เด็กหญิงตัวน้อยมวยผมสองข้างวิ่งเล่นจนสองแก้มแดงก่ำ นางเห็นดวงตาสุกใสคู่หนึ่งจ้องมองมาทั้งน่ารักน่าสงสารในคราวเดียวกัน
เสียงเล็กเจื้อยแจ้วเรียกพี่ชายข้างบ้านที่อยู่ไม่ไกลออกไป
"พี่เซี่ย พี่เซี่ย หลินเอ๋อเจอน้องชายท่านแล้ว"รอยยิ้มเด็กหญิงกว้างขึ้นก่อนจะโน้มตัวลงไปอุ้มสัตว์มีขนขึ้นมา
นี่มันแมวน้อยมิใช่หรือ
เสียงล้อรถเข็นบดกับก้อนหินดังมาจากด้านหลัง เด็กชายหน้าตาหล่อเหลาอายุประมาณแปดเก้าขวบนั่งอยู่บนรถเข็นไม้ใบหน้าเรียบเฉย เขาชายตามองเด็กหญิงครั้งหนึ่ง แววตาแข็งกร้าวปราศจากคลื่นอารมณ์ส่งผลให้เขาดูสูงส่งเย็นชา ทว่าหลินเยว่ไม่สนใจ นางทำหน้ามุ่ยเล็กน้อย
ฮึ พี่เซี่ยอารมณ์บูดทุกวันอยู่แล้ว
"พี่เซี่ยอารมณ์ไม่ดีหรือ" ปากเล็กถามเช่นนี้แต่นางไม่ได้รอคำตอบ เพราะอย่างไรพี่เซี่ยก็ไม่ตอบอยู่แล้ว
มือหนึ่งอุ้มแมวน้อย อีกมือก็พยายามผลักรถเข็นแต่แรงเด็กน้อยหกขวบเช่นนางจะผลักได้อย่างไร สุดท้ายเด็กชายก็เคลื่อนล้อออกไปโดยไม่เหลือบมองนางแม้แต่น้อย
"พี่เซี่ย รอหลินเอ๋อด้วย"....
เงาร่างเล็กๆสองสายตามกันไป คนหนึ่งวิ่ง คนหนึ่งนั่ง อนาคตเป็นอย่างไรไม่ฝืนลิขิตชะตา"...