เพียงพราว

ต้นฉบับนิยายรักโรแมนติกผลงานเล่มล่าสุดของเพื่อนสาวคนสนิทถูกเปิดวางไว้บนโต๊ะพับหน้าที่นั่งผู้โดยสาร เป็นเวลานานพอสมควรที่นิ้วเรียวยาววางทาบทับบนหน้าแรกของ บทที่ 18 อย่างไม่มีทีท่าว่าจะเปิดหน้าต่อไป ถึงแม้ก่อนหน้านี้เธอจะพยายามเลื่อนไล่สายตาจากซ้ายไปขวาทีละบรรทัดๆ เพื่อพยายามจะทำหน้าที่ ‘ปรู๊ฟรีดเดอร์จำเป็น’ ของยัยเพื่อนตัวป่วน ดีกรีนักเขียนนิยายมือทองที่มีผลงานการันตีนับสิบเรื่อง

เรื่องราวกำลังดำเนินมาถึงตอนใกล้จบ พระเอกสุดหล่อผู้แสนจะหูเบาและเต็มไปด้วยแรงแค้นจากการยุยงของแม่เลี้ยงกับลูกสาวตัวแสบ ทำให้ความแค้นนั้นกลายเป็นแรงอาฆาตต่อนางเอกแสนโชคร้ายที่ถูกสองแม่ลูกนั่นปรักปรำ แต่ความแค้นหรือจะชนะความดีของนางเอก

ถ้าเธอเดาไม่ผิด อีกไม่กี่ตอนปมปัญหาต่างๆ ก็คงจะคลี่คลาย ฉากสุดท้ายก็คงหนีไม่พ้นฉากแต่งงานสุดแสนจะโรแมนติกตามสไตล์การแต่งแบบสุขนิยมสุดโต่งของเพื่อนสาว ‘แต่มันก็คงมีแค่ในนิยายเท่านั้นแหละ ความรัก ความสุข การแต่งงาน มันไม่มีอยู่จริงในโลกใบนี้หรอก’ … เธอพ่นลมหายใจยาวก่อนที่จะปิดมันลงอย่างเบามือ

หญิงสาวเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างเครื่องบิน ฉากผ้าใบสีดำปิดคลุมท้องฟ้าเสียมืดสนิท แสงไฟจ้าในห้องโดยสารทำให้ภาพสะท้อนจากกระจกหน้าต่างยิ่งปรากฏชัด ใบหน้าที่ดูอิดโรย ดวงตาคู่สวยบวมแดงของเจ้าของที่จิตใจบอบช้ำและอ่อนล้าจนยากเกินจะอธิบาย 10 ปีผ่านไปเธอก็ยังคงลืมเขาไม่ได้ แต่ครั้งนี้มันเจ็บ เจ็บกว่าเดิมหลายร้อยเท่า ทั้งๆ ที่เธอหลงมั่นใจว่าการกลับมาของ ‘เขา’ จะไม่มีวันที่เธอจะต้องเสียใจอีก ... แต่ก็ไม่ใช่!

แสงไฟบนเครื่องบินหรี่ลงหลังจากการขายของที่ระลึกเสร็จสิ้น เพชรพราวเอื้อมมือปิดสวิตช์ไฟสำหรับอ่านหนังสือที่อยู่เหนือศีรษะ ดวงตาปรับสภาพเพียงครู่ก็ชินกับแสงสว่างอันน้อยนิดบนเครื่องบินไฟล์ทกลางคืนหญิงสาวกระชับเสื้อแจ็กเก็ตยีนส์ตัวโปรดราวกับต้องการไออุ่นจากอ้อมกอดของใครสักคน เธอหลับตาลงด้วยหวังว่าจะลืมเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้น ในเมื่อเธอตัดสินใจทิ้งความอัปยศทุกอย่างไว้ที่เกาะแห่งนั้น

‘ไม่ใช่สิ ในเมื่อเธอตัดสินใจหนีเขามาจากเกาะแห่งนั้นต่างหาก’