"หนึ่งสตรี" ทำทุกวิธีทางให้ได้เขามาเพื่อเขาทุกอย่าง ทำเเม้กระทั่งเเต่งเข้ามาโดยที่ฝ่ายชายไม่เสียสินทรัพย์ เเละสุดท้ายเขากลับเชื่อ เชื่อคำบอกเล่าคนอื่นว่าเป็นนาง ที่ทำร้าย มารดาของเขา
"เฉินเฉิง ท่านเชื่อข้าน่ะ ข้ามิได้ทำ ท่านเชื่อข้าน่ะ" เสียงสตรีนางหนึ่งคลุกเข่าเกาะขาผู้เป็นสามี ด้วยเเววตา ที่มันใจว่าเขา เขาคือผู้เดียวที่จะเชื่อนาง ใช่เขาคือผู้เดียวเเล้ว ทั้งจวนต่างเชื่อว่าข้าเป็นคนทำให้ มารดาของเขาตกบันได โดนข้อหา พยายามฆ่าเเม่สามี เป้นข้อหาที่คนทั้งเมืองต่างไม่มีใครยอมได้ เเต่ข้าเชื่อว่าเฉินเฉิงจะเชื่อข้า เขารู้จักข้าดีที่สุด เเต่เเล้วสิ่งที่ไม่คิดก็เกิดขึ้น มันไม่ได้เป็นไปดั่งใจของนางเมื่อผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นสามี ที่นางยอมมอบตัวมอบกายถวายหัวใจ สะบัดขาออกจากนางด้วยท่าทีรังเกียจ ประหนึ่งนางเเละเขาไม่ใช่คู่สามีภรรยากัน ร่างบางถูกเเรงสะบัดขนหงายหลังลงไปกระเเทกกับพื้น ความเจ็บปวดจากการกระเเทกที่เเผ่นหลังเนียนมีรอยเเผล วันนี้กับโดนกระทำจากคนเป็นสามี ร่างบางน้ำนานองหน้าเสียงจากการร้องไห้ยิ่งหนักขึ้นราวกับเจ็บปวดใจรางขาดใจตาย เหมือนหัวใจเเหลดสลายเเตกเป็นเสี่ยงๆ เจ็บกว่าบาดเเผลจากการกระเเทก คือท่าทีของสามี ที่ปฏิบัติต่อนาง ทำเอานางเจ้บราวกลับมีดเเทงทะลุใจเป็นเสี่ยงๆ
"หึ เจ้าจะให้ข้าเชื่อได้อย่างไร เมื่อท่านเเม่ของข้า นอนไร้สติเยี่ยงนั้น" คำพูดที่ตะคอกเเละสายตารังเกียจราวกับนาง ไม่ใช่คน สายตาเเห่งความรักเกียจ ไร้ความรัก นางไม่เคยสัมผัสมัน ทำเอานางถึงกับเจ้บปวดยิ่งกว่าเดิม
"สตรีเยี่ยงเจ้า ข้ามิน่าเอามาให้เป็นกาลกิณี อ่อ พรุ่งนี้นับเเต่เวลานี้ไป พ่อบ้านซู พานางไปไว้เรือนท้ายจวน ห้ามออกมา!!!!!!!!!111" สิ้นเสียงสามีร่างหนาที่หล่อเหลา สง่างามองอาจเดินจากนางไปจนลับสุดสายตา นี้ใช่ไหม นี้ใช่ไหมเล่า สิ่งที่ข้าควรได้รับ ความผิดที่ข้ามิได้กระทำ ภรรยาที่เขาเเทบไม่ต้องออกสินทรัพย์ ไม่ต้องเสียงเงินสักตำลึง เขาตอบเเทนข้าด้วยสิ่งนี้หรือ ใช่หรือ มันใช่เเล้วหรือ ได้โปรดเถิด ร่างบางของสตรีเเทบไร้เรี่ยวเเรงเดินตามพ่อบ้านซูไปโดยไม่ปริปากใดๆออกมา เหมือนร่างไร้วิญญาณ เรือนท้ายจวนเป็นเรือนสำหรับฮูหยินที่กระทำความผิดร้ายเเรง เเละหนึ่งในนั้นคงมีข้าด้วยสิน่ะ หึช่างดีเหลือเกิน ช่างดีจริง
"เรียนคุณหนูซื่อเฟย พรุ่งนี้ นายท่านจะจัดงานเเต่งงานกับคุณหนูสกุลเหลียน หากเป็นไปได้ท่านอย่าออกมาเลยจะดีกว่า"น้เสียงที่กระเเทกเเละเย้ยเหยียดจากพ่อบ้าน ที่ข้าเคยช่วยเหลือ ทำให้ข้าตื้นตันเหลือเกิน หึ
"ขอบคุณท่านพ่อบ้าน ข้าอยู่ได้" สิ้นเสียงข้าพ่อบ้านซูก็ยิ้มเเละเดินจากไป ดีเหลือเกินเรือนไม้เก่านี้ หึ สวรรค์ข้าทำผิดกับท่านพ่อท่านเเม่ หนีมาเเต่งงานกับเขา บุรุษผู้เชื่อเเต่คำพูดคนอื่น บุรุษที่ไม่คิดจะไตรสวนสิ่งใด เขาเลือกทอดทิ้งข้า มันคงดีที่สุดสิน่ะ พรุ่งนี้วันงานของเขา ทั้งสอง ข้าควรหาของขวัญให้เขาทั้งสองคน เหลียนหลี่ เจ้ามันช่างดี เหลือเกินเจ้าทำทุกอย่าง เพื่อกำจัดข้า กี่คราที่เขา เอาเเต่ปกป้องเจ้า เเละบอกข้าว่ารักเจ้าดุจน้องร่วมอุทร ร่วมอุทร เสียงจริง สองมือของสตรีร่าบางถอดชุดนอดออกอย่างเชื่องช้า เสื้อนอกค่อยๆหลุดจากไหล่งามจนเห็นชุดขาวภายใน มือหนึ่งหยิบเสื้อขึ้นมา ปากกัดอีกมือฉีกเป็นเส้นๆ เเละนำมาหมัดเป็นปม การกระทำนี้กระทำทั้งน้ำตาที่สิ้นหวัง เเละ เเววตาที่สลดจับใจ ใบหน้านิ่งไม่ไหวติ่งมรเพียงเเววตาที่สื่อว่าสิ่งที่นางประสบมามันเกินจะบรรยาย มือขาวนำปิ่นปักผม ออกมา ก่อนกดบนข้อมือเป้นเเผลยาวเหวาะหวะ น่ากลัว โลหิตหยดลงบนผ้าที่ฉีกเปราะเปื้อนชุดในสีขาวจนกลายเป็นสีเเดง เเต่ความเจ้บปวดจากการกระทำนี้หาได้มากกว่าความเจ็บปวดในใจไม่ นางยังคงกรีดไปเรื่อบๆจนผ้าเเละชุดในของนางกลายเป็นสีเเดงดลหิตไม่มี พื้นที่ของผ้าสีขาวเหลืออีกเลย รอยกรีดอันน่ากลัวที่ข้อมือเเผลนับไม่ถ้วน สร้างความเจ้บปวดเเสนสาหัส เเต่ใบหน้าของนางยังคงนิ่งดังเดิม ผ้ายาวสีเเดงถูกผาดบนขื่อไม้ ถูกมัดเป็นปม เก้าอี้ไม้ไผ่ฝุ่นเกาะตัวหนึ่งถูกยกมาว่างไว้ตรงกับผ้า ร่างสตรี ก้าวขึ้นเก้าอี้อย่างมั่นคง คอของนางผาดผ้าบนขื่อไม้ ผ้าที่อาบไปด้วยโลหิตของนาง นางเตะเก้าอี้ออก ร่างบางดิ้นสะลัดไปมา จนเเน่นิ่งเป้นภาพที่น่ากลัว เเต่เเฝงไปด้วยความหดหู่หากผู้ใดมาพบเห็น
"หากข้า หลี่ซื่อเฟย ขอจดจำเรื่องนี้ไปทุกภพทุกชาติ ขอให้ข้า มิมีรักให้ผู้ใด หากมีรักเมื่อใดข้าขอให้เป้นรักที่ต้องเเรกมาด้วยสามพันปี"
Guest
