลัง...ลอยอยู่นี่นา…” 

"ผู้ชายคนนั้น... คือ... ใครกัน..." 

โชพูดกับตัวเอง ในขณะที่สติกำลังเลือนลางอยู่นั้น เขาได้เห็นใบหน้าของชายที่ไม่รู้จัก กำลังลอยข้ามตัวเขาไป 

(จบตอนที่1)