กลุ่มควันลอยฟุ้งไปทั่วผืนฟ้า เสียงเครื่องบินและระเบิดยังคงดังระงมเคล้าเสียงไซเรน กลุ่มคนนอนเรียงรายกันทั่วท้องถนน มองไปทางไหนก็พบแต่รถที่เสียหาย ศพในสภาพน่าเวทนา บางคนร่างกายก็เละจนมองไม่ออกว่าเป็นเพศไหนด้วยซ้ำ ท่ามกลางวุ่นวายของผู้คนที่มีชีวิตอยู่ต่างพากันหลบหนีความหายนะในครั้งนี้ได้มีชายหญิงคู่หนึ่งกำลังมองภาพตรงหน้าด้วยสายตาเจ็บปวด
"เอริ มันไม่มีเวลาแล้ว รีบขึ้นยานเถอะ" ชายหนุ่มหันไปบอกหญิงสาวเพื่อนรักตนด้วยเสียงสั่น
"ไม่ ทำไม ทำไมถึงเป็นแบบนี้ว่ะ" สาวเจ้าไม่ได้ฟังในสิ่งที่เพื่อนหนุ่มบอกเลยได้แต่พึมพัมตั้งคำถามกับตัวเองด้วยเสียงเบาหวิวจนแทบไม่ได้ยิน
"เอริ พวกเราต้องหนีนะ"
"ทำไมว่ะ ทำไมต้องยอมด้วย เหี้ยเอ้ย" หญิงสาวสบถออกมาพร้อมน้ำตาที่คลอหน่วยไหลรินออกมาตามแก้มสวย
"ก็พวกเขาเลือกเองนี่ เราจะทำอะไรได้ล่ะ"
"หึๆ เลือก แล้วเคยถามพวกเราบ้างมั้ยล่ะ พวกเขาเคยคิดถึงพวกเรามั้ย แม่งเห็นแก่ตัวว่ะ"
"เอริ มันไม่ใช่เวลาพูดถึงอดีตนะ ตอนนี้พวกเราต้องหนีแล้ว "
"ไม่ ฉันไม่ยอม นี่พวกเราต้องหยุดแค่นี้จริงๆเหรอว่ะ มึงก็เห็นว่าพวกเหี้ยนั่นทำอะไรไว้"
สรรพนามที่เปลี่ยนไปบอกความคับแค้นใจได้อย่างดี หญิงสาวกำหมัดแน่นมองดูผู้คนต่างพากันวิ่งหนีตายด้วยสายตาเจ็บปวด
"แต่มันแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว ถ้าเราไม่หนีจากที่นี่ เราก็ตาย"
"หึ เหรอว่ะ น่าสมเพชว่ะ"
"!!!"
"หึ สภาพน่าสมเพสแบบนี้อยู่ไม่สู้ตายหรอก"
"..."
"หึ นายคิดเหรอว่ามันแก้ไม่ได้จริงๆ"
แม้เสียงจะอ่อนลงแต่ในน้ำเสียงนั้นมั่นคงจนคนฟังรู้สึกได้
"เอริ นี่เธอ!!!"
"นายอยากอยู่อย่างน่าสมเพชนายก็อยู่ไปเถอะ แต่ฉันไม่ยอมหรอก ฉันจะเลือกมันด้วยตัวเอง ฉันจะไม่ยอมให้ใครมาหลอก หรือใช้ฉันเป็นเครื่องมือหรอก"
"แต่เธอก็รู้ว่ามันแทบเป็นไปไม่ได้"
"ถึงเป็นไปไม่ได้จริงๆ ฉันก็แค่ตายเท่านั้น ฉันจะไม่ยอมอยู่อย่างน่าสมเพซแบบนั้นหรอก"
"เอริ เธอคิดดีแล้วใช่มั้ยแล้วพ่อแม่เธอล่ะ"
"หึ ชีวิตฉันไม่มีอะไรให้กังวลแล้วล่ะ ในเมื่อพวกเขาเลือกชีวิตบัดซบแบบนี้ให้ฉัน ฉันก็มีสิทธิเลือกชีวิตดีๆให้ตัวเองเหมือนกัน สิ่งที่ฉันทำไม่ใช่แค่เพื่อฉันหรอกนะ"
":..."
"แต่เพื่อพวกเขาด้วย ถ้าฉันจะตาย ก็ขอให้รู้ไว้ว่าฉันตายเพราะสิ่งที่พวกเขาเลือกไม่ใช่ฉันตายเอง แต่ถ้าฉันรอด เรื่องเหี้ยพวกนี้จะไม่เกิดขึ้น"
"งั้นฉันจะไปกับเธอ"
"หึ นายยอมเสี่ยงตายกับฉันจริงดิ รักเพื่อนมากจริงนะ"
"รักดิ รักมานานแล้วด้วย"
"..."
"เอ่อ งั้นก็ไปกันเถอะนะ"
ชายหนุ่มก้มหน้าซ่อนใบหน้าแดงๆไว้ก่อนจะเดินนำหญิงสาวกลับไปที่บ้าน
"อืม ฉันก็รักนายนะ"
แต่ก่อนที่จะเดินไปทางกลับบ้าน หญิงสาวก็หยุดเท้าลงใกล้ๆยานที่จอดอยู่ มือใหญ่ที่กุมมือเล็กของหญิงสาวไว้เป็นต้องคลายออก เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาหันมาหาหญิงสาวทันทีหลังจากได้ยินประโยคบางอย่างจากเพื่อน
"นี่เธอ"
"เพราะรักไง ฉันเลยให้นายไปตายด้วยกันไม่ได้"
พูดจบมือบางที่เคยถูกเกาะกุมอยู่ก็ใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีอยู่ผลักร่างสูงของเพื่อนเข้าประตูยานไป ก่อนจะกดล็อกประตูจากข้างนอกอย่างรวดเร็ว นิ้วเรียวกดปุ่มตรงหน้าอย่างรวดเร็วยานที่จอดนิ่งอยู่ก็ค่อยๆทำงานและลอยตัวขึ้นจากพื้น
"ตุบๆ เอริ เธอทำบ้าอะไร กดปล่อยยานทำไม เปิดประตูให้ฉันเดี๋ยวนี้นะ"
ชายหนุ่มได้แต่ทุบกระจกอย่างแรงเรียกเพื่อนรักดังลั่นแต่เสียงนั้นก็ไม่สามารถทะลุกระจกออกมาบอกหญิงสาวที่ยืนมองยานด้วยตาแดงๆได้ แต่เธอก็พอจะเดาออกได้จากท่าทางขัดขืนนั้น
"ขอโทษนะ เพราะฉันไม่มั่นใจไง เลยไม่อยากให้คนที่รักต้องมาตายด้วยกัน แนรักนายนะอากิ หากฉันทำไม่สำเร็จฉันก็ยังมีนาย ฉันรู้นะว่านายคงไม่ยอมอยู่อย่างน่าสมเพซกับเจ้าพวกนั้นแน่ๆถ้านายอยู่ที่นั่นสักคนนายคงช่วยทุกคนได้ "
มองด้วยใบหน้ายิ้ม แต่แววตากลับเจ็บปวดการจากลาไม่ใช่เรื่องน่ายินดีเลย แม้จะรู้ว่าเขาจะจากไปแล้วมีชีวิตที่ดีก็ตาม ร่างบอบบางแต่สูงโปร่ง แตะไปบนอากาศก็มีจอขึ้นมาบนอากาศนิ้วเรียวกดปุ่มเรียกยานยนต์ลอยฟ้าของตนไม่นานนักก็มีมอเตอร์ไซด์วิ่งฝ่าอากาศขึ้นมาแล้วจอดแน่นิ่งตรงพื้นถนน หญิงสาวก้าวเท้าขึ้นมอเตอร์ไซด์ มอเตอร์ไซด์ค่อยๆลอยขึ้นบนอากาศ แล้วเริ่มมุ่งตรงสู่บ้านหญิงสาวทันที
มอเตอร์ไซค์จอดลงสนิทกับพื้นหน้าบ้านหลังใหญ่แต่ไร้ซึ่งต้นไม้หลังหนึ่ง มองไปบ้านหลังอื่นรอบๆก็มีบรรยากาศเช่นเดียวกันต่างกันแค่หมายเลขบ้านเท่านั้น ร่างโปร่งลงไปจากยานก็สับเท้าเข้าบ้านอย่างรวดเร็ว นิ้วเรียวกดลิฟท์ หลังลิฟท์เปิดก็กดเลขศูนย์ ไม่นานลิฟท์ก็เลื่อนลงมายังชั้นใต้ดินซึ่งทุกบ้านมี แต่ที่ต่างออกไปคือลิฟท์ของบ้านหญิงสาวสามารถเปิดประตูอีกฝั่งได้ยามลงมาชั้นใต้ดิน หลังประตูอีกฝั่งของลิฟท์นั่นก็คือห้องลับของเธอนั่นเอง หญิงสาวสาวเท้าเดินผ่านห้องย่อยๆในห้องลับของตนจนกระทั่งเดินไปสุดทางก็พบรูปแกะสลักโบราณไว้กับผนัง มือบางทุบที่ส่วนเว้าของรูปปั้นอย่างแรงจนเลือดสีสดไหลออกมาจากมือสวย หลังจากเลือดหญิงสาวไหลไปตามร่องตามซอกของรูปแกะสลักและซึมเข้าไปจนสีเลือดบนผนังเริ่มจางระบบกลไกก็เริ่มทำงาน รูปแกะสลักค่อยๆแยกตัวออกมีเสียงดังครืน หญิงสาวถอยออกมาและหลบตรงฝั่งหนึ่งของผนัง หลังจากนั้นก็มีกระสุนปืนนับนับร้อยพุ่งออกมาจากทางที่รูปปั้นกำลังแยกตัวออก หญิงสาวมองกลไกป้องกันความปลอดภัยตรงหน้าอย่างนิ่งๆไม่ตกใจอะไร เพราะเธอเป็นคนออกแบบกลไกนี้เอง หากใครที่ไม่ใช่เธอและครอบครัวเธอเข้ามาที่นี่หรือบังคับขู่เข็ญเธอก็จะโดนยิงตายคาที่ทันที หลังจากกลไกป้องกันความปลอดภัยทำงานเสร็จ สาวเจ้าก็เดินเข้าไปในห้องลับผ่าน*กลไกที่รับน้ำหนักหน้าประตู ประตูก็เลื่อนปิดอย่างรวดเร็ว
*กลไกรับน้ำหนักจะทำงานสอดคล้องกับระบบเปิดปิดประตูห้องลับนี้จะเข้าได้เพียงคนเดียวเท่านั้น เพราะหลังเข้ามาแล้วจะผ่านกลไกรับน้ำหนักที่ติดตั้งไว้ หากน้ำหนักถึงกำหนด(รับได้เพียงคนเดียว)ประตูก็จะปิดทันที
หลังจากเข้ามาแล้วหญิงสาวก็มองตู้กระจกขนาดใหญ่ที่ใช้วัสดุเดียวกันกับตู้ปลาอวาเรียมด้วยสายตานิ่งๆ ขายาวก้าวไปที่แผงกลไก ก่อนจะกดเลือกอะไรบางอย่าง หลังจากกดตัวเลขเรียบร้อยแล้ว ก็มีเสียงดังลั่นสะเทือนทั่วห้องนั่นก็คือเสียงวัตถุทรงกระบอกที่คล้ายตู้ปลาขนาดใหญ่นั้นเอง หญิงสาวชักมีดออกมาจากกางเกงก่อนจะกรีดลงบนข้อมือจนเลือดไหลออกมา หลังจากแปะมือตรงกลไกที่ไว้เปิดประตูอยู่หน้าทางเข้าตู้ปลาขนาดใหญ่แล้ว เลือดสีสดค่อยๆซึมตามกลไกเปิดประตูไม่นานประตูใสนั้นก็เปิดออก พอดีกับเลือดที่ค่อยๆหยุดไหลไปของหญิงสาวและบาดแผลนั้นหายสาบสูญไปเหมือนไม่เคยมีบาดแผลมาก่อน หลังจากเข้ามาแล้วประตูก็ปิดโดยอัตโนมัติทันที เพราะเครื่องนี้ก็รับน้ำหนักได้เพียงคนเดียวเช่นกัน ตาคู่สวยสีม่วงค่อยๆปิดลง เสียงเครื่องจักรทำงานบ่งบอกหญิงสาวได้อย่างดีว่าตอนนี้เธอพร้อมออกเดินทางแล้วจริงๆ
ออกเดินทางข้ามกาลเวลาไปยังอดีต อดีตที่เธอเลือกไม่ได้ และอดีตที่ผิดพลาดส่งผลถึงปัจจุบัน...
...
นี่แค่บทนำที่แสนจะยาวมากๆเท่านั้นนะคะ
ทุกคนอย่าเพิ่งเลื่อนผ่าน ขอชี้แจงเกี่ยวกับนิยายเรื่องนี้ก่อนนะคะ เปิดมาก็วิทยาศาสตร์เลย ออกจะไซไฟด้วยซ้ำทำไมถึงมาอยู่หมวดดราม่าได้ ความจริงแล้วนิยายเรื่องนี้เนื้อเรื่องหลักๆเลยคือจะเป็นนิยายดราม่า เสียดสีสังคมนะคะ มีความรุนแรงทางด้านเนื้อหา และพฤติกรรมของตัวละครก็ไม่เหมาะสมในบางสถานการณ์ ควรใช้วิจารณญาณในการอ่าน ไม่ควรลอกเลียนแบบ นิยายเรื่องนี้ไรต์ตั้งใจมากๆคิดแล้วเขียนเลย เพราะมันรู้สึกอึดอัดจริงๆ ถ้าไม่ได้เขียนความอึดอัดนี้ออกมาไรต์ได้กระอักเลือดตายแน่ๆ อีกอย่าง ตัวละคร สถานที่ ไม่ได้มีอยู่จริงๆบนโลกใบนี้นะคะ ไรต์สมมติขึ้นมา เพราะฉะนั้นอ่านแล้วบางทีรู้สึกคุ้นๆก็อย่าเอาไปโยงกับอะไรนะ เพราะมันมาจากจินตนาการล้วนๆเลย แต่เรื่องนี้แฝงบางอย่างไว้ให้คิด อ่านแล้วคิดตามทุกคนต้องได้อะไรกลับไปแน่ๆแหละค่ะ อย่างน้อยก็ความสนุก 555+ ขออวยตัวเองหน่อยละเนอะ อืมมม เรื่องนี้จะติดเรทนะคะ เพราะพฤติกรรมและคำพูดของตัวละครค่อนข้างรุนแรง เด็กไม่ควรอ่านจริงๆ แต่เชื่อว่ามีคนอายุน้อยกว่า18เข้ามาอ่านชัวร์ แต่พี่ไรต์ขอเตือนนะคะน้องๆอ่านก็อ่านได้ แต่บางอย่างก็ไม่ควรเอาเป็นแบบอย่างนะคะ นิยายก็คล้ายๆคนนี่แหละค่ะ มีทั้งดีและไม่ดี มันชักจูงเราได้ แต่ที่สำคัญที่สุดคืออยู่ที่การตัดสินใจของเราล้วนๆเลยค่ะว่าเราจะยอมตามไปรึเปล่า แล้วบางอย่างที่เขาติดเรทไว้ไม่ใช่เพราะความไม่เท่าเทียม ผู้ใหญ่อ่านได้ ทำไมเราจะอ่านไม่ได้ล่ะ มันไม่ใช่เลยนะคะ เพราะวัยเราน่ะเป็นวัยเรียนรู้และเลือกที่จะจดจำอยู่ต่างหากค่า เรายังเจอโลกไม่มากพอ กลับบ้านก็เจอพ่อแม่ ไม่ได้อยู่บ้านก็อยู่โรงเรียนซึ่งมันยังคงเป็นสังคมที่ไม่ได้กว้างจนเห็นทุกอย่าง บางอย่างเราก็ไม่รู้หรอกว่ามันดีหรือไม่ดี เอาเป็นว่าอ่านได้ค่ะแต่น้องก็คิดตามเยอะๆนะคะ อ่านเพื่อความบันเทิงพอ บางอย่างก็เอามาใช้ไม่ได้หรอกค่ะ ฝากไว้แค่นี้นะคะ ส่วนนักอ่านทุกคนที่ไรต์รักมากๆ ไรต์ก็ขอฝากผลงานเรื่องนี้ด้วยนะคะ อาจจะดูยาวยืดเยื้อ แต่ไรต์ตั้งใจมากจริงๆค่า ส่วนเรื่องที่เปิดไว้ต้นปีไรต์ขอบอกเลยว่าจบภายในปีนี้แน่นอนค่า เพราะไม่อยากให้มันเป็นนิยายข้ามปี แหะๆ
Guest
