แด่เธอ...ในอนาคต
"เอเลนอย่ามัวแต่เหม่อลอยสิ"เด็กสาวผมสีดำสนิทที่สวมผ้าพันคอสีแดงควบม้าเข้ามาใกล้คนที่เธอรักเมื่อเห็นอีกฝ่ายมัวแต่เหม่อลอย
"อ๊ะ..ขอโทษนะมิคาสะ"เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลสะดุ้งก่อนจะหันไปหาเพื่อนสาวแล้วพูดขอโทษ
"นายเป็น..อะไรรึเปล่า?"มิคาสะถามเอเลนด้วยความเป็นห่วง เพราะอีกฝ่ายเหม่อลอยจนเกือบจะขี่ม้าออกจากแถวหลายครั้งแล้ว เอเลนยิ้มพลางส่ายหน้า
"ฉันไม่เป็นอะไรหรอก.."ถึงเขาจะบอกอย่างนั้นก็เถอะแต่ยังไงดวงตามันก็แสดงออกอย่างชัดเจน ทำให้เด็กสาวเดาได้ไม่ยาก
"กลัวจะไม่ได้เจอตาเตี้ยนั่นสินะ"มิคาสะพูดออกไป เธอรู้มาตลอดว่าเอเลนกับหัวหน้ารีไวล์นั้นชอบพอกัน แต่เธอก็ต้องยอมรับความจริง
"เอ๋..เธอ?"เด็กหนุ่มเจ้าของดวงตาสีเขียวมรกตมองคนข้างๆอย่างตกใจ
"ช่างมันเถอะ นายก็อย่าเหม่อลอยมากล่ะ"มิคาสะพูดก่อนจะควบม้ากลับไปประจำที่เดิม เอเลนก้มหน้าลงสีหน้ามีแต่ความกังวล เขาก็ออกมาสำรวจนอกกำแพงมาหลายครั้งแล้วแต่ทำไมวันนี้กลับมีความกังวลมากกว่าปกติ
"เฮ่!เอเลนมีสมาธิหน่อย"รีไวล์พูดเมื่อเห็นว่าเอเลนเริ่มไม่มีสมาธิในการสำรวจครั้งนี้เอาซะเลย
"ผะ..ผมขอโทษครับหัวหน้า ผมจะมีสมาธิให้มากกว่านี้ครับ!"เจ้าของดวงตาสีเขียวมรกตเผลอพูดออกมาเสียงดัง
"เงียบหน่อสิเจ้าบ้าอยากให้ไททันมันตื่นรึไง"รีไวล์สบถออกมา
"ขอ..โทษครับ"เอเลนก้มหน้าอย่างสำนึกผิด
"อย่ามัวแต่กังวล ตั้งใจกับหน้าที่หน่อยไอ้เด็กเหลือขอ"ชายร่างเล็กพูดขึ้น
"ครับ.."แล้วขบวนก็กลับมาสงบอีกครั้ง
....................................
...........................................
............................
....................................
.......................
.........................
............
.....
ปัง! เสียงพลุดังขึ้นพร้อมกับแสงสีดำที่ถูกยิงขึ้นฟ้า
"ชิ..มีไททันวิปริตมาทางทิศตะวันตกเหรอเนี่ยแถมยังตรงมาทางขบวนอีก เอาไงต่อเอลวิน"รีไวล์ถามชายผมสีเหลืองที่ทำหน้าที่เป็นคนนำขบวน
"แยกเป็นสามขบวน ปีกซ้าย ปีกขวา!"เอลวินสั่ง ขบวนก็แยกออกเป็นสามขบวนมีปีกขวา ปีกซ้ายและแถวกลาง โดยเอเลนอยู่แถวกลางโดยมีเอลวินเป็นคนนำ แต่ที่ดูจากพลุแล้วมันมาจากทางทิศตะวันตกงั้นแสดงว่าทัพปีกซ้ายก็ต้องไปปะทะกับไททันน่ะสิ..รวมถึงหัวหน้าด้วยงั้นเหรอ เอเลนได้แต่คิดในใจทำให้เอลวินอดไม่ได้ที่จะพูดเตือนสติ
"นี่เอเลนคนอย่างหมอนั่นน่ะตายยากแค่ไททันตัวเดียวหมอนั่นคงไม่เป็นอะไรหรอก"ใช่คนอย่างหัวหน้ารีไวล์มีหรือจะพลาดท่าให้กับไททัน
"..ครับ.."เอเลนพูด
"หัวหน้าครับ!ปีกซ้ายโดนไททันประเภทวิปริต4ตัวโจมตีตอนนี้ได้แยกย้ายกันไปหมดแล้วครับ!"ห๊ะ...ไหนเขาบอกว่ามีตัวเดียวไง..
"แล้วไหนบอกว่ามีตัวเดียวไง!"เอลวินพูด ใช่ก่อนหน้านั้นมันมีแค่ไททันวิปริตตัวเดียว! เอลวินคิดในใจ
"ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ!"ละ...แล้วหัวหน้าล่ะ หัวหน้าจะเป็นยังไงบ้าง...?
(Levi Part)
"ชิ..น่าเจ็บใจชะมัด"ผมสบถออกมาเบาๆ ตอนนี้ผมได้แยกย้ายออกมาพร้อมกับมิคาสะ ซาช่า ตอนนี้ทัพปีกซ้ายโดนโจมตีโดยพวกไททันวิปริตที่โผล่มาจากไหนก็ไม่รู้ประมาณ4-5ตัว ก่อนหน้านั้นยัยแว่นโรคจิตก็บอกมาแล้วนี่นาว่าบริเวณนี้ไททันวิปริตจะมีไม่ถึง2-3ตัวอย่างน้องสุดก็แค่1ตัวแค่นั้น
"หัวหน้าเป็นอะไรมากมั๊ยคะ"ซาช่าเดินมาหาผมที่นั่งกุมแขนที่ตอนนี้ไม่มี..แขนแล้ว เหลือเพียงแค่ไหล่ที่ตอนนี้เต็มไปด้วยเลือดมากมาย ก็ไอไททัน12เมตรนั้นกัดเข้าที่แขนผมจังๆ เฮ้อ..แต่ก็ถือว่าโชคดีที่แค่แขน
"ก็ไม่เป็นอะไรมาก"ผมตอบซาช่าไป เห็นยัยนี่ห่วงกินแต่ลึกๆยัยนี่ก็เป็นห่วงคนอื่นๆเหมือนกันนะ
"ไม่เป็นอะไรมาก?แล้วไอเลือดที่อาบแขนอยู่นั่นคืออะไร"มิคาสะเดินเข้ามาหาผมพร้อมกับผ้าสีขาวที่ไม่รู้ว่ายัยนี่ไปเอามาจากไหน
"เรื่องของฉัน"ผมเบือนหน้าไปทางอื่น
"ฉันจะไม่ยอมให้นายตายเด็ดขาด..ฉันไม่อยากให้เอเลน..ต้องเป็นทุกข์"ห๊ะ..ยัยนี่พูดอะไรออกมา..พูดอย่างกับฉันและไอเด็กเหลือขอนั่นมีความสัมพันธ์ที่มากกว่าลูกน้องและหัวหน้า(ซึ่งมันก็คือเรื่องจริง)
"อ้อ...ไม่ต้องถามนะว่าฉันพร่ำอะไร ฉันรู้หมดทุกอย่างแล้วว่านายกับเอเลนเป็นอะไรกัน"ยัยนั่นบรรจงเอาผ้ามาพันตรงไหล่เพื่อไม่ให้เลือดไหลไปมากกว่านี้ แต่ยังไงก็ต้องขอบคุณยัยนี่...ละกัน
"ขอบใจ"ผมพูดเบาๆ แต่ยัยนี่ก็ดันได้ยินก็แหงล่ะป่าเงียบขนาดนี้ถ้าไม่ได้ยินแสดงว่ายัยนี่หูหนวกแล้วล่ะ
"นี่หัวหน้า เราจะไปกันยังไงล่ะคราวนี้ม้าก็ไม่มี แก๊สก็ไม่น่าจะพอที่จะไปถึงที่นัดหมาย"ก็อย่างที่ยัยซาช่าว่านั่นแหละ
"พวกเธอพอจะมีพลุบ้างมั๊ย"ผมถาม มันต้องมีสักคนนั่นแหละที่มี
"ฉันไม่มี"มิคาสะตอบ ผมหันไปที่ซาช่า
"อยู่กับทหารที่ขี่ม้าหนีไปค่ะ"เฮ้อให้ตายเหอะ ผมเอามือก่ายหน้าผาก แต่แล้วในหัวก็คิดอะไรได้
"แล้วไอ้พวกที่ตายไปแล้วล่ะ"ผมมองยัยสองคนนี้
"เราจะเอาอะไรกับคนตายได้คะ"มิคาสะนั่งลง อ้อ..ลืมบอกไปตอนนี้พวกเราอยู่บนกิ่งไม้ที่ค่อนข้างสูง สูงพอที่พวกไททันไม่สามารถเอื้อมมาจับพวกเราได้
"ก็เอาพลุจากไอ้พวกที่โดนกินส่วนหัวอย่างเดียวไง ไอพวกนั้นตัวก็น่าจะอยู่ดี"ผมพูด ถ้ามันยังพอเป็นไปได้นะ
"แล้วเราจะไปเอายังคะ ตอนนี้เรายังไม่รู้เลยว่าพวกเราอยู่กันส่วนไหน พอยัยซาช่าพูดมันก็ทำให้ผมนึกถึงอะไรบางอย่าง..
..ย้อนกลับไปก่อนถึงวันออกสำรวจ3วัน..
'หัวหน้าครับ รู้มั๊ยครับว่าดวงดาวมีส่วนสำคัญยังไง'
'ยังไง ไหนนายลองบอกมาซิ'
'ก็..ดาวน่ะสามารถเป็นทิศทางให้เราได้น่ะสิครับ ดูอย่างดาวดวงนั้นนะครับดาวดวงนั้นคือทิศเหนือ ดวงนั้นทิศใต้ ดวงนั้นทิศตะวันออกและดวงนั้นทิศตะวันตก'
'จริงด้วยสิ..'
"ดวงดาวไง.."ผมพูดออกไปทำให้สองสาวนั้นหันมามอง
"ดวงดาวทำไม?"ยัยมิคาสะถาม แสดงว่าเอเลนไม่เคยบอกเธอเลยสินะ..
"เอเลนน่ะเคยบอกกับฉันว่า ดวงดาวสามารถเป็นทิศทางให้เราได้"ผมบอก
"ยังไงคะ"อา...จำไม่ค่อยได้แฮะ..ผมเงยหน้าขึ้นไปมองบนท้องฟ้าก็พบดาวเต็มไปหมด
"ดวงนั้นคือทิศเหนือ ดวงนั้นทิศตะวันออก ดวงนั้นทิศตะวันตกและดวงนั้นทิศใต้.."ผมชี้ไปที่ดวงดาว ผมจำลักษณะของพวกมันได้..เอเลนมักจะย้ำผมเกี่ยวกับลักษณะดวงดาวเสมอ
"แล้วเราโดนโจมตีทิศไหน"ผมมองสองสาวที่ตอนนี้กำลังเงยหน้ามองดาวบนท้องฟ้าอยู่
"อ้อ..เราโดนโจมตีทางทิศ...ตะวันตกค่ะ"ซาช่าทำท่านับนิ้ว
"ตอนนี้เราอยู่ทางทิศเหนือแสดงว่าเราต้องถอยกลับไปอีกสินะ"ผมพูด
"ก็น่าจะประมาณนั้น"มิคาสะพยักหน้าก่อนจะยื่นขึ้น
"จะไปตอนนี้เลยเหรอมิคาสะ"ซาช่าเงยหน้ามองยัยมิคาสะ
"ถ้าไปตอนเช้าก็โดนไททันจับกินเอาน่ะสิ"ก็จริงของยัยนั่น..ผมพยักหน้าก่อนจะค่อยๆลุกขึ้นและบังคับตัวเองเพื่อไม่ให้ตกลงไป
"แล้วหัวหน้าจะไปไหวเหรอคะ"ไหวสิเฟ้ย!..
"ไหว.."ผมยืนตั้งตัวก่อนจะยิงสลิงไปที่ต้นไม้ก่อนที่ยัยสองคนนั้นจะตามมา
...............................................
....................................
.........................................
............................
.....................................
...............................
..................................
........................
ตอนนี้เราสามคนอยู่ที่สนามเลือด..ที่เต็มไปด้วยทหารที่โดนฆ่าโดยไททัน พวกเราเริ่มหาพลุตามตัวทหาร ซาช่าเจอมาอันนึงเป็นสีเขียว มิคาสะเจอมา2อันเป็นสีแดงกับเหลือง
"เราจะต้องยิงพลุสีเหลืองนี้"ผมหยิบพลุสีเหลืองจากมิคาสะมา
"แล้วมันจะไม่เป็นการปลุกไททันเหรอคะ"มิคาสะถาม
"ไม่น่าจะปลุก"ผมตอบไป
"เฮ้อ...คิดถึงขนมปังชะมัด"ซาช่าพูดพลางลูบท้องน้อยของตัวเอง ยัยนี่นี่เห็นแก่กินชะมัด- -
"เลิกพร่ำได้แล้วซาช่า"ผมพูดก่อนจะเดินออกจากที่แห่งนี้ กลิ่นแรงชะมัด..
ตึง ตึง ตึง!
เราสามคนหันไปตามเสียงก็พบไททัน12เมตร2ตัวกำลังวิ่งมาหาพวกเราด้วยความบ้าคลั่ง วิปริตชัว.. ผมยิงสลิงไปที่ตัวไททันก่อนจะเตรียมฟันที่ท้ายทอย ทำไมผมรู้สึกว่าตัวเองจะประมาทกันนะ ขณะที่ผมกำลังจะฟันเข้าที่ท้ายทอยของไททัน อยู่ดีๆก็มีไททันตัวนึงวิ่งเข้ามาหาผมโดยที่ผมไม่ทันตั้งตัว..จากนั้นผมก็เห็นแต่ความมืดมิด..
(Levi End)
(Mikasa Part)
ฉันยืนอ้าปากค้างเมื่อเห็นหัวหน้าหน่อยอย่างรีไวล์โดนเขมือบเข้าไป..จะเป็นไปได้ยังไงเขาไม่เคยทำอะไรผิดพลาดนี่นา...ถ้าเอเลนรู้ว่าคนที่เขารักได้จากเขาไปแล้ว...
"ฮึ่มแก!!"ตอนนี้สมองฉันมีแต่ความคิดว่าจะต้องฆ่าไอไททันสองตัวนี้ ฉันยิงสลิงไปที่ไททันสองตัวนั้นก่อนจะฟันเข้าไปที่ท้ายทอยไททันเต็มแรง ไม่มีแล้ว..หัวหน้าที่คอยอยู่ข้างเอเลน ฉันก้มหน้ารู้สึกผิด..ฉันไม่สามารถปกป้องคนที่เอเลนรักได้...
"มิคาสะเราไปกันเถอะ.."ซาช่าเดินไปหยิบแขนของหัวหน้ามาห่อไว้ในผ้าสีขาวก่อนจะเดินนำออกไป
"อืม..."ฉันเดินตามออกไป เอเลนฉันขอโทษ..
....................
......................
..............
"มิคาสะ มิคาสะ"ฉันค่อยๆลืมตาเมื่อรับรู้ถึงแรงเขย่า
"มีอะไรเหรอซาช่า"ฉันค่อยๆยันตัวเองให้ลุกขึ้น
"หันไปดูสิ"ซาช่าลงมองไปที่ข้างล่าง ฉันจึงมองลงตามไปก็พบกับ...ขบวนของเอลวิน..และฉันก็เห็นเอเลนกำลังกอดแขนของรีไวล์..
"นี่เธอ..?"ฉันชี้ไปที่ข้างล่าง
"ก็ประมาณนั้นอ่ะนะ..ก็กว่าเธอจะตื่นอีกนานฉันเลยตัดสินใจจุดพลุก่อนซะเลย แหะๆ"ฉันพยักหน้าส่งไปก่อนจะยิงสลิงลงไปข้างล่างแล้วเดินไปหาเอเลน
"เอเลนฉันขอโทษ...."ฉันแตะไหล่เอเลนที่ตอนนี้กำลังนั่งร้องไห้คร่ำครวญอยู่..ก็นะคนที่รักไปใครจะทนได้..
"ไม่ใช่ความผิดของเธอหรอก.."เอเลนหันมา(ฝืน)ยิ้มให้ฉัน ฉันดึงเอเลนมากอดก่อนจะลูบหัวเป็นเชิงปลอบ
"หัวหน้าเขาจะต้องกลับมา..เอเลน"ฉันพูดเสียงเบา
20ปีผ่านมา..
(Eren Part)
ผมเดินถือดอกไม้มาที่หลุมศพของอดีตคนรัก..หัวหน้ารีไวล์ ถึงมันจะมีแค่แขนก็เถอะ..
"หัวหน้าครับ..ตอนนี้พวกไททันได้ถูกกำจัดหมดแล้วนะครับ..ผมอยากให้หัวหน้ามาเห็นโลกภายนอกจัง"ผมลูบบนแท่นหลุมศพก่อนจะวางดอกไม้ลง หลังจากที่หัวหน้าจากผมไป..ผมก็สัญญากับตัวเองว่าจะไม่รักใครนอกจากหัวหน้าอีก..
"เอเลนกลับกันเถอะ นี่ก็ใกล้จะเย็นแล้วนะเดี๋ยวแจนก็ได้โมโหอีก ฉันขี้เกียจฟังหมอนั่นบ่น"มิคาสะเพื่อนสาวของผมเดินเข้ามาหาผม ตอนนี้เธอแต่งงานกับแจนแล้วอยู่กันดีโดยที่มีผมไปแทรกนิดหน่อย แต่แจนก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะหมอนั่นกลัวมิคาสะมาก
"อือ ไปกันเถอะ"ผมลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินออกจากสุสานไป ระหว่างที่ผมยืนรอรถเมล์อยู่ สายตาก็ดันไปเห็นคนๆนึง..
"หัวหน้า.."ผมมองเด็กนักเรียนคนนึง เขามีท่าทีที่เหมือนหัวหน้ามากทั้งทรงผม..หน้าตา หัวหน้าสินะ..
"เอเลนรถมาแล้ว"มิคาสะกระตุกชายเสื้อของผม
"อ๊ะ!..ไปกันเถอะ^^"ผมเดินขึ้นรถไป
"ในที่สุดก็ได้เจอกันสักทีนะ.."
"..เอเลน.."
Guest
