Tawin
"อะไรที่เป็นของผมก็ยังคงเป็นของผม"
"คุณเป็นของผม คุณไม่มีทางหนีจากผมได้หรอก"
Violin
"ความรักถ้ามันเริ่มต้นที่การโกหกมันก็ไม่ยั่งยืนหรอก"
"ให้ตายยังไงฉันก็ไม่กลับไปเกลือกกลั้วกับคนเหี้ยๆ แบบคุณอีก"
Peem
"คนเราถ้าอคติกับอะไรไปแล้วมันก็ยากจะ ยอมรับว่ะ"
"มึงทำเพื่อกูหน่อยได้มั้ย เขาคือความสุขของกูจริงๆ "
Vey
"คนมีความรักเหมือนคนตาบอด"
"ถ้าเป็นแบบนั้นผมคงเป็นคนตาบอดที่รักคนตาบอดอย่างคุณ"
กลร้าย...ลวงใจรัก
Fake Love
บทนำ
"รับอะไรดีคะ..."
"ขอชาเย็นแก้วนึงเหมือนเดิมค่า" หลังจากสั่งเครื่องดื่มแล้ว ร่างบางก็นั่งท่องโซเชียลต่อไป ตากลมสีฟ้าคราม สะท้อนภาพรูปแมวน้อยในฌทรศัพท์ก็ยกยิ้มมุมปากขึ้นมา ก่อนดวงตาจะหรี่ลงหลังจากเลื่อนไปเรื่อยๆ แล้วเจอภาพที่เพื่อนตนโพสเมื่อห้านาทีก่อน
"มือใครวะ..." ความสงสัยเข้าครอบงำหญิงสาวจนไม่สามารถละสายตาจากภาพมือสองข้างที่กุมกันอยู่ ดูก็รู้ว่าเจ้าของมือนั้นต้องมีสถานะมากกว่าเพื่อนหรือพี่แน่ๆ นิ้วเรียวซูมเข้าซูมออกมองรูปอย่างชัดๆ ก็รู้สึกถึงความคุ้นเคยขึ้นมา ไม่ใช่มือของเพื่อนตนแต่เป็นมืออีกข้างของใครอีกคนที่เพื่อนหนุ่มบอกว่าจะพามาให้เธอสแกนในวันนี้
"กริ้งๆ ..." เสียงกระดิ่งหน้าประตูดังบอกว่ามีคนเข้าร้าน ตาสีฟ้าครามก็ละออกจากหน้าจอสีเหลี่ยมแล้วหันไปมองที่ประตูทันที ดวงตาสะท้อนภาพคนสองคนจากตอนแรกที่กำลังหันดวงตาเต็มไปด้วยความฉงน แต่หลังจากหันไปมองชัดๆ ปรับโฟกัสหลายครั้ง ดวงตากลมก็ต้องเบิกกว้างขึ้นมาเมื่อคนที่เดินมาพร้อมๆ กัยเพื่อนตนนั้นคือคนที่เธอรู้จักอย่างดีแล้วยังเป็นคนเดียวกันกับคนที่ชาตินี้เธอไม่อยากพบเจอเขาอีก
"ลิน นี่มึงตกใจในความหล่อของแฟนกูใช่มั้ยล่ะ นี่ๆ เลิกมองได้แล้ว กูก็หวงเป็นนะ" หลังจากเสียงเย้าของเพื่อนหนุ่มดังขึ้น ก็ทำให้หญิงสาวที่จ้องคนที่มากัยเพื่อนไม่หยุดนี้ได้สติขึ้นมา หันหน้าไปมองเพื่อนด้วยแววตาคำถาม
"ลิน นี่พี่เตแฟนกูเอง พี่เตครับนี่ลินเพื่อนรักของผม" พูดพลางยิ้มกว้างให้แฟนหนุ่ม ก่อนจะหันมากระตุกคิ้วใส่เพื่อนที่มองแฟนตนเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อแล้ว
"ไอลิน..." เรียกชื่อปรามเพื่อนเบาๆ ทุกครั้งที่เขามีแฟนก็มักจะพามาให้เพื่อนสแกนดูก่อนเสมอ เมื่อก่อนก็ไม่ได้ทำอะไรแบบนี้หรอกนะ แต่เพราะเขามักเจอคนไม่จริงใจอยู่เป็นประจำ เพื่อนรักเลยอาสาเป็นผู้สแกนแฟนให้เขาเสมอ แต่คนนี้ต่างออกไป เพราะคนคนนี้ทำให้เขารู้สึกรักและไว้ใจคนคนนี้มากๆ เลยตกลงปลงใจคบกันก่อนที่จะพามาให้เพื่อนที่ห่วงและหวงเพื่อนมากคนนี้สแกน
"ไอหมอนี้นี่นะ...มึงเลิกยุ่งกับมันเลยนะ" พูดบอกเพื่อนด้วยเสียงแข็ง ก่อนจะะมองชายหนุ่มตัวสูงในชุดสูทดูแพงด้วยสายตาเกลียดชังอย่างเห็นได้ชัด
"ไอลิน...มึงมีเหตุผลหน่อยดิวะ เขาเป็นแฟนกูนะเว่ย"
"แฟน...นี่มึงตกลงคบกับมันแล้วเหรอ"
"อืม..." เมื่อเผลอหลุดปากพูดไปก็พยักหน้าจ๋อยๆ ก่อนจะมองเพื่อนด้วยแววตาอ้อนๆ
"มึงไม่กลัวเจอแบบเดิมอีกเหรอวะ แม่งเหี้ย...แล้วให้มึงต้องมานั่งร้องไห้คนเดียวประจำ" พูดออกมาเสียงดังลั่นโดยไม่สนใจว่าจะมีสายตากี่คู่มองมาที่พวกเขาเป็นตาเดียวกัน
"ทำไมล่ะครับคุณลิน ทำไมคุณต้องกีดกันผมกับภีมด้วย หรือว่าคุณมีปัญหาอะไรกับผมกันแน่" คำพูดที่ฟังดูเหมือนตัดพ้อจนหลายๆ คนที่ได้ยินต่างพากันสงสาร ทำให้หญิงสาวคิ้วกระตุกขึ้นมา เพราะเธอเห็นในสิ่งที่ทุกคนไม่เห็นหรือตั้งใจมองข้ามกันนั่นก็คือสายตายียวนอยากเอาชนะที่ส่งมาให้เธอ
"ไอลิน...มึงอย่าอคติหน่อยยเลยนะ บนโลกนี้ผู้ชายมันก็ไม่ได้เลวร้ายทุกคนมั้ยวะ"
"แต่ไม่ใช่กับไอหมอนี่ไง..."
"ทำไมวะลิน มึงจะไม่ให้กูมีความสุขเลยใช่มั้ยวะ กูชอบผู้ชายมันเปลี่ยนไม่ได้นะเว้ย ต่อให้กูเจอคนเหี้ยๆ แค่ไหน แล้วตอนนี้กูก็เจอคนดีๆ แล้ว ทำไมมึงต้องกีดกันด้วยวะ"
"ภีม มันไม่ใช่แบบนั้นนะ แต่ผู้ชายคนนี้เป็นคนไม่ดี มึงเลิกยุ่งกับมันเถอะ"
"มึงรู้ได้ไงว่าเขาเป็นคนไม่ดี มึงจะตัดสินเขาจากรูปลักษณ์ภายนอกไม่ได้นะ"
"กูไม่ได้..."
"พอเหอะ...กูไม่อยากทะเลาะกับมึงเลยนะ แต่กูเจอคนดีๆ ที่ชอบกูจริงๆ แล้วกูก็ไม่อยากปล่อยเขาไป มึงเข้าใจกูนะ"
"มึงชอบมันจริงๆ เหรอ..."
"กูชอบเขา แล้วเขาก็ชอบกูจริงๆ "
"เห้อ...ก็ได้ แต่มึงก็ดูแฟนมึงให้ดีๆ ละกัน แล้วก็ไม่ต้องพามาเจอกับกูอีกนะ"
"ไอลิน!!! "
"กูเกลียดแม่ง มึงรู้เท่านี้พอ" พูดจบก็เดินกระแทกไหล่ร่างสูงออกไปทันที
"พี่เต เป็นอะไรรึเปล่า" พอเห็นว่าเพื่อนเดินไปแล้วก็รีบเช็คแฟนตนเองที่โดนเพื่อนเดินกระแทกไหล่ไปอย่างแรงทันทีว่าบาดเจ็บตรงไหน
"ไม่เจ็บครับ..." พูดด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน
"อย่าไปถือสาลินเลยนะ มันแค่ห่วงผมมากไปหน่อย"
"ถ้ามันจะทำให้เราทะเลาะกับเพื่อนพี่ว่าเรา..."
"ไม่นะครับพี่เต เดี๋ยวผมจะคุยกับมันเอง ผมเชื่อว่าลินที่รักเพื่อนมากจะไม่มีทางขัดความสุขของเพื่อนหรอกครับ"
"ขอบคุณนะครับภีมที่ไม่ทิ้งพี่"
"พี่เต พูดอะไรเนี่ย"
"ภีมครับ พี่ขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะครับ"
"ครับ งั้นผมนั่งรอตรงนี้นะครับ"
...
ห้องน้ำ
"ไอคนสารเลว...ทำไมฉันต้องมาเจอกับนายอีก..." หลังจากเดินหนีเพื่อนมาแล้วก็รีบเข้าห้องน้ำล้างหน้าล้างตาเพื่อระงับโทสะ แต่ยิ่งพยานามระงับกลับยิ่งรู้สึกโมโหขึ้นมากกว่าเดิมเมื่อนึกถึงรอยยิ้มมุมปากและดวงตาเจ้าเล่ห์นั้น
"หึ...ช่างแม่งแล้ว ไม่คิดแล้ว..." มือเล็กปิดก๊อกน้ำเสร็จก็หยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าขึ้นมาซับหน้าทันที หลังจากสำรรวจตัวเองในกระจกว่าใบหน้าเป็นปกติแล้วก็รีบเดินออกจากห้องน้ำททันที
หมับบบบ... แต่ไม่ทันจะพ้นหน้าห้องน้ำก็โดนแขนใหญ่ของใครบางคนคว้าตัวไปกอดอย่างแนบแน่น หญิงสาวที่กำลังตกใจก็รีบดิ้นให้หลุดออกตากวงแขนนั้นแต่ความพยายามก็ไร้ผลเมื่อคนที่กอดเธะอจากข้างหลังนั้นมีแรงเยอะกว่ามาก
"เป็นไง ไม่ได้เจอกันนาน คิดถึงกันบ้างมั้ย" ปากหยักก้มกระซิบเสียงทุ้มชิดหูเล็กๆ ของหญิงสาวเบาๆ
"ไอสารเลว...ปล่อยฉันนะ" เมื่อได้ยินเสียงนั้นตากลมก็เบิกกว้างอย่างตกใจใบหน้าหวานที่ซีดด้วยความกลัวในตอนแรกเปลี่ยนเป็นแดงกล่ำเพราะความโกรธแทน
"จุ๊ๆ พูดกับพี่แบบนี้ได้ไงกันครับน้องลิน พี่เป็นคนที่น้องลินแอบปลื้มมาตั้งหกปีไม่ใช่เหรอครับ"
"นั่นมันเมื่อก่อน ตอนนี้ฉันเกลียดคุณที่สุด เกลียดจนไม่อยากใช้อากาศร่วมกัน คุณมันน่าขยะแขยงที่สุด"
"หึๆ น่าขยะแขยงงั้นเหรอครับ แต่เมื่อก่อนใครกันนะที่ยอมพี่ทุกอย่าง ทั้งตัวทั้งหัวใจพี่ก็ครอบครองมาหมดแล้ว" พูดพลางกดจมูกลงบนแก้มนวลเบาๆ
"อี๋...ปล่อยนะ...อย่าพูดถึงมันอีก...เพราะคุณหลอกฉันต่างหากล่ะ อดีตฉันอาจจะโง่แต่ตอนนี้ฉันฉลาดแล้ว" ว่าพลางย่นคอหนีใบหน้าคมที่กำลังโน้มลงมาใกล้ๆ ตน พยายามดิ้นตัวให้หลุดจากแขนแกร่งแต่แรงมดหรือจะสู้แรงคิงคองของคนตัวใหญ่ที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามทั้งตัวนี้ได้
"หึๆ ฉลาดงั้นเหรอ ถ้าฉลาดจริงๆ ก็กลับมาเป็นของพี่เหมือนเดิมสิ พี่สัญญาเลยว่าจะยกเราเป็นที่หนึ่งสูงกว่าคนอื่น ยังไงเราก็เคยๆ กันมาแล้ว..." ว่าพลางกอดรัดร่างบางแน่นขึ้นกว่าเดิม
"เวลาผ่านไปตั้งหลายปี คุณนี่ยังเหี้ยเหมืนเดิมไม่เคยเปลี่ยนนะคะ"
"ลิน!!! " อ้อมกอดที่แน่นในตอนแรกค่อยๆ คลายลง มือใหญ่ไม่ปล่อยให้หญิงสาวหลุดออกจากตัวเอง คว้าแขนเล็กนั้นแล้วดันร่างบางให้หันหน้าคุยกัน
"ให้ตายยังไงฉันก็ไม่มีวันกลับไปเกลือกกลั้วกับคนเหี้ยๆ อย่างคุณอีก อีกอย่าง เลิกยุ่งกับเพื่อนฉันได้แล้ว ฉันไม่อยากให้เพื่อนฉันเข้าไปเกลือกกลั้วกับของโสมมแบบคุณ" พูดจบก็สลัดแขนออกจนสุดแรง แม้จะเจ็บแขนขึ้นมาแต่เธอก็ไม่สนอะไรอีกแล้ว เธออยากไปให้พ้นๆ จากที่ตรงนี้เต็มทน หลังหลุดออกมาได้ก็รีบเก้าท้าวไวๆ ออกไปทันทีโดยไม่หันหลังกลับมามองอีก
"อะไรที่เป็นของผมก็ยังคงเป็นของผม คุณเป็นของผม คุณไม่มีทางหนีจากผมได้หรอก" ตาคมมองตามแผ่นหลังเล็กนั้นที่วิ่งหายไปจนลับตาแล้วด้วยแววตามีเลศนัย มุมปากยกยิ้มขึ้นมาความต้องการอยากเอาชนะแววตาดื้อๆ และปราบพยศของหญิงสาวที่เมื่อก่อนอ่อนโยนมากแต่ตอนนี้กลับแข็งกร้าวกับเขาพุ่งขึ้นสูงขึ้นมา... ในหัวครุ่นคิดถึงแผนการที่จะทำให้เธอเคยเป็นของเขามาก่อนกลับมาเป็นของเขาอีกครั้ง ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยความเจ็บปวดของใครก็ตามเขาก็ไม่สน...
...
เรื่องนี้เป็นเรื่องของไวโอลินน้องสาวต้าจากนิยายชุดเรื่องแรกนะคะ แต่ขอบอกว่ามันไม่ได้ต่อกันนะจ้ะ จะอ่านเรื่องไหนก็ก็แล้วแต่ความพึงพอใจของทุกคนเลย แต่อาจจะมีตัวละครจากเรื่องอื่นในชุดนี้โผล่เข้ามาบ้างประปรายนะคะ เรื่องนี้จะดราม่าแบบตรงไปตรงมา ไม่ต้องมานั่งเดาความรู้สึกใครนะ และไรต์ไม่ได้ลำเอียงอะไรกับนิยายชุดเรื่องสองเลย แต่ละเรื่องจะมีความสนุกต่างกันไปนะจ้ะ จบก็ไม่เหมือนกันนะจ้ะ แต่ขึ้นชื่อว่าาดราม่า ก็อาจจะมีคนคันไม้คันมือขึ้นมา ไรต์ก็ขอแนะนำว่า ไม่ต้องเกรงใจเลย ใครอยากจะจัดชุดใหญ่ใส่พระเอกก็จัดมาเลยค่า ไรต์เตรียมตัวรอรับแล้ว (เคยเจอๆ พระเอกโดนด่าแบบเละจน พ่อแม่จำหน้าไม่ได้เลย) ฝากด้วยน้า หวังว่าทุกคนจะติดตามกันไปจนจบเลยน้าา... รักนักอ่านทุกคนนะคะ
***ขออนุญาตเจ้าของภาพนะคะ
Guest
