รุ่นพี่ครับ

“คนรู้จักมึงหรอวะ”  

“ไม่รู้จักนะ แค่คุ้นอะนึกไม่ออกว่าเคยเจอที่ไหน” 

“อ้าว…..ไอ้นี่” ผมทำหน้าจิกมันออกไปเพราะจู่ๆ ก็อนุญาตให้ใครก็ไม่รู้นั่งทานข้าวร่วมโต๊ะเฉยเลย 

“โทษทีนะ พอดีโต๊ะมันเต็ม” ชายร่างสูงที่ตอนนี้นั่งฝั่งเดียวกับผมเอ่ยขึ้น ควับบ…..ผมหันหน้ามองทันที่ที่เขาพูดจบ  แต่ก็ต้องสะดุดตากับสีผมสีขาวเด่นสว่างไสวซึ่งเหมาะกับหน้าตาที่คมเข้มนั้นเหลือเกิน 

“ไม่พอใจที่ผมนั่งด้วยหรอครับ” คนตรงหน้าเอ่ยปากขึ้นเพราะรู้สึกได้ว่าถูกจ้องมองอยู่ 

“อ่ออ..เปล่าครับ ผมแค่มองเฉยๆ”  

สวัสดีค่ะรีดเดอร์ทุกคน สำหรับรีดเดอร์บางคนอาจจะคุ้นกับเรื่องนี้บ้างนั่นก็เพราะไรท์กลับมาลงที่ธัญวลัยอีกครั้งค่ะ จากที่ห่างหายไปเพราะยุ่งแล้วไรท์เองก็มีลงนิยายเรื่องนี้ในอีกแพลทฟอร์มหนึ่งอยู่ด้วยนะคะ ชื่อนามปากกาอาจจะแตกต่างกันแต่ยืนยันว่าเป็นคนเดียวกันค่ะ 

ปล. ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ