"ครูวิม หนูอยากเป็นคู่หมั้นครูวิม"
เด็กหญิงป.๑ บอกกับฉันด้วยความมั่นใจ
ดวงตาใสแจ๋วคู่นั้นจ้องหน้าฉันเอาไว้ไม่วางตา
"มาลี เป็นเด็กหญิงป.๑ มาลีเป็นเด็กหญิงชาวอาข่า บ้านมาลีอยู่ในหุบเขาที่เชียงราย เราบังเอิญได้เจอกันเพราะความทุกข์ใจ วิมอกหักค่ะ ไม่มีอะไรมาก วิมเศร้า วิมเลยแบกเป้ขึ้นดอยไปที่ไหนไกลๆก็ได้
มาลี เป็นเด็กป.หนึ่งที่ใช้ภาษาไทยได้เก่งเกินวัย มาลีเลยเป็นทั้งล่าม เป็นทั้งเพื่อนเล่น และมาลียังอยากเป็นคู่หมั้นของวิมอีกด้วยนะ"
"เอ็นดูน้องจัง" เสียงใสๆแทรกขึ้นมาตอนฉันกำลังเล่า
"หลายปีก่อน มีโครงการหนึ่งจัดค่ายครูบ้านนอกให้คนทั่วไปที่สนใจลองไปสอนหนังสือให้เด็กๆตามพื้นที่ห่างไกล วิมตัดสินใจไปที่นั่น เพราะอยากจะรักตัวเองบ้าง วิมได้รู้จักเพื่อนใหม่หลายคนเลยนะ ลืมเศร้าได้เลยแหละ
วันแรกที่วิมไปถึง เด็กๆจะเลือกครูกลับไปบ้านด้วยหลังละสองคน วิมได้เป็นบัดดี้กับน้องจากรั้วอักษร ศิลปากร เราสองคนถูกเด็กชายชื่ออาพี นักเรียนชั้นป.๖ เลือกกลับไปบ้านด้วย ตอนอาพีเดินมาเลือกเรา เด็กหญิงตัวเล็กๆคนหนึ่งวิ่งตามมาจับมือวิมไว้ มาลีน่ะสิ จะใคร
บ้านของเด็กชายอาพี เป็นบ้านของชาวอาข่าแบบดั้งเดิมจริงๆ เด็กชายอาศัยอยู่กับแม่สองคน ภาษาอาข่าเรียกแม่ว่า อามะ เราสองคนเลยเรียกว่า อามะ ด้วย
มาลีไม่ได้อยู่บ้านหลังนี้ แต่มาลีเป็นหลานสาวของบ้านนี้ บ้านมาลีอยู่ใกล้ๆ มาลีเลยเทียวไปเทียวมาตลอดเวลาที่ไม่ได้อยู่โรงเรียน อามะพูดภาษาไทยไม่ได้ มาลีก็จะมาแปลให้วิมฟัง มาลีไม่ได้มาคนเดียวนะ มีพี่น้องมาด้วยอีกสองคน ชื่อ สุรเดชกับรัศมี เด็กๆจะช่วยกันแปลให้เราฟัง เด็กๆเก่งมาก แปลเป็นเรื่องเป็นราว เก่งเกินเด็กไปมาก
ถึงเวลาทานข้าวเด็กๆจะกลับบ้านตัวเอง ส่วนเราก็นั่งเก้าอี้แบบยองล้อมวงกินข้าวกันสี่คน อาหารของเรามักจะเป็นน้ำพริก ใช้พริกสดตำกับเกลือ กินกับข้าวดอยร้อนๆมีผักลวก มีไข่ต้ม บางทีก็มีไข่คั่วกินแนม นั่งยองใช้ตะเกียบล้อมวงกินกันตามธรรมเนียมอาข่า อร่อยดีนะ อยากลองไปดูไหม"
ฉันแกล้งถามคนตัวบาง ที่นอนคว่ำหน้าอยู่ข้างตัว ตั้งใจฟังฉันโม้
"ยอไม่ไปหรอก รอฟังวิมเล่าก็สนุกแล้ว"
ฉันหัวเราะเบาๆแล้วเล่าต่อ
"ช่วงนั้นอามะไม่ค่อยสบาย ใบข้าวบาดลูกตาขาวเป็นหนอง กำลังจะไหลเข้าตาดำแล้ว ความที่พูดไทยไม่ได้ สัญชาติไม่มี วิมกับครูเจ้าของโครงการได้ปรึกษากันว่าจะพาอามะไปหาหมอ วันนั้นวิมลงดอยไปกับครูเจ้าของโครงการ น้องบัดดี้ดูแลบ้านและเด็กๆ ยอเรื่องพาอามะไปโรงพยาบาลวันนั้นเป็นหนึ่งในเหตุผลที่วิมจะไม่ทิ้งงานด้านชาติพันธุ์และทิ้งเด็กๆเลยทั้งชีวิต วิมตั้งใจอย่างนั้นจริงๆนะ"
"อามะแก่มากแล้ว แต่ยังขยันทำงาน ก่อนเราจะจบโครงการ ตาของอามะค่อยๆดีขึ้นแล้ว อามะทำกับข้าวให้เรากินทุกวัน ยิ้มให้เราทุกวัน บางช่วงเด็กๆอาจจะไม่ได้อยู่แปลให้ แต่เราก็เข้าใจมากขึ้นแล้วว่าอามะต้องการจะบอกอะไร
วันสุดท้ายบนดอย ก่อนจะกลับ มาลีวนเวียนอยู่ไม่ห่างตัววิมเลย เช้าวันนั้นอามะต้มไข่ให้วิมกับน้องบัดดี้คนละฟอง ยัดใส่มือเราทั้งคู่ บอกว่ากลัวเราหิวระหว่างทาง อามะแต่งตัวด้วยชุดอาข่าเต็มยศเลยนะ ใส่เครื่องประดับใส่มาแบบจัดเต็มมาก บอกแต่งตัวสวยเพื่อจะมาส่งวิมกับน้องขึ้นรถกลับเข้าเมือง วิมพูดไม่ออกเลยยอ น้ำตามันไหลออกมาเอง วิมร้องไห้หนักมากจริงๆ ยอรู้ไหมมันไม่ใช่แค่ไข่ต้ม แต่มันคือความรู้สึกของอามะ วิมไม่ได้ขี้แยนะ มันอธิบายไม่ถูกจริงๆ"
"แล้วมาลีหล่ะคะ"
"มาลีร้องไห้โฮแบบเด็กๆ กอดวิมไว้แน่นเลย เหมือนเด็กกลัวตุ๊กตาหาย รัศมีกับสุรเดชก็มากอดลานะแต่ไม่ร้องไห้เหมือนมาลี"
ฉันนึกถึงวันนั้น พลางหลับตานิ่งๆ
"อ้าวจบแล้วเหรอคะ แล้วเรื่องคู่หมั้นหล่ะ ไปร่ายมนต์อะไรใส่มาลี เล่ามาเลย" ยอแซวพร้อมหัวเราะเบาๆ
ฉันนึกถึงวันนั้นตอนทำกิจกรรมอยู่บนดอย "วันนั้นมาลีเดินมาหาวิม และถามว่าครูวิมเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย วิมเลยหัวเราะ แล้วถามว่ามาลีคิดว่ายังไงคะ จำได้ว่ามาลียิ้มกว้างมาก กระโดดปรบมือ แล้วบอกว่า ครูวิมเป็นผู้หญิง เพราะครูวิมพูดค่ะ"
" แบบนี้ก็ได้ด้วย"ยอขำเบาๆพร้อมทำหน้าทะเล้น
"มียิ่งกว่านั้นอีก มาลีไปวิ่งถามชาวค่ายอีกหลายคนว่าคิดว่าใครสวยที่สุด มาลีจะถามเองตอบเองว่าครูวิม แถมบอกให้ทุกคนมองหน้าวิม เพราะครูวิมสวย สวยที่แววตา ฮากันทั้งภูเขา และไปบอกคนเขาไปทั่วว่ามาลีจะเป็นคู่หมั้นครูวิม"
"กินเด็กหราเรา "ยอถามพร้อมสบตา
ฉันสบตากลับนิ่งๆ คิดในใจเงียบๆว่าไม่อยากกินเด็ก อยากกินคนข้างๆมากกว่า
"วิมว่าตอนนี้มาลีจะเป็นไงบ้าง วิมเคยคิดจะกลับไปไหม"
"ก็อยากนะ วิมว่ามาลีคงโตเป็นผู้ใหญ่ อาจจะแต่งงานหรือกำลังเรียนหนังสืออยู่ก็ได้ ไม่รู้สิ"
ฉันตอบเพราะไม่รู้จริงๆ
"แต่ยอไม่คืนให้มาลีนะ คนนี้ของยอ" ยอตอบพลางหัวเราะทีเล่นทีจริง
ส่วนฉันได้แต่คิดในใจ " แล้วยอจะใช่ของวิมไหมนะ"
[ตามให้กำลังใจทั้งคู่กันด้วยนะคะ ว่าเรื่องราวสุดท้ายจะเป็นอย่างไร ทั้งคู่จะได้รักกันไหม สุดท้ายขอบคุณทุกท่านที่แวะมาให้กำลังใจกันนะคะ]
Guest
