ขนหงส์เขามังกร

“เจ้าควรกลับไป” ขณะนั้นด้านหลังไม่ห่างไกล เงาร่างบางของสตรีผู้หนึ่งละจากแผ่นหลังไปยังขอบฟ้า ขอบฟ้าแห่งนั้น ขอบฟ้าไร้สิ่งสิ้นสุดตรงนั้น นางกล่าวอย่างแผ่วเบา หากกระจ่างชัด ร่างหยาบกร้านของบุรุษเช่นเขาไม่หันกลับ แม้ไม่รับรู้ถึงนาง แต่พอคาดเดาว่าเป็นใคร สตรีอาภรณ์สีทองจรดแต่ดวงตาผู้นี้ ผู้คนอ้างนามศักดิ์สิทธิ์แห่งยุคว่า “เทพธิดามังกร…” ชายหนุ่มรำพึงถึงนาง หากดวงตาราบเรียบยังคงไว้ 

“เจ้าไม่อาจก้าวผ่านและปล่อยวางโชคชะตา…หงส์ตัวนั้นยังมีเส้นใย” ทั้งสองคล้ายคุ้นเคยและแปลกหน้า ใต้ฟ้าและดวงดาวจนถึงเทพธิดามังกรและหงส์ตัวนั้น กับมีสายใยบางอย่างให้เขา ชายหนุ่มผู้นี้ เทพธิดาผู้สูงศักดิ์แห่งเผ่าพันธุ์มังกร ขนหงส์จากโชคชะตา สองเผาพันธุ์สูงสุดของมหาดินแดน สตรีหนึ่งเดียวที่ผู้คนไม่อาจคิดฝันบัดนี้ นางอยู่แล้ว อยู่ตรงนี้และหงส์ตัวนั้น เวลาก็เป็นเช่นนั้นผ่านไปและเริ่มต้นตรงนี้