มาเฟียตัวร้ายกับยัยหมอหน้าหวาน

ตุ่บ!!

"โอ้ยยยย" เสียงร้องโอดโอยดังขึ้นเหมือนรู้สึกมีคนมาเดินชนเข้าที่ไหล่จังๆ ตามทางตรอกแคบๆยามค่ำคืน

"เห้ย! เดินดูทางบ้างดิวะ!!" คนที่เดินชนพูดด้วยน้ำเสียงห้าวห้วนชวนโมโห

"คุณนั่นแหล่ะ เดินไปเล่นมือถือไปแถมทางก็ยังไม่มองอีก เดินชนผมแล้วยังไม่ขอโทษ อย่ามาขึ้นเสียงใส่ผมอย่างนี้นะ!!"

"หึ... มึงไม่รู้ซะแล้วว่ากูคือใคร" ร่างสูงที่เดินชนเขาเมื่อกี้ถึงขั้นกับขึ้นมึงกู แถมยังทำหน้าตาวอนตรีนใส่

"ล..แล้วคุณคือใครผมจะไปรู้กับคุณมั้ย" ผมเริ่มหวั่นๆกับร่างตรงหน้าที่ค่อยๆขยับมาประชิดตัวผมเรื่อยๆ

"หึหึ....เดี๋ยวมึงก็รู้...."

"อ้ะ! จะทำอะไร!!?" ร่างสูงข้างหน้าผมที่กำลังขยับตัวเองเข้ามาประชิดตัวผมเรื่อยๆ แต่ผมกลับเห็นหน้ามันไม่ค่อยชัด เพราะดึกมากแล้ว แถมในตรอกซอยนี้ก็แคบมากเรียกได้ว่าเป็นซอกหลืบเลยก็ว่าได้ เลยไม่มีแสงลอดผ่านมาและผู้คนก็คงหลับใหลกันไปหมดแล้ว ถ้าผมตะโกนล่ะก็ มันต้องหนีไปแน่ๆ กว่าคนแถวนั้นจะเดินมามันก็หนีไปพอดี

"ก็จะทำให้รู้ไงว่ากูคือใคร...." คนแปลกหน้าตรงหน้าผมจับแขนผมล็อกไว้กับกำแพงปูนข้างหลังด้วยเชือก(!?)ที่มันทำมาจากอะไรก็ไม่รู้ แน่นชิบหาย สะบัดก็แล้วแต่เชือกก็ไม่มีวี่แววจะหลุดหรือกระตุกออกเลยแม้แต่น้อย จนข้อมือผมขึ้นรอยแดงไปหมดแล้ว

"เห้ยคุณ!!!ปล่อยผม!!"

"จุ๊ๆๆ ไม่เอาสิที่รัก...อย่าเสียงดัง เสียชื่อขึ้นมาผมไม่รับผิดชอบนะครับ...คุณหมอพี..." ไอ้คนเลวนั่น!!มันเอาผ้าอะไรไม่รู้ มีลูกกลมๆอยู่กลางผ้าด้วย!! แล้วมันก็ยัดใส่ปากผม!!!!! ตอนนี้ผมทำอะไรไม่ได้เลย ;-;

"!!!?" ;-;

ไปกัน ไปต่อในเรื่องต่อเลยยยยย