รักร้ายของยัยตัวอ้วน(เมดิสัน+ฟองฟ้า)

บทนำ 

"อ้วนจังวะ" นี่คือสิ่งที่ฉันพูดกับตัวเองเมื่อส่องกระจกในทุกๆเช้า แต่มันก็แค่คำพูดอ่ะนะ บ่นไปก็เท่านั้นแหละค่ะ ฉันลดไม่ได้อยู่ดี ==' 

ฉันชื่อฟองฟ้า พยาบาลสาว อายุ25ปีแล้วจ้า และที่สำคัญคือโสด(มาตั้งแต่เกิด) ทำไมถึงโสดหน่ะหรอ ใช่!!!! ฉันทั้งอ้วน หน้าก็เป็นสิว แต่สิ่งเดียวที่ฉันมีดีคือสมองของฉันที่ทำให้ฉันได้มีการมีงานทำแบบมั่นคง นั่นคือ พยาบาลนั่นเอง!!!

ฉันทำงานมาได้2ปีกว่าๆแล้ว วิชาชีพพยาบาลนอกจากจะเรียนมาหนัก ฝึกหนักแล้ว จบมายังต้องมาทำงานหนักอีก ให้ตายเถอะ ใครมีลูกบอกลูก มีหลานบอกหลานอย่ามาเรียนพยาบาล นอกจากจะมีเวลานอนที่ไม่เป็นเวลาแล้ว อย่าถามเวลาส่วนตัวที่จะเอาไปทำอย่างอื่นเลยค่ะ ถ้าไม่มีแฟนมาตั้งแต่สมัยที่เรียนอยู่เดิมแล้ว อย่าหวังว่าจะมีแฟนเลยค่ะ ฉันพูดแล้วเศร้ากับวงจรชีวิตฉันเหลือเกิน แต่ชีวิตฉันไม่จบแค่ทำงาน ทำงาน ทำงาน อย่างนี้หรอกค่ะ คุณรู้หรือไม่คะว่า อาชีพอะไรเที่ยวเก่งมาก ใช่ค่ะ คำตอบคือ พยาบาล มีเวลาว่างวันไหน เอาเวรออกได้วันไหนคือจัดทริปค่ะ และฉันก็เป็นคนนึงที่ว่างไม่ได้ มีเวลาว่างหน่อยไม่ได้ จองตั๋วเครื่องบิน จองโรงแรม ทำแพลนตลอด ทำล่วงหน้าเป็นเดือนๆ ของหยุดยาวๆไปเลยจ้า เพราะฉันเชื่อว่าการออกไปเที่ยว เป็นการเปิดประสบการณ์ให้กับตัวเอง ไปดูสิ่งใหม่ๆ ไปเปิดหูเปิดตา จากที่อยู่แต่ในโรงพยาบาล ที่พัก เเตียงคนไข้ คนเจ็บ คนตาย หดหู่เหมือนกะเว้ย!!! และตอนนี้ ใช่ค่ะ!! ตอนนี้ฉันอยู่ช่วงวันหยุดของฉันนนน ขอบอกไว้ก่อนเลยนะคะว่าเวลาฉันไปเที่ยวคือฉันไปคนเดียวค่ะ นานๆทีเพื่อนจะว่างตรงกัน อย่าถามถึงแฟนนะ บอกแล้วไงโสดโว้ยยยย ไม่เคยได้ไม่เคยโดนซักทีเลย 55555555 ตอนนี้ฉันอยู่จังหวัดนึงทางภาคใต้ค่ะ นั่นคือภูเก็ต!!! นี่ครั้งแรกเลยนะที่มาเที่ยวอ่ะ

พลั่กกก!!!

"โอ้ยยยยย" ใครที่ไหนเดินชนฉันเนี้ยะ จะรีบไปไหน ฉันขอถามหน่อย

"เดินยังไง ไม่ดูตาม้าตาเรือ เลยหรือไง" เสียงผู้ชายคนนึงดังขึ้น ใช่ เค้าคือคนที่เดินชนฉันนั่นเอง แต่ขอร้องหล่ะ ฉันเดินมาเข้าห้องน้ำอยู่ดีๆแต่ เอ๊ะ! นี่ห้องน้ำผู้หญิงนี่ เข้าเพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำหญิงงั้นหรอ ไอ้โรคจิต

ฉันเงยหน้าขึ้นไป หวังจะด่าให้จมดินเลย ไอ้โรคจิต

"นี่!!" เหี้้้้- สูงมาก หล่อมาก ยิ่งใส่สูท กระดุมเสื้อที่หลุดรุ่ยยิ่งดูดี แต่หยุดค่ะอีฟอง มันคือโรคจิต!!

"ไอ้โรคจิต นี่ห้องน้ำผู้หญิง แล้วนายก็เดินออกมาอย่างเร็วเหมือนทำอะไรผิดมา แล้วก็มาชนเนี้ยะ ยังจะมาว่าฉันอีกหรอ" ฉันพูดออกไปด้วยใบหน้าที่จริงจังและเสียงดังมากกกกก

"นี่เธอเรียกฉันว่าไงนะ" เขาถามฉันด้วยสีหน้าที่ขนาดดูโกรธยังดูหล่อเลย บ้าเอ้ยยย! ยัยฟอง แกต้องมีสติ

"ไอ้โรคจิตไง นายเข้าไปทำอะไรในห้องน้ำหญิงฮะ" น้ำโห มาแล้วววโว้ย

"ไม่ใช่ธุระอะไรของเธอ อย่ามาแส่!!" โอ้โห พูดชายบ้าอะไร มีดีแค่หน้าตาแต่ปากหมาเป็นบ้าเลย

"นี่! ฉันจะโทรแจ้งตำรวจข้อหาที่นายเป็นไอ้โรคจิตแอบเข้าห้องน้ำผู้หญิง และในโรงแรมนี้ก็มีกล้องวงจรปิดอยู่ด้วย นายเจอดีแน่" ฉันยกโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์ 191 เพื่อแจ้งความ

ตุบ!! เสียงโทรศัพท์ฉันตกลงบนพรมของโรงแรมด้วยฝีมือไอ้โรคจิตนี่ ดีนะที่มันเป็นพรมไม่งั้นก็คงแตกไปแล้ว แล้วเขาก็เดินออกไปแบบที่ไม่ใส่ใจอะไรเลยงั้นหรอ

"นี่นาย มันจะมากไปแล้วนะ หยุดเดี๋ยวนี้นะ"

"เกิดอะไรขึ้นครับนาย" เสียงผู้ชายใส่สูทคนนึงวิ่งเข้ามาหาไอ้โรคจิตนั่นแล้วถามอย่างเร่งรีบ

"ไม่มีอะไรก็แค่ยัยอ้วนน่ารำคาญคนนึง" ไอ้บ้า ด่าฉันอ้วนงั้นหรอ ทนไม่ได้แล้วโว้ย

"เดี๋ยวผมจัดการให้ครับ" จัดการ จัดการงั้นหรอ จัดการใคร ฉันหรอ คิดจะหนีหรอ

"เออ จัดการให้เรียบร้อยด้วย"

"ครับนาย"

"คุณยังไม่ไปอีกหรอคะ คุณเมดิสันขา" เสียงอันอ่อนหวาน จนน้ำตาลเรียกพี่ดังมาจากข้างหลังฉัน สาวสวย เซ็กซี่ที่ดูเหมือนจะออกมาจากห้องน้ำ นี่อย่าบอกนะว่ายายนี่กับไอ้โรคจิตนั่นเข้าไปทำอะไรกันในห้องน้ำหญิงอ่ะ อี๋ ไม่อายผีสางเทวดาของโรงแรมจริงๆ

"รอลิลลี่อยู่หรอคะ คนดี" สาวเจ้าเดินนวยนาดไปกอดแขนพยายามเบียดเต้าโตๆของหล่อนเข้าหาชายหนุ่มที่ยืนนิ่งมือล้วงกระเป๋าอยู่ สายตามองมาทางฉัน จ้องเหมือนอยากจะฆ่าฉันเลยอ่ะ

"ปล่อย" เสียงทุ้มเอ่ยแบบไม่มีเยื่อใย บวกกับหน้าที่นิ่งๆของเขายิ่งดูน่ากลัว

นางก็ปล่อยทันทีเลยค่าา "หึหึ!" ฉันหัวเราะออกมาและมองเขาไปด้วย

ในขณะที่ฉันสังเกตสังกาอยู่นั้น ชายที่ใส่สูทดำนั้นก็ตรงเข้ามาหาฉัน ตายๆ ฉันจะทำยังไงดี

"นี่คุณ ผมว่าเรามีเรื่องต้องคุยกัน" ไม่คุยอะไรทั้งนั้น คนพวกนี้น่ากลัวจริงๆ

"เอ่อ ฉันไม่ว่าง ฉันไม่ว่างคุยอะไรทั้งนั้น ฉันมีธุระ พอดีฉันต้องไปละ" ฉันถอยหลังออกมาก่อนที่เขาจะถึงตัวฉัน และหันหลังกลับวิ่งสุดชีวิต ไปที่ล็อบบี้โรงแรมเพื่อจะได้มีคนเยอะๆ พวกเขาจะได้ทำอะไรฉันไม่ได้

"ให้ตามมั้ยครับนาย" เขาเอ่ยถาม

"ไม่ต้อง ปล่อยไปเถอะ เสียเวลา"

"เฮ้ออ โล่งอกแล้วว ดีนะที่เขาไม่ตามมา" ฉันบ่นพึมพำกับตัวเองหลังจากที่หนีรอดพวกน่ากลัวนั้นมาได้ โอ้ยยย นี่เป็นครั้งแรกเลยที่การมาเที่ยวคนเดียวของฉันน่ากลัวขนาดนี้

ดีนะที่เพื่อนของฉันมาเที่ยวกับแฟนเลยนัดกันว่าคืนนี้จะไปผับดังในย่านนี้ซักหน่อย ขอบอกก่อนเลยนะคะว่าฉันเป็นคนสีเทาๆ วัดก็เข้า เหล้าก็กินยับอยู่เหมือนกัน 555555555 นัดเพื่อนไว้ตอน4ทุ่ม ตอนนี้ของีบพักซักหน่อยก็แล้วกัน

เวลา 2 ทุ่ม จากที่ได้พักผ่อน นอนหลับแล้ว ก็ถึงเวลาเปลี่ยนลุคจากยัยอ้วนที่ไม่ค่อยแต่งหน้า วันนี้ขอพึ่งพลังเมคอัพหน่อยละกัน ชุกที่ใส่วันนี้ก็ไม่มีอะไรมากจ้า เสื้อสายเดี่ยวสีดำคอลึกๆโชว์ความกว้างของคอกันหน่อยจะได้ไม่ดูตัน กับกระโปรงสั้นกำลังดี พอถึงเวลาฉันก็เดินทางไปที่ผับนั้นเลยจ้า เพื่อนคงกำลังเดินทางเหมือนกันแหละ

ณ ผับ แห่งหนึ่ง คนเยอะเหมือนกันนะ การ์ดเค้าแต่งตัวดีจังเลย ใส่สูทดำกันหมดที่สำคัญหุ่นดีๆกันทั้งนั้น พอตรวจบัตร ตรวจกระเป๋าเสร็จฉันก็เข้าไปและยัยผิงเพื่อนฉันที่รออยู่ข้างในอยู่แล้วก็ยกมือเรียกฉัน เพื่อไปหาโต๊ะนั่งกัน คนเยอะมากกก สาวๆสวยๆเพียบ หนุ่มๆก็ใช่ย่อย ฉันชอบบบบบบ จริงๆเลย งานดีๆทั้งนั้น และเราก็ได้โต๊ะที่อยู่ไกลจากเวทีมาก ใกล้ๆกับโซนห้องทั้งหลายห้องที่ดูเหมือนจะเป็นห้องVIPที่อยู่ชั้นบนไปหน่อย มองไปข้างในคือไม่เห็นอะไรเลยจ้าา ขณะที่ฉันนั่งรอเครื่องดื่มที่สั่งไปนั้น เพื่อนฉันก็ขอไปเข้าห้องน้ำแฟนมันก็ตามไป แหมะ!! อิจฉาคนมีแฟนจริงๆเลย อยากเมาเลยพูดเรื่องนี้ จัดไป คืนนี้ถ้าเมาเพื่อนก็คงไม่กล้าทิ้งฉันหรอกน่าา มันต้องดูแลฉันแหละ พอบริกรเอาเหล้าเสิร์ฟ ฉันก็เบิกเนตรคนเดียวเลยจ้า ไม่รอแล้ว พอเพื่อนและแฟนของมันกลับมาเราก็ชนแก้ว โยกไปตามจังหวะเพลง พูดคุยกันถึงงาน ฉันว่าฉันก็เริ่มจะมึนๆอยู่หน่อยๆแล้วนะ ไม่ได้ละต้องไปเอาออกหน่อย ว่าเสร็จฉันก็บอกเพื่อนว่าไปเข้าห้องน้ำก่อน

"ให้ไปด้วยมั้ย" ยัยผิงเอ่ยถาม

"แค่นี้สบายมากก ไม่เป็นไร ไม่เมาๆ" ฉันตอบไป ทั้งๆที่ก็มึนอยู่นะ ยิ่งยืนยิ่งรู้สึกมึนว่ะ

ระหว่างทางที่เดินไปเข้าห้องน้ำ

พลั่ก!! ฉันเดินชนอกใครก็ไม่รู้ แน่นดีจริงๆ จนฉันรู้สึกเจ็บหน้าผากเลยอ่ะ เฮ้ออ ชนอีกแล้วว

"นี่เธอเดินยังไงเนี้ย" เสียงคุ้นมาก เสียงคุ้นจริงๆ

ฉันเงยหน้าขึ้น ใช่ ใช่เลย ไอ้โรคจิตคนนั้นนี่ ถึงเค้าจะดูแปลกตาด้วยชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์ แต่ปากเค้าก็คงไม่แปลกไปจากเดิม

"นี่เธอ เธออีกแล้วหรอ" เค้ารวบแขนของฉันไว้

"ปล่อยนะ ปล่อย ฉันบอกให้ปล่อยไง"

"จำแทบไม่ได้ ยัยอ้วนตอนกลางวันนี่เอง" กรี๊ดดด อ้วนอีกแล้ว เรียกฉันยัยอ้วนอีกแล้ววว

"อ้วนแล้วมันหนักส่วนไหนของนายไม่ทราบ ปล่อยโว้ยยย ช่วยด้วย" ฉันร้องให้คนแถวนั้นช่วย แต่ไม่มีใครเข้ามาช่วยฉันเลย อืออ

"หึหึ" เสียงเขาหัวเราะออกมาจากลำคอ

"ปล่อยสิวะ" ฉันที่พยายามดึงตัวเองให้หลุดจากมือของเค้า แต่ความมึนหัวจากอาการเมาของตัวเองทำฉันแทบไม่มีแรง

จู่ๆบริกรก็วิ่งเข้ามา สวรรค์ส่งคนมาช่วยฉันแล้ว

"มีอะไรให้ผมช่วยครับท่าน"

"ท่าน? ท่านงั้นหรอ" ฉันถามออกไป

"ไม่มีอะไร นายไปทำงานเถอะ" เสียงเขาตอบไป

"นี่ ช่วยฉันด้วย ปล่อยฉันสิโว้ย" ฉันที่ขอความช่วยเหลือจากหนุ่มน้อยคนนนั้นแต่ก็ไม่เป็นผล ฮืือ ช่วยฉันด้วย

"แต่งตัวแบบนี้จำแทบไม่ได้เลย" ไม่พูดเกล่าเขายังจ้องมาที่หน้าอกที่มันล้นออกมาจากเสื้อของฉันด้วย ไอ้โรคจิต!!!

"นี่ไอ้โรคจิต มองอะไรไม่ทราบ ปล่อยฉันเถอะนะ ปล่อยฉันไปเถอะนะ" คนเมาอย่างฉันต้องเอาตัวรอดไปจากตรงนี้ให้ได้

"หึหึ คิดว่าฉันจะปล่อยคนที่ทั้งชนฉัน และด่าว่าฉันอย่างเธอไปงั้นเหรอ"

ตายๆๆๆๆ ฉันต้องกลายเป็นผีเฝ้าภูเก็ตที่นี่แน่ๆ พ่อจ๋าแม่จ๋าช่วยลูกด้วย ฮือออ

--------------------------------------------------------------------------------------------------

มือใหม่หัดเขียน ยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะคะ สัญญาว่าจะพัฒนาตัวเองไปเรื่อยๆเลยงับ