พฤศจิกายน..เดือนที่เต็มไปด้วยความเงียบเหงา สายลมพัดผ่านไปมา อากาศของช่วงกลางคืนเริ่มเย็น มือเรียวสวยวางปากกาลงแล้วครุ่นคิดอะไรบางอย่าง กระดาษแผ่นหนึ่งมีข้อความที่เต็มไปด้วยเรื่องที่เธอคิดอยากจะทำให้ได้ภายในปีนี้ แต่ผ่านมาไม่ทันไรก็จะสิ้นปีแล้ว สิ่งที่เธอคิดไว้จึงไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอันสักอย่าง เธอฟุบลงที่โต๊ะเพราะความเหนื่อยล้า งานที่เธอทำอยู่นั้นช่างปวดหัวเสียจริง อย่างไรก็ตามเธออาจจะต้องการเวลาพักสักหน่อย
เวลาเที่ยงคืนห้าสิบนาที หญิงสาวออกมาเดินเตร็ดเตร่อยู่ท่ามกลางถนนที่ว่างเปล่า ไฟที่ติดๆดับๆไม่อาจทำให้เธอรู้สึกกลัวเลยสักนิด แต่กลับกันเธอรู้สึกเหงาใจมากกว่าเสียอีก เธอตั้งใจจะไปซื้อกาแฟที่มินิมาร์ทใกล้บ้าน ซึ่งการกินกาแฟเวลานี้เป็นสิ่งที่ทำทุกวันจนเคยชิน เมื่อหยิบกาแฟได้แล้วก็เดินตรงไปยังแคชเชียร์เพื่อจ่ายเงิน
“กินกาแฟเวลานี้อีกแล้วนะโรส ระวังจะป่วยเอานะ”
“ป่วยก็ป่วยเถอะค่ะ ฉันจะได้พักบ้างสักที”
“เห้อ ลุงแค่เป็นห่วงกลัวว่าจะป่วย อีกอย่างเธอซื้อกาแฟเป็นซองไปชงกินที่บ้านเถอะนะ ออกมาดึกๆแบบนี้มันอันตราย”
หญิงสาวทำเป็นหูทวนลมแล้วเดินจากไป แม้จะบอกว่ามันอันตรายต่อตัวเธอแค่ไหนเธอก็ไม่สนใจ จริงๆอยากจะตายไปให้พ้นด้วยซ้ำแต่เมื่อนึกถึงน้องสาวที่กำลังเรียนอยู่ทำให้ต้องเลิกคิดแบบนั้นไป ระหว่างทางก็เดินคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย บ้างก็นึกถึงเรื่องสมัยเด็กที่วิ่งเล่นอย่างสนุกสนานไม่ต้องกังวลอะไร บ้างก็นึกถึงเรื่องสมัยเรียนที่มีเพื่อนๆคอยพูดคุยคอยช่วยเหลือทุกอย่าง แต่ปัจจุบันก็โตๆกันหมดต่างก็แยกย้ายกันไปตามทางของตนเอง และไม่คิดจะติดต่อมาอีกเลย..
จะว่าไปแล้วฉันคงเหงามากเลยสินะ ถึงได้มีเวลาออกมาคิดเรื่องอะไรไร้สาระแบบนี้ แทนที่จะไปทำงานให้เสร็จแต่กลับมาเดินเตร็ดเตร่เหมือนคนว่างงาน.. อยู่ๆใบปลิวที่กำลังล่องลอยมากับสายลม ได้พัดมาหล่นลงตรงหน้าหญิงสาว ไม่รอช้าเธอหยิบขึ้นมาอ่านทันที ‘บริการคลายเหงา ถ้าคุณเหงาเราคือเพื่อนกัน สามารถสแกนคิวอาร์โค้ดเพื่อใช้บริการได้ทันที!’
“อะไรเนี่ย บริการอย่างนี้ก็มีด้วยหรอ ไร้สาระจริงๆ”
เธอบ่นกับตัวเองเบาๆว่าไร้สาระแต่ก็ไม่วายหยิบใบปลิวนั้นกลับไปด้วย..
———-
หวัดดีค่าทุกคนนี่เป็นครั้งแรกที่เราแต่งนิยายในจอยน้า ฝากติดตามกันด้วยจ้า
1 ไลค์ 1 คอมเม้น = 1 กำลังใจ❤️