สายลม แสงดาว เงาจันทร์

"พี่อย่าลืมผมน่ะ"

"ไม่ลืมหรอก"

"สัญญาได้ไหม๊ฮะ?!"

"อืม พี่สัญญา"

ผมลืมตาตื่นมาในเช้าวันจันทร์ ที่ก็เหมือนทุกๆวัน กับภาพความทรงจำในความฝัน ที่มันวนเวียนอยู่ในหัว จนบางที ก็อยากถามตัวเองว่าเพราะอะไร ทำไมถึงยังเก็บเอามันมาฝันซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ทำไมถึงยังไม่ลืม......?

ผ่านมานานนับ10ปี วา เจ้าเด็กน้อยระแวกบ้าน อายุ9ขวบ ที่ตอนนั้นย้ายออกไปจากหมู่บ้านที่ผมเคยอาศัยอยู่ ซึ่งตอนนี้ถูกทุบทิ้งและปลูกสร้างขึ้นมาใหม่เป็นตึกสูงกว่า20ชั้น

เด็กน้อยคนนึงที่มีลักยิ้มอยู่ข้างแก้มขวา ที่ผมชอบแซวมันว่า ไอ้หลุมดำ มีปานสีแดงที่ท้ายทอย นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้ม ที่เคยกระโดดซ้อนท้ายจักรยานผมในตอนนั้น....ตอนนี้เป็นยังไงบ้างนะ ?

มึงสบายดีไหม มึงจะคิดถึงกูบ้างหรือเปล่า หรือมึงจะเก็บมันไปฝันเหมือนกูซักคืนไหม?

ผมลุกออกจากที่นอนเพื่อเปิดม่านหน้าต่าง แสงแดดอ่อนๆยามเช้าสาดกระทบมายังร่างของผมที่ใส่แค่บ๊อกเซอร์ลายตารางสีน้ำตาลอ่อน

วา ....มึงอยู่ไหนน่ะ? กูพยายามตามหามึงมา11ปีแล้ว รู้หรือเปล่า.....

ผมเดินเข้ามานั่งตรงโต๊ะคอมที่หันหน้าออกไปทางหน้าต่าง ก่อนจะก้มลงไปเปิดลิ้นชักที่อยู่ล่างสุด เพื่อเปิดเอากล่องเล็กๆสีน้ำตาลนั้นขึ้นมา

จดหมายซองสีขาวกว่าร้อยฉบับของไอ้เจ้าวา ที่ผมยังคงเก็บรักษามันไว้อย่างดี แม้จะผ่านมานานแสนนาน ผมหยิบมันขึ้นมาอ่านซ้ำๆ ทุกครั้งที่คิดถึงมัน จนแทบจะจดจำตัวอักษรที่อยู่ในนั้นได้ทุกคำ

"ผมมาทะเลที่ประจวบฯครับ"

รูปถ่ายของมันที่ถูกชายวัยกลางคนๆนึงถมทรายทั่วทั้งตัวโผล่ให้เห็นแค่หัวที่มีแต่รอยยิ้มเปื้อนความสุขนั้น

มึง....อยู่ไหนว่ะ?!

ผมกับมันคุยกันผ่านกระดาษหลากสีที่เต็มไปด้วยความรู้สึก กลั่นกรองออกมาเป็นตัวหนังสือสีน้ำเงินบ้าง สีดำบ้าง และรูปภาพต่างๆ

จนวันนึง........ที่มันหายไป

6 ปีที่คุยกัน......

5ปีที่หายไป....

มึง......ไปอยู่ไหนว่ะ?