คมเคียวแห่งจันทรา (ผ่านการพิจารณา สำนักพิมพ์ปั้นรัก

…………หยาดน้ำตานั้น รินรดลงใน หัวใจข้า….. 

……….. เหมันต์ ล่วงผ่าน คิมหันต์จารจร วสันต์หวนคืน…. 

…………ล่วงวัน ผ่านเวลา ใจข้านั้น…… 

..............กลับมิเคยหวนคำนึง……. 

………..หากจันทร์เสี้ยวดังคมเคียว สะบันรัก เจ็บปวดนัก………. 

………..แต่ข้ามิอาจหักอาวรณ์…………………… 

“ความเกลียดอย่างไรเล่า คุณหนูหลี่” หลี่ชินอ้ายถอนหายใจ เสียงแผ่วเบาพึมพำเหมือนละเมอ  

“ดียิ่งเพคะ อย่างน้อยก็ยังมีความเกลียด” 

หวางอินฉี ตรงเข้าช้อนร่างนางพาก้าวเดินไปที่เตียงนอน ม่านเตียงถูกกระชากลงมาอย่างไม่แยแส หลังม่านไหมคลุมเครือร่างบางนอนนิ่งยามเสื้อผ้าถูกกระชากออกจากกาย มือเรียวกำผ้าปูที่นอนแน่น ยามคนบนร่างใช้ริมฝีปากกดย้ำไปจนทั่วร่าง มือแข็งแรงบีบเค้นที่ทรวงอกอย่างไม่ปรานี หลี่ชินอ้าย บ่ายหน้าหนียามเขาหยัดกายขึ้นมาบดขยี้ริมฝีปากบาง 

หวางอินฉีงหยุดชะงักก่อนจับใบนางให้หันกลับมา “เจ้าเป็นเมียข้า ได้ยินหรือไม่ หน้าที่ของเจ้ามีเพียงอุ่นเตียงให้ข้า ชินอ้าย” หวางอินฉี กดจูบลงไปที่ริมฝีปากบางอีกครั้งอย่างสุดยับยั้งใจ 

ราตรีวสันต์ในคืนเข้าหอที่ผ่านมาเรียกร้องให้ต้องการในตัวนางอย่างไม่รู้อิ่ม ความรู้สึกยามอยู่ในร่างกายนางยังตราตรึงเร่งเร้า ดวงตาจ้องเขม็งไปที่ดวงหน้าของนาง ยามแทรกร่างของตนเข้าไปในคราเดียว 

สตรีใต้ร่างสะดุ้งสุดตัวกัดปากแน่น หวางอินฉีดึงร่างบางขึ้นมานั่งบนกายตน ปากดูดเม้มผลอิงเถาสีชมพูซ้ายขวาเหมือนหิวโหย ร่างบางผวาเข้ากอดคอ ก่อนซบหน้านิ่งอยู่บนบ่าแกร่ง มือเรียวกุมสะโพกนางไว้มั่นก่อนนำพาร่างนั้นขึ้นลง จากเชื่องช้า กลับเร่งเร้าขึ้นตามแรงอารมณ์ ความสุขสมทวีขึ้นจนเปล่งเสียงครางต่ำอยู่ข้างหูนาง 

ร่างบางถูกวางลงบนเตียงอีกครั้ง หวางอินฉีกดกายเข้าหาร่างเล็กอย่างหนักหน่วง ทุกการเคลื่อนไหวเรียกเสียงสะอื้นแผ่วเบาจากนางเป็นระยะ แรงปรารถนาพุ่งทะยานจนถึงขั้นสุด ก่อนจะฟุบร่างลงบนตัวนาง 

เรื่องราวระหว่างคนสองคน ฝ่ายหนึ่งรัก... รักมาเนิ่นนาน ทำได้ทุกอย่างเพื่อรักนั้น 

อีกฝ่ายแม้รู้ว่าถูกรัก แต่ไม่ยอมเข้าใจ กลับกักเก็บความรู้สึกไว้ 

"รู้ว่ารักเจ้าขวัญตา เมื่อเวลามันสายเกิน"