บทนำ
นายหัวหนุ่มจ้องมองภรรยาคนสวยด้วยความรักความสงสาร พลางยกมือขึ้นเอื้อมไปไล้น้ำตาออกจากพวงแก้มใสพร้อมกับกระชับดึงร่างบางเข้ามาในอ้อมกอดด้วยความอ่อนโยนท่ามกลางสายตาของคนงานนับร้อย รวมถึงสายตาอีกหนึ่งคู่ที่กำลังจ้องมองคนทั้งสองด้วยความเจ็บปวดที่หัวใจอย่างหนัก ทำไมเขาถึงไม่เชื่อเธอสักนิด เธอคนนี้ที่จงรักภักดีกับเขา และหลงรักเขามาโดยตลอด
"ทะ...ทำไมอ่ะนายทำไมถึงไม่เชื่อเอย ทำไมต้องรักมันนังผู้หญิงแพศยาคนนี้ทั้งๆที่เอยมาก่อนมัน รักนายก่อนมัน แต่ทำไมถึงเป็นมันที่ได้หัวใจนายไป"
"นี่เอยเกลียดฉันถึงขนาดนี้เลยหรอ" มินตราเอ่ยถามทั้งน้ำตาพร้อมกับสายตาที่จับจ้องไปหาอณิมา
ศิลาภัทร บดกรามแน่นกับคำพูดของเด็กสาวตรงหน้าด้วยความโกรธ พร้อมกับกระชับร่างบอบบางในอ้อมแขนไว้แน่น
"ไม่ต้องร้องนะคนดีของพี่...พี่เชื่อว่ามินไม่ได้เป็นคนอย่างนั้น" พูดจบก็จุมพิตเข้าที่ขมับบางอย่างรักใคร่
อณิมายกมือขึ้นปาดน้ำตาให้ตนเองพร้อมกับกล่าวออกไปอีกครั้ง "นายต้องเชื่อสิ่งที่เอยพูดนะ ผู้หญิงคนนี้มันไม่ได้รักนายจริงเหมือนกับที่เอยรัก..นา..ย " ไม่รอให้เด็กสาวพูดจบชายหนุ่มก็สวนขึ้นก่อนที่ตนอาจจะได้ยินคำพูดที่ให้ร้ายเมียรักไปมากกว่านี้
"หุบปาก..ก่อนที่พี่จะหมดความอดทนกับเอย..แต่ถ้าไม่หยุดเอยอาจจะเสียใจที่หลัง..เพราะพี่คงไม่ใจเย็นอีกต่อไปแล้วสำหรับคนที่มันทำให้เมียพี่เสียใจ"
"พอเถอะค่ะพี่ฟ้า..อย่าทำให้เรื่องมันบานปลายเพราะมินเลย"
"แกหุบปากไปเลย นังผู้หญิงสองใจ ไม่ต้องมาทำเป็นพูด ฉันจะพูดจะบอกให้หมดว่าแกมีชู้ แกมันนังแพศ.."
เพี๊ยะ...ปึ๊ก...โอ้ย..
ชายหนุ่มฟาดมือไปที่พวงแก้มบางใสอย่างสุดแรงทำให้ร่างบางเซล้มไปใส่เหลี่ยมไม้อย่างแรงสร้างความตกใจให้กับทุกคน
"ใสหัวมึงออกไปจากบ้านกู แล้วไม่ต้องกลับมาที่นี่อีกถึงมึงตายก็ไม่ต้องกลับมาให้กูเห็นหน้ามึง" พูดจบพร้อมกับออกคำสั่งให้ลูกน้องที่ยืนหวาดๆข้างหลัง "ไอ้ก้อนพรุ่งนี้มึงไปขอน้ำมนต์ที่วัดมา กูจะพรมไล่เสนียดจัญไรออกจากบ้านกู"
เขา...ศิลาภัทร เกียรติการกุล (ฟ้า)
เธอ...อณิมา ธาดาสิทธิ์ (เอย)
เธอ...มินตรา พิริยการ (มิน)
เขา...ธีรวัฒน์ นุดากร (ซี)
****นิยายเรื่องนี้เกิดจากจินตนาการของไรต์ อาจมีคำพูดและเนื้อหาที่รุนแรง****
กรุณาอย่าคัดลอกหรือดัดแปลงควรมีความคิดเป็นของตนเองขอบคุณค่ะ