นิยายเรื่องนี้เหมาะสำหรับผู้อ่านที่มีอายุ20ปีขึ้นไป
ผู้อ่านที่มีอายุต่ำกว่า20ปีควรได้รับคำแนะนำ...
TEACHER🚬
อา.จารย์.เถื่อน [NC20+]
แนะนำตัวละคร
ขุนพล
โรงเรียนชื่อดังในย่านชานเมือง อาจารย์ที่สอนวิชา สุขศึกษาและพละศึกษาคือผมเอง ผมชื่อ ขุนพล
( วรพล อัฎฐกรเมธา ) อายุ 26 ปี สูง 178 น้ำหนัก 69
หน้าตาดีตาคมผิวขาว ( อาจารย์เทพบุตร ) ฉายาที่นักเรียนหญิงมอบให้ แต่หารู้ธาตุแท้จริงๆของผมไม่
ผมมีพี่ชายที่อายุแก่กว่าผม 2 ปี หนึ่งคนชื่อเล่นของมัน ขุนแผน มันเป็นผู้ชายที่แบบ หล่ออบอุ่น ซึ่งต่างจากผมลิบลับ ผมหล่อก็จริงแต่นิสัยของผมเป็นคนใจร้อนอยากได้อะไรก็ต้องได้และต้องได้เดี๋ยวนี้
ผม : ผู้หญิงที่มึงพามาวันนี้กูขอนะไอ้แผน
ไอ้แผน : ตามใจมึงเถอะ... กูไม่ได้สนอยู่แล้ว
ผมยิ้มมุมปากทันทีเมื่อพี่ชายของผมมันพูดแบบนั้น ผู้หญิงทุกคนที่มันพามาที่บ่อน แต่ละคนนะตุ้มๆทั้งนั้น แต่จะว่าไปผมเองก็ไม่ค่อยจะไม่ยุ่งกับผู้หญิงที่เข้ามาหาผมก่อนเลยนะ ผมไม่ชอบมันง่ายเกินไป ผมชอบแบบเล่นตัวไม่ค่อยพูดจาไม่ค่อยมีเพื่อนคบชอบอยู่คนเดียวมันหน้าค้นหาดี
ไอ้แผน : ไอ้พล แล้วเรื่องเด็กผู้หญิงที่มึงเล่าให้กูฟังวันนั้นไปถึงไหนแล้ว
ผม : ก็ไม่ถึงไหนนะ ยังทำตัวเหมือนเดิมพอกูให้การบ้านก็รีบทำให้เสร็จในคาบเรียน มึงว่ามันอ่อยกูป่ะ!
ไอ้แผน : กูไม่รู้ ต้องให้กูได้เจอก่อน
ผม : ฝันไปเถอะมึง! กูไม่ให้มึงได้เจอหรอกเดี๋ยวมึงคาบไปแดกก่อนกู
เมื่อผมพูดจบผมก็เดินมากอดคอผู้หญิงของไอ้แผนที่มันพามา ก่อนจะหันกลับไปมองหน้ามันที่นั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานของมันก่อนจะเดินออกมาและก็ไม่ต้องบอกว่าหลังจากนั้นจะเกิดอะไรขึ้น อ่อ! ลืมบอกไปพี่ชายผมมันเป็นเจ้าของบ่อนคาสิโนนะ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
" ยัยเมย์! หยุดเดี๋ยวนี้นะเอามือถือพี่คืนมา! "
" ไม่! เมย์ไม่ให้ เมย์จะสมัครให้พี่มิ้นได้เป็นดีเจชะที พี่มิ้นจะได้งานดีๆที่ได้เงินเยอะๆทำไง "
" แต่พี่ไม่ชอบ เอาคืนมานะยัยเมย์ไม่งั้นพี่จะฟ้องแม่จริงๆด้วย "
" ชิ! คืนก็ได้เอะอะๆก็ฟ้องแม่ตลอด "
นักเรียนที่ไม่ค่อยมีเพื่อนอย่างฉันก็มีแค่พี่สาวนี่ล่ะที่ยอมเสียสละให้ฉันทุกอย่างเพื่อที่จะให้ฉันได้เรียนเพราะที่บ้านของฉันฐานะยากจนและส่งให้เรียนได้แค่คนเดียวคือฉัน
เมย์
ฉันชื่อ เมย์ ( ชลกนก พรสกุลวาณิช )
อายุ 17 ปี สูง 156 น้ำหนัก 46 สัดส่วน 34 22 34 หน้าตาน่ารักจิ้มลิ้มผิวขาว ฉันมีหน้าที่แค่เรียนส่วนคนที่หาส่งคือพี่สาวของฉันส่วนแม่ก็สุขภาพไม่ค่อยจะแข็งแรงส่วนพ่อก็เสียตั้งแต่ฉันยังเด็ก แต่ก็นะตอนนั้นแม่ยังไม่แก่นิแม่ก็ต้องแต่งงานใหม่อยู่แล้ว กับพ่อเลี้ยงที่ฉันกับพี่สาวไม่ชอบเอามากๆเพราะวันๆไม่ทำอะไรกินแต่เหล้าเข้าแต่บ่อนพอเมาทีไรก็ชอบทำรายข้าวของเครื่องใช้จนเสียหาย
" เอะอะอะไรกันว่ะ กูจะนอน! " เสียงพูดจากข้างนอกมันเล็ดรอดเข้ามา
พี่มิ้นต์ : นอนก็นอนไปสิใครห้ามวะ ไอ้เศษสวะเอ้ย ถ้าไม่ติดว่าแม่กูรักมึงนะชักวันกูจะเอามีดปาดคอมึงตาย
เรา : ใจเย็นสิพี่มิ้น
พี่มิ้นต์ : พี่เป็นห่วงเมย์นะ เวลาอยู่บ้านจะทำอะไรก็ระวังๆหน่อย
เรา : รู้แล้วน่า พี่มิ้นบอกเมย์แบบนี้มารอบที่ล้านแล้วนะ เมย์เองก็เป็นห่วงพี่มิ้น พี่มิ้นเองก็ต้องระวังด้วยเข้าใจมั้ยไม่ใช้บอกแต่น้อง
เราพูดกับพี่สาวที่กำลังนอนจ้องหน้าเราด้วยสายตาที่บ่งบอกถึงความเป็นห่วง เราเองก็เช่นกันเราสงสารพี่ส่งสารแม่ที่ต้องมาเจอกับชีวิตแบบนี้ เราอยากจะเรียนให้จบเร็วๆและก็อยากได้เกรดเฉลี่ยดีๆ พอเรียนจบจะได้หางานดีๆที่ได้เงินเยอะๆทำ
*บุคคลในรูปภาพไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆกับนิยายเรื่องนี้ เราแค่นำภาพมาใช้ในการบรรยายเพียงเท่านั้น*