กรงรักเทพบุตรหวาน

เฮ้อรถติดหรอเนี่ย!!ตายแล้วฉันจะไปสอบทันมั้ยเนี่ย.... 

ยัยอายะต้องรอเรานานแน่เลย 

ณ มหาวิทยาลัยโซมัยซึ่งเป็นมหาวิทยาลัยเปิดชื่อดังแห่งหนึ่งของรัฐ 

“ โอ๊ย อายะมิกะขอโทษที่มาช้านะคะ” มิกะรีบเข้าไปหาเพื่อนรุ่นพี่สาวที่อายุห่างกับเธอหนึ่งปียืนรออยู่หน้ามหาลัยเนื่องจากวันนี้อายะไม่ได้เข้าออฟฟิศ ก็เลยมารอมิกะสอบ วันนี้เป็นวันสอบวันสุดท้ายมิกะก็จะเรียนจบกันแล้ว 

“ไม่เป็นไรหรอกยังพอมีเวลา ไปกันเถอะ” 

“อื้ม ไปกันเถอะ” 

ผ่านไปสองชั่วโมงเป็นอันหมดเวลาสอบทั้งสองคนก็ออกมาแล้วไปเดินเล่นที่ห้างแถวมหาวิทยาลัยต่อกันต่อ 

“เออนี่มิกะเรียนจบแล้วจะไปทำงานที่ไหนหรอ” 

“อ้อ พอดีน้าของมิกะน่ะเค้าทำงานเป็นสต๊าฟอยู่ที่สังกัดค่ายเพลงหนึ่งน่ะ เค้าชวนให้มิกะไปทำงานพิเศษด้วยน่ะ” 

“หรอ ดีจัง ค่ายไหนหรอ” 

“ยังไม่รู้รายละเอียดเท่าไหร่นักหรอกค่ะ” 

“หือ..ยังงี้เราก็ไม่ได้ไปทำงานที่บริษัทอายะน่ะสิ” อายะถามมิกะเพราะว่าตนเองก็มีค่ายเพลงของตนเองอยู่เหมือนกัน 

“ขอโทษด้วยนะ พอดีว่าน้ายูมิน่ะเค้าขาดคนช่วยงานพอดี ไว้ว่าถ้างานเสร็จเร็วมิกะจะไปช่วยอายะนะ” ตอบไปเนื่องจากว่าน้ายูมิบอกจะให้ไปช่วยแค่หนึ่งอาทิตย์หลังจากนั้นเธอก็ว่าจะไปสมัครงานที่บริษัทของอายะ 

“อืม นั่นสินะ โอเค งั้นเจอกันนะ บาย....” 

“บาย อายะ” มิกะบอกลารุ่นพี่สาวหลังจากอายะขับรถมาส่งเธอที่หน้าบ้าน 

ณ ค่ายเพลง เอ็มเอส เอ็นเตอร์เทนเมนต์ ซึ่งเป็นค่ายเพลงและค่ายหนังยักษใหญ่ติดท็อปไฟว์ของญี่ปุ่น เนื่องจากค่ายนี้นั้นปั้นศิลปิน ดารา มาแต่ละคนล้วนกลายเป็นซูเปอร์สตาร์กันทั้งนั้น มิกะรีบเข้าไปหาน้ายูมิในห้องแต่งตัว 

“อ้าวมิกะ มาแล้วหรอ” 

“ค่ะ น้ายูมิ” 

“เอาหล่ะ เดี๋ยวเราก็ทำงานที่น้าบอกไปนะ” 

“ค่ะ น้ายูมิ” งานที่หญิงสาวได้รับนั้นคือคอยดูแลเวลาที่ศิลปินพักเบรกแล้ว ไปคอยจัดแต่งทรงผม ทาแป้ง จัดเสื้อผ้า เพื่อเตรียมสำหรับการถ่ายทำต่อไป เรียกได้ว่าสารพัดช่างนั่นแหล่ะ 

“เอ้า...เริ่มถ่ายได้แล้ว” ผู้กำกับสั่งทุกๆคน ในขณะที่กำลังถ่ายทำกันอยู่นั้นมิกะก็ออกไปเดินพักข้างนอก เดินใจลอยมองนู่นนี่นั่นไปเรื่อยเพราะอยากจะซึบซับบรรยากาศการทำงานเพื่อจะได้นำไปเป็นประสบการณ์ในการทำงานที่อื่น 

“อุ๊ย!!!ขอโทษค่ะ”หญิงสาวรู้สึกเหมือนชนอะไรบางอย่าง จึงหันกลับไปมองจึงรู้ว่าเดินชนคนเข้าให้ แวบแรกที่มองเธอบอกได้เลยว่าผู้ชายคนนี้หล่อมากๆๆๆ ใบหน้าเรียวยาว ผิวขาว ผมดำ ตาหวาน จมูกคมสัน ปากสีอมชมพูนิดๆ มองไปพาลจินตนาการว่าถ้าได้จูบกับเค้าซักครั้งนะ 

“นี่ เธอเดินประสาอะไรของเธอเนี่ย มองทางบ้างรึป่าวฮ้า?” 

“ขอโทษจริงๆชั้นไม่ได้ตั้งใจเดินชนคุณนะ” อีตาบ้านี่ทำเอาอารมณ์สวีตเมื่อกี๊หายเป็นปลิดทิ้ง คนอะไรหน้าตาก็ดี๊ดี แต่ปากจัดชะมัด 

“แล้วนี่เธอเป็นใครน่ะ ฉันไม่เห็นเคยเห็นหน้าเธอเลย” ถามออกไปเพราะว่าปกติแล้วตนเองนั้นจะจำหน้าคนในที่ทำงานได้เกือบหมดทุกคน หญิงสาวกำลังจะอ้าปากตอบ แต่มีเสียงน้ายูมิดังมาก่อน 

“อ้าวคุณทามะ มาทำอะไรแถวนี้คะ” 

“อืม พอดีวันนี้ผมว่างก็เลยแวะมาดูการทำงานที่สถานีนิดหน่อยน่ะครับ คุณยูมิ” 

“อ้อ ค่ะ ถ้ายังงั้นเชิญคุณทามะตามสบายเลยนะคะ” เอ่ยไปก็หันไปบอกหลานสาวตัวเอง 

“มิกะ นี่คุณทามะ เป็นท่านประธานของที่นี่” เอ่ยบอกไปโดยไม่ได้หันมามองหน้าหลานสาวตัวเองเลยว่าตอนนี้หน้างี้ซีดเป็นไก่ต้มไปแล้ว โอ๊ยตายแล้วยัยมิกะเอ๊ยทำไมถึงได้ซวยอย่างงี้นะ เดินไปชนท่านประธานเข้าแถมยังมีหน้าไปจินตนาการว่าได้จูบกับเค๊าอีก อ๊ายๆๆๆๆ 

“แล้วนี่มิกะ หลานสาวของชั้นค่ะ พอดีช่วงนี้แกว่างก็เลยให้แกมาช่วยงาน เพิ่งจะเรียนจบน่ะค่ะ”  

“อ้อ ครับ ถึงว่าผมไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน”บอกไปสายตาก็สำรวจไปทั่วตัวของหญิงสาวตั้งแต่หัวจดเท้า จากที่ตอนแรกนั้นไม่ได้มองเลยเพราะมัวแต่โวยวายอยู่ แต่พอตอนนี้ได้มองชัดๆ ใบหน้ารูปไข่ ผมยาวดำตรง ปากนิด จมูกหน่อย เรียกได้ว่าสวยเลยทีเดียวผู้หญิงคนนี้ เวลาผ่านไปเท่าไหร่ไม่รู้ที่เขามองเธออยู่อย่างนั้น ถ้าไม่ติดว่ามีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา 

“เอ่อ เอ่อ คุณทามะคะ เป็นอะไรรึป่าวคะ?” น้ายูมิถามไปเพราะเห็นว่าท่านประธานของเธอมองหน้าหลานสาวแทบไม่กระพริบตา 

“ไม่เป็นไรครับ คุณยูมิ พวกคุณไปทำงานต่อเถอะ” 

หลังจากหญิงสาวกับน้าของเธอกลับไปทำงาน ที่ห้องท่านประธาน ทามะกำลังนั่งทำงานอยู่แต่ทำไปทำมาก็ไม่เสร็จซักที เพราะใจมัวแต่คิดถึงภาพของหลานสาวคุณยูมิ อาการหัวใจเต้นแรงนี่มันมาจากไหน 

“มิกะ เธอทำอะไรกับฉัน” บ่นออกไปเพราะยังหาสาเหตุของอาการเหล่านี้ยังไม่ได้