Gentle Love รักละมุนอุ่นหัวใจของยัยฝนโปรย

Gentle Love รักละมุนอุ่นหัวใจของยัยฝนโปรย

ตอนที่1

วันหนึ่งหลังเลิกเรียน ฉันกำลังจะเดินทางไปสอนพิเศษที่หมู่บ้านแห่งหนึ่ง โดยบ้านของเด็กนักเรียนที่ฉันจะต้องมาสอนนั้น อยู่บ้านเลขที่ 13/20 ซึ่งเป็นบ้านหลังสุดท้ายในซอยพอดี แต่! ขณะที่ฉันเดินมาถึงบ้านก่อนหลังสุดท้าย 13/19 บ้านติดกับบ้านที่ต้องไปสอนนั่นแหละ ทันใดนั้น

“โฮ่ง โฮ่ง!”

“พลั่ก!”

“โอ๊ยยย”

ฉันคงทำก้าวเท้าลงจากวินมอไซต์ผิดข้าง! เพราะอยู่ๆมีสุนัขพันธ์ไซบีเรียนของใครไม่รู้2ตัววิ่งเล่นกันมาทางนี้ ฉันตกใจแล้วพยายามหลบรถจนล้มลงเข่าถลอกและข้อเท้าพลิก เจ็บไปหมดเลย ฮรืออออ เลือดออกอีกด้วย แงงงง  พอดีกับที่ดูเหมือนว่าเจ้าของบ้านเลขที่13/19จะขับรถกลับมาพอดีนะ  เพราะมีคนที่เหมือนจะเป็นยามหรืออะไรซักอย่าง วิ่งมาเปิดประตู รถคันนั้นเหมือนทำท่าจะเลี้ยวรถเข้าบ้าน แต่เลี้ยวไม่ได้ทั้งที่มีคนเปิดประตูให้แล้ว นั่นก็เพราะว่าฉันล้มจับกบอยู่หน้าบ้านเขาเนี่ย ฮรืออ รีบกลับมาทำไมคะ ทำไมรถไม่ติดให้มากกว่านี้นะ หนูก็พยายามลุกแล้วนะ ไม่ได้อยากนั่งขวางหน้าบ้านใครแต่มันลุกไม่ขึ้นนน หนูเจ็บ แงงงง ขณะที่ฉันบ่นอะไรมากมายอยู่ภายในใจเป็นหมื่นล้านคำ เจ้าของรถก็เปิดประตูลงมา แล้วก็วิ่งมาทางนี้ ชั้นเงยหน้าขึ้นไป เขามองไปที่แผลฉัน

“ไปทำแผลก่อนมั้ย ลุกไหวหรือเปล่า”

“หนูลุกไหวค่ะ แผลแค่นี้ เดี๋ยวล้างๆน้ำเปล่าก็พอค่ะ หนูไม่ว่างไปทำแผลหรอกค่ะ ตอนนี้หนูรีบมากเลยต้องไปสอนพิเศษ”  ฉันตอบพี่เขา พร้อมๆกับที่พยายามลุกขึ้นยืนทั้งๆที่แสบแผลมากจนเผลอทำหน้าเหยเกออกมา

“ลุกยังแทบไม่ไหว จะไปสอนพิเศษ?”

“ค่ะ  เดี๋ยวนักเรียนของหนูรอ ยังไงหนูไปก่อนนะคะ ขอบคุณที่เป็นห่วงนะคะ หนูขอตัวนะคะ “ ฉันบอกแล้วหันหลังเพื่อจะเดินไปยังบ้านหลังสุดท้าย บานที่ฉันต้องไปสอนพิเศษ แต่พี่เขากลับคว้าแขนฉันไว้ ทำให้ฉันเสียจังหวะในการเดินจนเกือบจะล้ม แต่พี่เขาก็ไวมาก ประประคองฉันไว้ทัน

“มาทำแผลก่อน”

“พี่แกล้งดึงให้หนูล้มใช่มั้ยเนี่ย”

“แล้วล้มมั้ยล่ะ”

“ -_- “

“พี่จะแกล้งเราเรื่องอะไร”

“เรื่องที่หนูอวดดีจะไปสอนทั้งๆที่ขาเจ็บไง”

“รู้ว่าอวดดีแล้วทำทำไม โทรไปบอกเขาว่าเอ็กซิเดน จะไปสายหน่อย เข้าบ้าน เดี๋ยวหาอุปกรณ์ทำแผลให้”

หลังจากนั้นพี่เขาก็ไล่ให้ฉันเดินไปขึ้นรถ แล้วเขาก็ขับรถเข้าบ้าน โอ้โห! หมู่บ้านนี้มีแต่บ้านคนรวยๆจริงๆเลย บ้านพี่เขาใหญ่อย่างกับวังแน่ะ ตอนนี้ฉันเข้ามานั่งอยู่ในบ้านพี่เขาแล้ว พี่เขาให้แม่บ้านมาทำแผลให้ แม่บ้านมือเบาดีจัง ส่วนพี่…. พี่อะไรนะ เอ่อ จริงด้วย ยังไม่รู้ชื่อพี่เขาเลย

“พี่ชื่ออะไรคะ”

“พระเพลิง เราล่ะ”

“ ฝนโปรยค่ะ^^ คุณแม่บ้านทำแผลเสร็จพอดี หนูขอตัวเลยแล้วกันนะคะ ขอบคุณมากนะคะคุณแม่บ้าน ขอบคุณมากนะคะพี่พระเพลิง” ฉันขอบคุณพี่พระเพลิง แล้วรีบไปสอนต่อ เพราะนี่เลยเวลานัดมานานมากแล้ว ถึงจะโทรไปบอกคุณแม่ของน้องแล้วก็ตาม แต่ถ้าฉันเลิกสอนช้า ฉันก็ยิ่งกลับห้องช้า แถวหอพักฉันรถยิ่งขยันติดอยู่ด้วย แถมวันนี้ยังทำท่าเหมือนฝนจะตกอีก

ฉันสอนขณะนี้เวลา 21.30! และฉันพึ่งเดินออกมาจากบ้านนักเรียนเมื่อกี้นี้! เริ่ดมากจ้า ปกติฉันสอนวันละ2ชั่วโมง หกโมงเย็นถึงสองทุ่ม แต่เพราะวันนี้ล้มจนต้องไปทำแผลเลยเริ่มสอนเลท ทำให้สอนเสร็จเลท แต่ถึงวันนี้จะเริ่มสอนเลท แต่ก็เลทแค่ครึ่งชั่วโมงเท่านั้น และจริงๆฉันสอนเสร็จตั้งแต่สองทุ่มครึ่ง แต่เพราะฝนเจ้ากรรมดันตกลงมา ตกอย่างหนัก ตกแบบไม่เกรงใจชื่อฉันเลย ตกโปรยๆก็พอ ไม่ได้รึไง ทำไมต้องตกอะไรเยอะแยะ นั่นแหละ ทำให้ฉันต้องติดฝนอยู่ที่บ้านนักเรียนเป็นชั่วโมง แต่ก็ดีนะ กลับดึก ก็ไม่ต้องไปเผชิญกับรถติด โชคดีจริ…. ฟู่ เปาะแปะๆๆๆๆๆ อะไรกันเนี่ย กรี๊ดดดดดด ฝนตก ตกหนักด้วย อมกกกกกก ทำไมวันนี้ฉันถึงเจอแต่เรื่องแย่ๆทั้งวันเลย ฮรือออออฉันกำลังพยายามวิ่งอย่างเร็วที่สุด เพื่อไปหาป้ายรถเมล์เพื่อหลบฝน ฟึ่บ เสียงก้นและกระโปรงพลีทนักศีกษาเปียกๆของฉันหย่อนลงบนเก้าอี้ที่ป้ายรถเมล์ บ้าจริง เปียกขนาดนี้รถเมล์จะรับฉันมั้ยเนี่ย ขณะที่ฉันกำลังชั่งใจว่าจะโบกแท็กซี่ดีมั้ย ก็มีรถคันนึงขับมาจอดและลดกระจกลง

“จะกลับหอหรอ” พี่พระเพลิงนั่นเอง

“ค่ะ”

“ฝนตก”

“ค่ะ”  ใช่ ฝนตก ตกหนักด้วย หนูรู้ รู้ดีกว่าพี่อีก ก็หนูเปียกทั้งตัวเลยเนี่ย

“แล้วจะกลับยังไง”

“เดี๋ยวโบกแท็กซี่กลับค่ะ”

“นาฬิกาที่ข้อมือ ตายหรือเปล่า”

“คะ?  เอ่อ ไม่ตายค่ะ กันน้ำ ทำไมหรอคะ?” หรือพี่เขาจะถามเวลา?

“ถ้านาฬิกายังไม่ตาย ก็ช่วยก้มไปดูหน่อย ว่ามันกี่โมงกี่ยามแล้ว เป็นผู้หญิงจะกลับยังคนเดียว แถมยังเปียกทั้งตัว ขึ้นมา พี่ไปส่ง”  เอ่อ เขาดุฉันอ่ะ แต่ฉันตัวเปียกทั้งตัวจริงๆนั่นแหละ แล้วเปียกขนาดนี้ จะกล้าขึ้นรถเขาได้ไง

“ไม่เป็นไรค่ะพี่พระเพลิง เดี๋ยวหนูกลับเองได้ค่ะ หนูเกรงใจ ไม่อยากให้รถพี่เปียกไปด้วย”

“พี่บอกให้ขึ้นมา จะได้รีบกลับหอเปลี่ยนเสื้อผ้า เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก”  ฉันเลยยอมเดินขึ้นรถเพราะไม่อยากถูกเขาดุอีก แล้วอีกอย่างวันนี้ฉันก็เหนื่อยสุดๆแถมยังหิวมากๆอีกด้วย รีบๆกลับก็ดีเหมือนกัน

พอขึ้นรถ พี่พระเพลิงก็เอื้อมไปหยิบเสื้อคลุมจากหลังรถยื่นมาให้ฉัน

“คลุมไว้จะได้ไม่หนาว” เขาบอกแล้วหันไปปิดแอร์

“ขอบคุณค่ะ”

“หออยู่ไหน บอกทางด้วยนะ”

“อยู่ Jkคอนโดค่ะ” ฉันบอกชื่อหอฉันซึ่งเป็นคอนโดราคาเบาๆใกล้ๆมหาลัย

“……” พี่พระเพลิงไม่ตอบอะไร แต่คิดว่าคงรู้จักแหละ คอนโดฉันแทบจะติดรั้วมหาลัย แล้วเขาก็มาถูกจริงๆนั่นแหละ เพราะตอนนี้เขาขับมาจอดหน้าหอฉันเรียบร้อย ฉันควรจะชวนพี่เขาไปดื่มน้ำบนห้องก่อนเพื่อเป็นการขอบคุณที่เขามาส่งดีมั้ย วันนี้พี่เขาช่วยเหลือฉันต้องสองครั้งนะ แต่ไม่ดีหรอก ดึกป่านนี้แล้ว ขอบคุณก็พอมั้ง

“ขอบคุณนะคะที่มาส่ง แล้วก็ขอบคุณอีกครั้งที่ให้หนูเข้าไปทำแผลในบ้านนะคะ”

“อื้ม รีบอาบน้ำสระผม เป่าผมให้แห้ง เดี๋ยวไม่สบาย”

“/////-/////” เขาใจดีจัง ฉันโบกมือบ๊ายบายพี่พระเพลิงแล้วไปขึ้นลิฟต์ ตอนนี้ฉันอยู่บนห้องแล้ว และกำลังเช็ดผมที่สระมาเมื่อกี้ให้แห้ง ทันใดนั้น โทรฉันก็มีสายเข้า “บทเพลง”  บทเพลงโทรมา บทเพลงเป็นเพื่อนสนิทของฉันเอง

“ฮัลโหล ว่าไงเพลง”

“แก ไปหาที่นั่งฟังเพลงกัน ร่างกายต้องการแอลกอฮอล์ว่ะ”

“โนค่ะเพื่อนรัก ขอบาย ฉันติดฝนตอนไปสอนพิเศษ พึ่งอาบน้ำเสร็จเช็ดผมยังไม่ทันจะแห้งเลยเนี่ย เหนื่อยจนจะหลับกลางอากาศอยู่แล้ว”

“เออจริงด้วย วันนี้ฝนตกหนักเลยนี่ เปียกเลยหรอ อย่าลืมกินยานะเดี๋ยวไม่สบาย เออ ว่าแต่ เปียกฝน แล้วแกกลับยังไงอ่ะ “  เอ่อ จะบอกยังไงดี บอกไป บทเพลงก็น่าจะไม่รู้จัก แถมฉันน่าจะโดนซักไซ้อีกด้วย

“ก็กลับมาได้แหละ ทุลักทุเลนิดนึง แต่ก็ถึงหอจนได้”

“เออๆ ดีแล้ว เช็ดผมให้แห้งเร็วๆ เดี๋ยวไม่สบาย รีบนอนซะ พรุ่งนี้เจอกันที่มหาลัยนะ บาย”

จบตอนที่1ค่า

ปล.ติชมกันได้นะคะ ยินดีรับฟังทุกๆความเห็นค่ะ^^