กานต์ กรการณ์ ภิรมย์วัชรกุล
คณะครุศาสตร์ ปี 3 สาขา พลศึกษา
ถ้าผมเจอเธออีกผมจะไม่ปล่อยเธอไปแน่ ผมไม่เคยที่จะลืมเธอได้เลย
............................................
ไวน์ บัณฑิตา อัศวรักษ์
คณะวิศวกรรมศาสตร์ ปี 3 สาขา วิศวกรรมเคมี
ทำไมฉันต้องกลับมาเจอคนที่ทำให้ฉันเจ็บอีก ฉันจะลืมนายได้อยู่แล้วนะ
เพราะเกิดการเข้าใจผิดทำให้ทั้งคู่ต้องได้แยกทางกัน แต่โชคชะตาก็ทำให้เขาทั้งคู่กลับมาเจอกัน “เจอกันครั้งนี้ผมกัดเธอไม่ปล่อยแน่ ครับผมเป็นหมา… หมาป่านะ”
-----------------------------------
“เป็นแฟนกันนะ” อยู่ๆผมก็เอ่ยขึ้นแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยผมขอเป็นแฟนไวน์ทั้งที่นิ้วก้อยเกี่ยวกันอยู่ ผมว่าไวน์น่าจะพร้อมที่จะเป็นแฟนกับผมแล้วล่ะมั่งนะ
“ว่าไง หืม”
“เอ่อ คือ”
“หืม”
“อื้ม!”
กานต์ขอฉันเป็นแฟนแล้ว ฉันเอาแต่หันหน้าหนีไปทางอื่นเพราะไม่กล้ามองหน้าเขาเลย มันเขินอะ แต่ฉันก็ตอบตกลงพอฉันจะเดินหนีกานต์ก็คว้าข้อมือฉันไว้ ฉันจึงหันหน้ากลับไปหากานต์
จุ๊บ
ถึงมันจะเป็นแค่ริมฝีปากที่แตะกันเบาๆไม่ถึงวินาทีก็เถอะ แต่สติฉันก็ไม่เหลือแล้วล่ะค่ะ รู้สึกเหมือนจะเป็นลมยังไงอย่างนั้น
“เป็นแฟนกันแล้วนะ”
-----------------------------------
“กานต์ เห็นเกียร์ไวน์ไหม”
‘เห็น’
“ทำไมไปอยู่ที่กานต์” ไปอยู่กับกานต์ตอนไหน? อืมมมม.. ไปอยู่ที่ห้องเขาตอนไหนกันนะ
‘มาถอดไว้แล้วก็ลืมไม่ใช่เหรอ’ เฮ้อ ไอ้เราก็นึกว่าเธอแอบลืม แบบเอาเกียร์ให้ทางอ้อมอะไรประมาณนี้ แต่ที่ไหนได้ถอดไว้แล้วลืมแถมจำไม่ได้อีกว่ามาถอดไว้ตอนไหน
“ทำไมไม่บอกล่ะ” นี้ทำไมฉันดันโก๊ะทำของหายไว้ห้องกานต์ด้วยเนี่ย แต่มันก็ห้องแฟนตัวเองนะ
‘ก็อยากได้อ่ะ จะบอกทำไม’ น้ำเสียงยียวนกวนประสาท บอกก็ไม่ได้สิไม่รู้ว่าคิดจะให้กันไหม
“จ้าๆ เอามาให้หน่อยสิ”
‘ไม่ มาเอาเองสิ’
Guest
