ชีวิตใหม่ของกาย

อารัมพบท

ทำไมพระเจ้าทำกับผมแบบนี้...ให้ผมเกิดทั้งทีเจอแต่เรื่องแย่ๆตลอดเลยคนหล่อปลงที่สุด!! ชิ!โกรธแม่ม....ผู้อ่านอยากรู้ละสิว่าชิวิตผมเป็นยังไง..ผมบอกก็ได้แต่ผู้อ่านต้องอึ๊บไว้นะเหยียบให้มิดดเพราะผมอายมาก!เพราะก่อนที่ผมจะตายมันเป็นแบบนี้....

ผมเป็นเด็กกำพล้าเพราะพ่อแม่ไม่เอาเพราะยังไม่พร้อม...ผมต้องอาศัยวัดเพราะไม่มีที่อยู่...พระในวัดก็เลี้ยงและสอนผมทุกอย่างผมจึงทำงานทุกอย่างได้ไวกว่าเด็กปกติ ผมเลี้ยงง่ายเพราะไม่ร้องพร่ำเพื่อ แต่เด็กวัดคนอื่นต่างไม่ชอบผมเพราะเขาบอกว่าผมชอบประจบสอพอ...ผมก็ไม่ตอบโต้อะไรทั้งนั้นเพราะหลวงพ่อสอนไว้ว่าโกรธ=โง่ มีสติ=ฉลาด ก็ผมอยากเป็นคนฉลาดไงเลยไม่ตอบโต้...เมื่อผมอายุได้4ขวบผมก็ถูกส่งให้เข้าโรงเรียนเพราะหลวงพ่อเอาเงินส่วนตัวมาจ่ายค่าต่างๆเพื่อให้ผมได้เรียน(พึ่งมารู้ทีหลังว่าหลวงพ่อรวยมากเพราะที่บ้านท่านมีธุระกิจส่วนตัวและเป็นมาเฟีย)...ไม่ใช่แค่ผมแต่เด็กคนอื่นอื่นก็ได้เรียนเหมือนผม...หลวงพ่อจะเลือกว่าให้เด็กคนใหนอยู่โรงเรียนใหน(มี ประจำ2โรงเรียน,ไปกับอีก1)..ผมจะบอกว่าเด็กวัดทั้งหมดมี4คน

คนแรกชื่อ พยักหรือยัก อายุ10ปี เป็นคนผิวสองสีแข็งแรงสมชื่อชอบพาเพื่อนๆในกลุ่มมาแกล้งผมแต่ก็ชอบหาขนมให้ผมกินนะเพราะผมเคยบอกกับหลวงพ่อว่าผมชอบกินขนม(ขนมไทยทุกอย่าง)แต่ก็ไม่รู้ว่าไอ้ยักมันรู้ไดไง

คนที่2 ชื่อ (แฝดพี่)พงค์ไพรหรือต้นไผ่ ต้นไผ่ออกแนวกวนๆ(กวนส้นตีนผมทุกครั้ง)ชอบขโมยกางเกงในผมไป(เอาตามตรงผมอายจนชินเพราะมันเอาของผมไปทุกวัน)พอผมได้คืนมันมีน้ำอะไรก็ไม่รู้ติดมาด้วยทุกครั้ง(โตมาก็ถึงรู้ว่าเป็นน้ำอสุจิ..อายจนอยากมุดดินหนี)

คนที่3 ชื่อ (แฝดน้อง)ลัลลนาหรือทุ่งนาเป็นน้องของต้นไผ่ ออกแนวเรียบร้อยแต่ชอบแซะผมทุกรอบแต่เป็นปากร้ายใจดีเวลาผมป่วยก็ได้ไอ้นานี่แหละดูและเพราะผมจะเก็บอาการเก่งมากมีแต่ไอ้นาคนเดียวที่รู้เวลาผมไม่สบาย

คนสุดท้าย ชื่อ การันต์หรือกันต์ กันต์จะออกแนวแหกปากเพราะชอบพูดเสียงดังและมันชอบย่องเบามาไกล้หูผมแล้วตะโกนใส่หูผม-- แต่มันก็ช่วยผมทำงานดีนะไม่ขี้เกียจแต่หัวอ่อนต้องทบทวนซ้ำๆบ่อยๆผมเห็นแบบนั้นจึงชอบไปทบทวนบทเรียนพร้อมกันต์ตลอดทุกครั้ง

และผมเอง ชื่อ อาโมหรือกายนั่นเองง ผมชอบกินขนมเป็นที่สุดดดและชอบถูกพวกมันแกล้งประจำ

แต่รู้อะไรใหมคนรอบตัวผมเป็นคนแปลกๆ และผมพึ่งมารู้ทีหลังว่า หลวงพ่อหรือแม้แต่เด็กวัดต่างๆเป็นครอบครัวมาเฟีย!! ...ใช่ครับอ่านไม่ผิดหลอกมาเฟียแท้เพราะผมเห็นโทรศัพท์ของไผ่...แต่โชคของผมตอนนั้นทำให้ผมเห็นชายแปลกหน้าที่ไม่รู้ว่ามาตอนใหนยิงเข้าที่หัวใจก่อนที่ผมจะตาย...ภาพมันโซโลโมชั่นไปหมดหูอื่อแต่ไอ้ไผ่วิ่งมาจากใหนก็ไม่รู็ก่อนที่จะกอดผม..ผมไม่ได้ยินสิ่งที่มันพูดเลยดีจังเลย..อบอุ่นมากๆอยากอยู่แบบนี้นานๆจัง...อยากจะบอกทุกคนจังเลย...ผมพยายามเค้นเสียงแล้วพูดออกไป " ร.....รัก...อื้ออ...น..นะ...ขอโทษ..ที่ยุ่งขอส่วนตัว..." แล้วสติผมก็ดับสิ้น

.....ตัดครับบอกเลยว่าตัดก่อนครับบบบบบบบบบบบบบ