๒๗
เมย์ (May Keen) อายุ ๑๔ กำลังจะขึ้น ๑๕ อีก ๓ เดือนข้างหน้าเป็นลูกสาวคนเดียวของ Joann กับ Hubert Keen ซึ่งเขาทำงานกับบริษัท Rowell Oil Industry ขุดเจาะน้ำมันในทะเลเหนือ นานๆครั้ง อิวเบิร์ตจึงจะกลีบบ้านมาเยี่ยมลูกสาวที่ถูกส่งไปเข้าเรียนโรงเรียนอีตัน เฮ้าส์ เกิร์ล สกูล (Eaton House Girls School) รับเด็กหญิงตั้งแต่อายุ ๔-๑๑ ขวบ
พอจะขึ้น ๑๒ ขวบต้องย้ายโรงเรียน คุณฮิวเบิร์ตกับโจแอนจึงเตรียมย้ายโรงเรียนให้ลูกไปเรียนชั้นมัธยม
“ลูกเลือกเอาระหว่างเซ็นท์พอล St Paul’s Girl’s School หรือ St Mary Girl’s แต่ก็มี Wimbledon High ด้วยลูกเลือกเอา แม่เอาคู่มือโรงเรียนมาให้เลือก” โจแอน เหลียวไปมองคุณฮิวเบิร์ตซึ่งพยักหน้าเห็นด้วยที่ให้ลูกสาวมีทางเลือก
เมย์รับคู่มือแนะนำโรงเรียนออกมาเลือกดู เธอเปิดอ่านทีละโรงเรียนจนครบ
“หนูว่าที่วิมเบอดั่นน่าจะดีที่สุด แต่ที่อื่นก็น่าสนใจ วิมเบอดั่นก็ไม่ไกลจากบ้าน หนูขึ้นรถบัสที่ถนนเอลลิสหน้าบ้านได้ค่ะไม่มีปัญหา”
“เอาละหมดไปเรื่องนึง คราวนี้หนูจะทำอย่างไร แม่ว่าจะให้หนูให้ซูซาน(สุปรียา)พาหนูไปประเทศไทยตอนปิดเทอม แต่ลูกต้องเรียนพูดภาษาไทยก่อน ตกลงไหม”
“ไปค่ะ ภาษาไทยให้พี่กรสอนได้ค่ะ”
“กรวิกน่ะเหรอ เดี๋ยวนี้พูดไทยยังไม่ชัด สอนหนูไม่ได้หรอก หาคนอื่นเถอะ ซูซานบอกมีนักเรียนไทยมาใหม่แม่จะลองถามดูว่า เธอสนใจมาสอนหนูไหม”
“ใครคะ”
“ซูซานว่าชื่อสรัสยา เธอจบคณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย”
อีกสองวันต่อมา ซูซานขับรถมาพาสรัสยามาพบคุณฮิวเบิร์ตกับโจแอนและเมย์ถึงบ้านที่ถนนครอฟอร์ด
ซูซานจอดรถไว้หน้าบ้านไม่เกะกะกับรถยนต์ของฮิวเบิร์ตที่มีรถพ่วงจอดอยู่ในโรงรถ
“เข้ามาเลยค่ะ”โจแอนเปิดประตูหน้าบ้านเชิญซูซานกับสรัสยาให้เข้าบ้าน
“คุณโจแอนและคุณฮิวเบิร์ต รู้จักไว้ นี่สรัสยาค่ะ”
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ” ฮิวเบิร์ตยิ้มต้อนรับ
“เรียกดิฉัน ตามชื่อเล่นว่า รัสก็ได้นะค่ะ”
“เหรอ รัสเป็นชื่อเล่นของเธอ ฉันเพิ่งรู้นะ” สุปรียาหัวเราะว่าเธอไม่รู้มาก่อน
“เธอไม่รู้อีกหลายอย่าง”
ฮิวเบิร์ต บอกให้เธอเล่าเกี่ยวกับตัวเธอให้ทางบ้านฟังย่อๆ
“ฉันเป็นชาวเปอร์เซียนค่ะ แต่เป็น 4th generation พ่อแม่ดิฉันเกิดและอยู่ประเทศไทย ตั้งแต่ดิฉันจำความได้ก็อยู่บ้านซึ่งท่านปลูกที่พระโขนง ครอบครัวเราทำการค้าขายพวกส่งออกนำเข้าจากต่างประเทศ ฉันมีน้องสาวและพี่ชาย ทั้งคู่เรียนและทำงานอยู่ที่ประเทศนิวซีแลนด์ ฉันเองมาอังกฤษเพื่อเรียนต่อด้านภาษาและหวังเรียนทำปริญญาโทต่อทางอักษรศาสตร์ ฉันยินดีและเต็มใจจะสอนภาษาไทยให้มิสเมย์ค่ะ”
เมย์กระซิบกับแม่
“เธอสวย ขาว ตาคมเฉียบ นะแม่”
“ก็เธอเพิ่งบอกเป็นสาวเปอร์เซีย สวยตาคม จบมหาวิทยาลัย อายุไม่น้อยคง 21-22 “
โจแอนนำน้ำชาและบิสกิตใส่ถาดเซเรมิก มาให้
“ทาน เถอะค่ะ หนูเมย์แกหัดทำ ใช้เนยถั่วใส่ลูกเกต (peanut butter biscuit with dry grape fruits)”
“อึ่มอร่อยดีค่ะ คุณหนูเมย์นี่ช่างทำนะครับ เหมือนคุณแม่นะคะ”"
“ไม่เท่าคุณแม่หรอกค่ะ”
“คุณรัสจะอยู่เรียนภาษากี่เดือนครับ” คุณฮิวเบิร์ตถาม
“คงจะไม่ต่ำกว่า ๖ เดือนค่ะ.
“มีเวลาหยุดพักไปเที่ยวไหมครับ.
“มีค่ะ ไม่ได้เรียนโดยไม่พักหรอกค่ะ”
“ผมมีรถพ่วงข้างในมีที่พัก ถ้าสนใ........”
“เอาละ เข้าเรื่องกันเสียที” โจแอนตัดบท
ซูซานอธิบายให้รัสเข้าใจว่า เมย์จะไปเมืองไทยกับเธอ สองสามอาทิตย์ ไปอยู่บ้านเธอ และจะไปเที่ยวเชียงใหม่และลงใต้ไปกระบี่ จากนั้นอาจมีเวลาก็จะพาไปอุบลฯด้วย อยากให้สอนพูดด้วยประโยคที่ใช้งานได้ โดยเฉพาะถามทาง การซื้อขาย ต่อรอง ชื่ออาหาร และคำทักทายที่มากกว่าสวัสดี และภาษาง่ายๆ พอเอาตัวรอดได้สามารถไปไหนมาไหนได้ด้วยตัวเอง
ก่อนกลับบ้าน เธอยิ้มแล้วพูดกับคุณฮิวเบิร์ตว่า เธอสนใจไปพักผ่อนด้วยรถพ่วง เธอว่ามันแปลกดี ให้เขานัดเธอมา จากนั้นเธอเห็นเขายิ้มพยักหน้า มองไปที่รถพ่วงเป็นการตอบรับ
ซูซานให้ความเห็น
“เธอไปชวนสามีของโจแอนง่ายๆแบบนั้น ทำไม รู้จักฮิวเบิร์ตดีแล้วหรือ เขาเพิ่งกลับจากฐานขุดเจาะน้ำมันได้สามสี่วันเท่านั้น เขาก็แค่อยากอยู่กับครอบครัวเขา คงไม่อยากพาเธอตะรอนไปกับรถบ้าๆนั่น”
“อ้าวเห็นเขาคุยว่ารถบ้านมันจอดอยู่เฉยๆ เขาคงอยากเอาไปขับ พี่เองก็อยากนั่ง”
“เธอไม่รู้หรือ ว่าข้างในรถบ้านมันมีเตียงนอน เขาอาจทำอะไรกับเธอก็ได้.
“เขาคงพาลูกพาเมียไปด้วยแหละ”
“มันไปได้สองคน คือเขากับเธอเท่านั้น ฉันรู้แค่นี้แหละ”
“เหรอ....”
“นั่นแหละ...”
คืนนั้นทั้งคืน สรัสยา ครุ่นคิดถึงเรื่องไปรถพ่วงกับคุณฮิวเบิร์ต ดูไปแล้ว เขาเป็นคนรักครอบครัว เป็นคนเข้ากับคนง่าย ดูเถอะแค่คนอย่างซูซานและเธอซึ่งเป็นคนแปลกหน้า เขายังต้อนรับและคุณโจแอนก็ยังไว้ใจสามี ไม่ว่าอะไรที่เขาชวนเธอไปนั่งรถพ่วง
“มันจะอะไรกันหนักหนา แค่ไปอยู่ในรถพ่วงเขาจะทำอะไรได้ วันเดียวไม่ค้างคืนให้เขาพาวนไปแถวบ้าน ลองดูว่ารถพ่วงเป็นอย่างไรเท่านั้น มาอังกฤษทั้งที มีประสบการณ์แปลกใหม่บ้าง” เธอนึกในใจ
สรัสยา โตเป็นสาวแล้ว ที่ผ่านมามีผู้ชายทั้งที่ทำงานแล้ว แล้วไหนเพื่อนนิสิต เทียวมาหาทางจีบเธอ โดยเฉพาะจากคณะวิศวะฯ แทบจะยกชั้นมาเลยก็ว่าได้
“เธอทนแรงตื้อไม่ไหว ยอมคบหากับหนุ่มชาววิศวะฯชื่อวิกรม
เขามาจากครอบครัวชนชั้นกลาง ย่อมเกรงใจลูกสาวสุดหวงของบ้าน โดยเขารู้สึกเกรงใจที่เธอยังไม่ยอมให้เขาไปตีสนิทชนิดต้องเข้าบ้าน
แม่เธอ มักบอกว่า
“แกไปเรียนหนังสือ ไม่ใช่ไปจับผู้ชาย บ้านเรามีฐานะ ต้องคบกับคนเสมอกัน เรามันสวยอยู่ด้วย คนมันมอง หมายปอง ว่าไปแล้ว พวกเพื่อนผู้ชายแก ตอนแม่นั่งรถไปกับพ่อรับแกที่คณะ เพื่อนผู้ชายแกดูแปลกๆ เหมือนตุ๊ด”
“แม่นั่นพวกคณะหนู เรียนกับพวกผู้หญิง ใจพวกผู้ชายก็เผลอเป็นหญิงกันทั้งนั้น”
“ก็ดีแล้ว อย่าเอาเข้าบ้านฉันแล้วกัน”
“โธ่แม่ สมัยนี้แล้ว หลายประเทศผู้ชายกับผู้ชายเขาให้แต่งงานกันได้ ขอลูกมาเป็นบุตรบุญธรรมก็ได้ พวกดาราภาพยนต์เป็นแบบนี้ก็หลายคนนะแม่ โลกวันนี้ ไม่เหมือนก่อนแล้วแม่ ยอมรับกันบ้าง ไม่ถึงกับตายหรอก ชีวิตคนเราต้องอยู่กับสิ่งที่ร้ายกว่าเรื่องนี้อีกมากมาย”
“ตามใจแก ฉันก็ไม่ใช่คนหัวโบราณ แกก็รู้”
สรัสยารู้ว่าในใจแม่ไม่ใช่ยอมเธอทุกเรื่อง มีเรื่องเดียวที่แม่ไม่ยอมคือถ้าเธอจะแต่งงานต้องมีสามีที่ดูแลและเลี้ยงเธอได้ มีสมบัติมากกว่าเธอ ดังนั้นแม่กลัว จึงโอนที่ดินในย่านแพงลิบให้เธอสองแปลงราคาหลายสิบล้าน เครื่องเพชรและเงินสดในบัญชีธนาคารในชื่อสรัสยากว่า ๒๐ ล้าน
“แม่ทำอย่างนี้ หนูจะหาสามีที่ไหนเขาจะรวยกว่าที่หนูมีล่ะ”
“เธอคิดหรือว่า ฉันจะยอมเสียลูกสาวให้ไปกัดก้อนกินเกลือกับลูกชายคนอื่น ไม่มีวันละ”
สรัสยาไม่พูดกับแม่ไปหลายวัน แม่ใจร้ายกับเธอ และสรัสยาจงใจใช้ความเงียบแสดงถึงความน้อยใจที่ทำให้แม่คิดใหม่ ไม่ใช้วิธีทุ่มเงินเพื่อกีดกันผู้ชายในอนาคตที่จะมารักและแต่งงานกับเธอเพื่อความรักแท้ ไม่ใช่เพื่อแต่งแล้วรวย
และเพื่อให้ความร้อนรุ่มในสมองปลอดโปร่งจากเรื่องนี้ เธอตัดสินใจใช้เงินตัวเองมาเรียนทำปริญญาโทต่อที่ประเทศอังกฤษ หวังว่าแม่คงเข้าใจ
อาทิตย์ต่อมา ฮิวเบิร์ตโทรศัพท์ถึงสุปรียา(ซูซาน) ขอพูดกับสรัสยา
“คุณยังสนใจรถพ่วงของผมหรือเปล่า”
“ค่ะ ฉันอยากให้ฉันไปลองนั่งดูค่ะ”
“พรุ่งนี้มาที่บ้านผมนะ”
วันรุ่งขึ้นสุปรียามาส่งที่บ้านโจแอน พบว่าฮิวเบิร์ตนำรถพ่วงมาทำความสะอาดที่สนามหน้าบ้านรอไว้แล้ว
“ไฮ..ฮิวเบิร์ต คุณล้างรถพ่วงซะใหม่เอี่ยมเลยนะ” สุปรียา แซว
“ผมเคยใช้มัน ไม่เกิน ๑๐ ครั้งได้มั้ง”
“วันนี้จะไปถึงไหนกันล่ะ
“คุณเรียนทางวรรณกรรม วันนี้ผมจะพาไปหา Shakespeare และที่ Stratford-upon-Avon คุณต้องชอบแน่”
“แค่ฟังฉันก็ตื่นเต้นแล้วค่ะ”
โจแอนและเมย์ออกมาต้อนรับซู
“สรัสยา ซูซานด้วย เข้ามาหาอะไรรับประทานกันก่อน”
“ค่ะ......เดี๋ยวบอกคุณฮิวเบิร์ตก่อนนะคะ”
“เขารู้เอง พวกเธอเข้าบ้านเถอะ”
โจแอน ให้ดื่มน้ำผลไม้ จากสวนของเธอ ใช้เวลานานสมควร คุณเฮอร์เบิร์ตตะโกนเสียงดังเข้ามาในบ้าน
“ผมทำรถพ่วงเสร็จแล้ว อีก ๕ นาที เราจะออกได้”
๕ กลายเป็น ๑๐ นาที รถพ่วงออกเดินทาง
โจแอนโบกมือให้ ขอให้โชคดี เมย์มองพ่อ อย่างเคลือบแคลง สุปรียาใจหายไม่รู้สรัสยาจะเป็นอย่างไรถ้าฮิวเบิร์ตคิดมิดีมิร้าย
รถวิ่งมาได้นานพอสมควร ก็พักข้างทาง ฮิวเบิร์ตหยิบขวดน้ำส้มให้สรัสยา
“ดื่มไว้เลย ยังไปอีกไกล ข้างหน้ามีห้องน้ำสาธารณะ เราไปใช้บริการไม่ต้องเสียเงิน”
รถพ่วงมาจอดเมื่อถึงที่หมายเมื่อเย็น
“เราจะทำอย่างไรดีคะคุณฮิวเบิร์ต ถ้าค่ำลง”
“ก็ไม่มีอะไร เรามีรถพ่วง ค้างในรถพ่วงได้”
“ฉันอยากกลับค่ะ
“เธออยากมาเองไม่ใช่หรือ พรุ่งนี้เราออกเช้าหน่อย ไม่นานรถวิ่งรวดเดียวก็ถึงบ้าน”
“.................”
ที่นอนในรถพ่วงมีสองข้าง ขนาดพอนอนได้สบาย แต่แคบ
“จะผลัดเสื้อผ้าทำไงคะ ฉันว่าจะนอนแล้วค่ะ
“รถมันแคบไปหน่อย เธอเปลี่ยนเสื้อผ้าข้างในนี้แหละ ฉันจะไปคอยข้างนอก”
สรัสยาถอดกระโปรง แต่ไม่รู้ว่า ฮิวเบิร์ตแอบดูอยู่ข้างนอกตรงกระจก แม้ข้างในมีม่านติดไว้ แต่มันมีช่องว่าง เขาเห็นเธอค่อยๆถอดเสื้อ นมเธอเด้งออกมา ขนาดไม่ต่ำกว่า ๓๖ นิ้ว เธอถอดกางเกงใน เผยให้เห็น ส่วนล่างที่อวบอูมมีขนสีน้ำตาลทองอ่อนปิดอยู่ ฮิวเบิร์ตกุมของลับของเขา กลัวว่าถ้าเข้าไปในรถก็จะถูกจับได้ เมื่อสรัสยาเสร็จแต่งชุดนอนแล้ว ก็ออกมาเรียกให้เขาเข้าไป
ฮิวเบิร์ตเข้าไปในรถ ระหว่างนั้น สรัสยาเดินไปรอบๆรถ และบังเอิญเห็นหน้าต่าง เธอเขย่งมองผ่านม่าน ตกใจว่ามันมองเห็นข้างในได้หมด แสดงว่า หากมีใครแอบดูเธอผลัดผ้า ก็จะเห็นของเธอหมด กำลังจะหันหลัง เห็นหน้าต่างมีคน แว๊บอยู่ เธอคิดว่าฮิวเบิร์ตคงผลัดผ้าเสร์จแล้ว เธอเฉลียวใจ เลยเขย่งดูให้แน่ใจ
ภาพที่เธอเห็น คุณฮิวเบิร์ตกำลังถอดกางเกงใน ท่อนลึงค์ของเขายาวมาก เธอตะลึงเมื่อหัวสีแดงเข้มของเขาแกว่งไปมาได้ บางครั้งมันก็กระดกได้เอง นี่หรือคือไอ้นั่นของผู้ชาย เธอหันหลังกลับกำลังจะเข้าไปข้างในก็จ๊ะเอ๋กับคุณ ฮิวเบิร์ต
“เข้ามาข้างในเถอะ ผมเสร็จแล้ว”
ทั้งสองคน อุ่นพายเนื้อ รับประทานกัน ฮิวเบิร์ตหยิบไวน์แดงชั้นดีของฝรั่งเศส ขึ้นมาเปิด รินให้เธอและเขาคนละแก้ว
“สำหรับทริปนี้โดยเฉพาะคุณ รู้สึกอย่างไรบ้างครับ”
“ตื่นเต้นมากค่ะ เป็นครั้งแรกสำหรับดิฉัน”
๓ ทุ่มเข้านอน สรัสยานอนไม่หลับ เธอครุ่นคิดภาพที่เธอเห็น ท่อนอวัยวะเพศของสามีคุณโจแอน ทั้งยาวใหญ่ เกิดมาครั้งนี้แหละที่เธอได้เห็นของผู้ชาย เธอพลิกตัวไปมาก จนฮิวเบิร์ตลุกจากเตียง
“สรัสยา คุณนอนไม่หลับเหรอ”
“ค่ะ นอนไม่หลับ ไม่ชินกับการนอนแบบนี้”
“เอ่อ.....ผมมีวิธีทำให้คุณนอนหลับฝันดีไปจนถึงเช้าเลยนะ”
“ทำอย่างไรคะ”
“คุณแค่ลุกขึ้นนั่งซีครับ”
“ผมช่วย ถ้าผมทำอะไรเกินเลยไปบ้าง ผมขอโทษด้วยนะครับ”
เฮอเบิร์ต ค่อยๆ ใช้มือถอดเสื้อสรัสยาออก แต่เธอรีบใช้มือปิดเสื้อไว้
“คุณ...ทำอะไรคะ”
“ถ้าคุณหยุดแค่นี้ ผมก็จะหยุด และคุณก็จะนอนไม่หลับตลอดคืน อาจจะฝันร้ายด้วย”
เขายกมือสรัสยาเอามาวางไปบนตักของเธอ คราวนี้เขาถอดเสื้อเธอออกอย่างรวดเร็ว
“อุ๊ย...อย่ามองนะคะ”
“อีกนิดนะครับ ฮิวเบิร์ตใช้เวลาไม่กี่วินาที ถอดกางเกงขาสั้นยางยืด หลุดจากตัวสรัสยา
ฮิวเบิร์ตไม่รอช้า เขารีบใช้มือสองข้างแหกขาเธอออกแล้วซุกหน้าเลีย ทั้งแคมและของสงวนของเธออย่างรวดเร็ว สรัสยาไม่ทันตั้งตัว แต่เธอรู้สึก ทั้งอายทั้งเสียว บังคับทั้งกายและใจไม่ได้ โธ่จะทำอย่างไรดี อยู่ดีๆ เธอไม่รู้ตัวว่าได้แอ่นของลับขึ้นรับกับกับลิ้นของฮิวเบิร์ตที่เวลานี้กำลังถอดกางเกงบ็อกเซ่อร์ออกพ้นตัวไปแล้ว เขาหยุดเลีย แล้วยกท่อนลำขึ้นไว้ตรงปาก
“คุณช่วยผมหน่อย เลียของผมให้ที”
“ไม่ค่ะ”
“คนดี ก็แค่เลียเท่านั้น”
“ไม่”
ฮิวเบิร์ต ยกตัวสรัสยาขึ้นอุ้ม พยายามจะสอดใส่ดุ้นด้ามยาวใส่ในรูห...ของเธอ แต่เธอสู้อย่างเต็มที่ จนหลุดขึ้นมายืน
“คุณฮิวเบิร์ตคะ คุณน่ะมีลูกมีเมีย คุณไม่แคร์พวกเขาหรือคะ ที่มาทำอย่างนี้กับดิฉันที่เป็นเพื่อนกับครอบครัวของคุณ”
“.............”
“อีกไม่กี่วัน ฉันก็จะมาเป็นครูภาษาไทยให้ลูกสาวของคุณ และเราต้องพบหน้ากัน คุณควรอายดิฉัน ฉันไม่อายอะไรกับคุณ เพราะฉันยังไม่เสียหาย”
“ผมเสียใจ ผมขอโทษ และคิดว่า เราสองคนคงนอนไม่หลับ บางทีเราคงออกรถ ตอนนี้เลยเที่ยงคืนไปแล้ว ถ้ากลับเสียแต่ตอนนี้ บางที่เราอาจถึงบ้านตอนรุ่งเช้า ผมขอโทษจริงนะครับ”
“ฉันให้อภัยค่ะ”
รถพ่วงกลับถึงบ้าน ๕.๕๐ เช้าวันรุ่งขึ้น
Guest
