“เป็นไงบ้างลูก เรียนโอเคหรือเปล่ามีเพื่อนยังลูก”
“ก็โอเคับแม่ เรียนได้เรื่อยๆแล้วก็มีเพื่อนไปไหนมาไหนด้วยบ้างแล้วคับแม่”
แม่โทรมาหาผมด้วยความเป็นห่วง เราสองคนพูดสาระทุกข์สุขดิบกันไปเรื่อยๆตามประสาแม่ลูก ผมและพูดคุยกันได้ทุกเรื่อง เพราะผมไม่มีพ่อ พ่อทิ้งผมและแม่ไปตั้งแต่ผม 2 ขวบ ผมไม่เคยโกหกผู้ที่เลี้ยงดูผมเลยแม้แต่ครั้งเดียว แต่ครั้งนี้ผมไม่ได้บอกความจริงกับแม่ของผมทั้งหมด ผมไม่อยากให้คนที่ผมรักต้องมาคิดมากกับผม แค่เขาทำงานหาเงินส่งผมเรียนคนเดียวก็เหนื่อยและยากลำบากมากพอแล้ว
“โอเคลูก แม่รักลูกนะ สู้ๆนะ”
“คับแม่ รักแม่นะคับ”
ตุ๊ดด….
ผมวางสายจากคุณแม่
ที่จริงผมไม่อยากให้แม่วางสายเลยสักนิด เพราะความเหงาในตอนที่ผมต้องอยู่คนเดียวมันน่ากลัวมาก ผมเหงา ผมอยากมีเพื่อน ผมอยากใช้ชีวิตที่เด็กมหาลัยทั่วไปใช้ เที่ยวบ้าง เล่นบ้าง แต่ผมกลับไม่กล้าที่จะทำมัน
ผมเปิดเทอมมาได้หนึ่งเดือนเต็มแล้ว ผมใช้ชีวิตเดิมซำ้ๆวนๆเป็นลูบ ไปเรียน กินข้าว กลับห้อง ไปเรียน เล่น
กับไอ้วาโยเพื่อนสนิทผมบ้าง
แค่นั้น
เมื่อก่อนตอนที่เรียนชั้นมัธยมผมไม่ได้เป็นแบบนี้หรอกนะ ผมร่าเริง ผมเที่ยวเล่นเหมือนเด็กวัยรุ่นปกติทั่วไป แต่ตอนนี้ฉันรู้สึกว่าผมไม่อยากออกไปไหน เหมือนอะไรบางสิ่งที่อยู่ในห้องมันดึงดูดผมไว้ ผมรู้สึกว่ามีใครมองฉันอยู่ตลอดเวลา และเหมือนเขาจะต้องการให้ผมค่อยๆหายไปจากโลกนี้……..
.
.
สวัสดีทุกคนก่อนอื่นขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านกันนะคะ
นิยายเรื่อง การรอคอยการกลับมา ผู้เขียนตั้งใจให้ออกมาแนว y หลอนนิดๆ และเกี่ยวกับการสืบสวนหาความจริงหน่อยๆ
หวังว่านิยายเรื่องนี้จะออกมาดีนะคะ ทุกคนสามารถแสดงความคิดเห็นติเตียนผู้เขียนได้นะคะ ผู้เขียนมือใหม่จริงๆ จะได้นำไปพัฒนางานเขียนต่อไป
##### นิยายอยู่ในขั้นตอนเรียบเรียง อาจมีคำผิดบ้าง ขออภัยนะคะ จะทำการแก้ไขในเร็วๆนี้###
ปล.สำหรับคนที่เคยอ่านแล้ว บทของวาโยอาจจะเปลี่ยนไป เนื่องจากเราอยากให้วาโยมีบุคลิกที่น่ารักมากยิ่งขึ้น
Guest
