การสูญเสีย
ความผิดหวัง
ตราบาป
.
.
.
.
.
.
ยิ่งสว่างยิ่งอันตราย
.
.
.
เคยมีคนกล่าวไว้ว่า สิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิตก็คือครอบครัว และถ้าวันนี้ไม่มีมันอยู่แล้วหล่ะ
จะอยู่ไปเพื่ออะไร
.
.
.
.
.
.
"เพราะพี่.. เพราะพี่ทุกอย่างเลยเป็นแบบนี้!!
.
.
.
.
.
.
" มึง.. ไม่ใช่น้องกู"
.
.
.
.
.
.
ท่ามกลางผู้คนที่ขยับโยกร่างกายไปตามจังหวะเสียงดนตรีที่ดังกึกก้องไปทั่วไม่อาจบดบังสายตาคมที่จับจ้องไปยังหญิงสาวผู้หนึ่งที่กำลังเต้นนัวเนียกับชายหนุ่มอีกคนอย่างไม่อายสายตาใคร จอนจองกุกกำหมัดไว้แน่เพื่อระงับอารมณ์ตอนนี้ที่พร้อมจะปะทุได้ทุกเมื่อ
"ร่านขนาดนี้ไม่อายคนอื่นบ้างไหมห้ะ!!" ร่างสูงของจองกุกกระชากแขนหญิงสาวที่กำลังคลอเคลียจวนจะเสียตัวออกห่างจากชายอีกคน
ดวงตาคมตวัดมองคนที่ได้ชื่อว่าพี่ชายตรงหน้าพร้อมยกยิ้มเย็น
"แล้วจะยุ่งอะไรด้วย คุณบอกเองว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกัน"คนตัวเล็กกว่ายกยิ้มตอบกลับอย่างท้าทาย
"ก็แค่กลัวว่าสักวันจะติดโรคตายเป็นภาระกู" ร่างสูงสะบัดแขนหญิงสาวออกห่างอย่างรังเกียจ หญิงสาวเมื่อได้ยินดังนั้นก็ก้าวขาเข้าไปหาอีกคนพร้อมกับโน้มริมฝีปากเข้าไปใกล้กกหูขาวและกระซิบเบาๆ
" รู้จักไหม คอนด้อมนะ"ร่างบางผละออกพร้อมกับล้วงมือไปหยิบถุงยางอนามัยปาใส่อกกว้างจนกระจายไปทั่ว และหันไปจับมือชายหนุ่มอีกคนเดินจากไป
"แล้วเราจะได้เห็นดีกัน คูฮาอึน!"
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"ฮึก.. อย่าทำแบบนี้.. จอนจองกุก อื้ออ! ~"
.
.
.
.
"หึ อยากรู้นักว่าโดนอะไรยัดปากแล้วยังจะปากดีอีกไหม"
.
.
.
.
.
นางเอกคือคนอ่าน
คูฮาอึน=คนอ่าน