ฉันนี้เ้เหละปีศาจ

ความมืดเป็นสิ่งที่ทุกคนต้องกลัวเป็นเรื่องปกติใช่เราทุกคนต้างก็อยากให้มันเช้าเร็วๆใช่ไหมละเเต่ถ้าวันๆหนึ่งคุณต้องอยู่กับความมืดตลอดไปรับใช้กรรมที่ก่อขึ้นละมันจะเป็นยังไงฮึฮึฮึฮึ

ตักๆตึกๆ. เสียงเคาะบางสิ่งบางอย่างเป็นจังหวะๆเเละมันก็เริ่มเข้าใหล้มากยิ่งขึ้น"เราจะรอดไม"มีเสียงหนึ่งถามกลางความมืดเเละเงียบสนิทพร้อมด้วยความสั่นครือ"ฉันว่ายังไงสะก็ต้องรอดอยู่เเล้วละนะ"มีเสียงผู้หญิงที่เข้มเเข็งตอบกลับมาเเละเเล้วจู่ๆก็มีเเสงวาปเข้ามาสภาพที่พวกเข้าอยู่นั้นเป็นห้องเล็กๆสามารถอยู่ได้เพียง7คนเท่านั้นเเต่ว่าตอนนี้มีด้วยกันถึง13คนที่เข้ามาเบียดเสียดกันเพื่อต่างคนต่างเอาตัวรอด. ทุกคนมีสีหน้าที่หวาดกลัว. มีเสียงร้องไห้เสียใจบางคนที่อยู่ในห้องนี้ก็มีบาดเเผโดนกัดบ้าง ล้มถลอกบ้าง จนบ้างคนทนไม่ไหวก็ได้ตายไปในที่สุด

"อย่าเสียงดังเงียบๆเอาไว้ซะสิ"ผู้หญิงคนหนึ่งเอ่ยขึ้นพร้อมหันหลังไปมองคนที่ร้องไห้เสียงดังอยู่ข้างๆหน้าต่าง

"นี้นายนะชื่ออะไรนะ"ผู้หญิงคนนั้นเดินเข้าไปหาผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังนั่งหันหลังให้ผู้คนเเละหันหน้าไปทางหน้าต่างก่อนจะนั่งบนโต๊ะนั่งเรียนเเละหยิบลูกอมมากินอย่างอร่อย

"อยากรู้ไปทำไหมละ???"ชายปริศนาตอบกลับมา

"เฮ้อ..เอาเป็นว่าฉันชื่อซานะ. ซาซากิฉันมีเรื่องี่อยากขอให้นายช่วยหน่อยนะ"ซาซากิมองไปที่หน้าต่าง

"เรื่องอะไร"ชายผู้นั้นถามต่อ    ซาซากิมองไปที่นักเรียนคนอื่นที่กำลังมีสีหน้าตกใจหวาดกลัวกันทุกคน

"ให้อพยพผู้คนนะเหรอ??ฮึฮึฮึ"ชายคนนั้นถามชวนตลกก่อนจะเเสยะยิ้มออกมาด้วยความรำคาญ

"นะนะน่ากลัวเขาคนนั้นคือใครกันนะ"เด็กมัธยมต้นคนหนึ่งชี้ไปทางชายปริศนาด้วยความกลัว

"อ๋อใช่~~ฉันชื่อโคมิซาว่า ชิโอะ"ชายคนนั้นเเนะนำตัว

"ชิโอะงั้นเหรอ???เอาเถอะจะเป็นใครก็ช่างทำไหมนายถึงไม่คิดที่จะช่วยคนอื่นๆที่อยู่ในห้องนี้ละทุกคนกำลังลำบากนะ"ซาซากิพูดด้วยความโกรธ

"เเล้วก็นายนะมันตัวประหลาดตั้งเเต่เรกเเล้วนายเหมือนไม่มีหัวใจรับรู้ความรู้สึกอะไรเสียเลย  นายเอาเเต่นั่งมองเฉยๆอย่างเย็นชา"ซาซากิเริ่มมีน้ำใสๆไหลออกมาจากตาลงมาอย่างช้าเธอก้มหน้าลงเเละพูดเบาๆว่า"นายมันบ้า ส่วนเกินของห้องนี้เสียจริง!!!!"

"โอ๊ะๆ~~เเย่ละสิร้องไห้งั้นเหรอหัวหน้าทีมร้องไห้งั้นเหรอ"ชิโอะนั่งยอๆบนโต๊ะที่สูงกว่าเเละเคี้ยวลูกอมด้วยกัดลูกอมก่อนมันจะหายไปไในปากเเละเขาก็ลุกขึ้นพูดขึ้นมาทันทีว่า

"คนที่เเข็งเเกร่งเท่านั้นเเหละที่จะสามารถดำรงชีวิตอยู่ต่อไปได้ใช่ถ้าเธออ่อนเเอ่เธอก็ไม่รอดจากที่นี้"ชิโอะเอ่ยขึ่นเเละกระตุกยิ้มเเสยะก่อนจะหันหลังเเละกระโจนเข้าที่กระจกของหน้าต่างเเละลงบนพื้นดินอย่างนุ่มนวล

นักเรียนทั้ง12คนที่เหลือต่างเข้ามามุงดูที่หน้าต่างเเละตกใจกันตามๆว่าทำไหมกระโดดลงมาเเล้วทำไหมถึงไม่ตาย

"บ้าไปใหญ่คนอะไรโดนจากชั้น7ของตึกลงมาเเล้วไม่เป็นไรเลย"

"ไม่น่าใช่มนุษย์เเล้วละมั้ง"

"นั้นสิคนทั้วไปอย่างพวกเรายังทำไม่ได้เลยรึว่าจะเป็น....."

"ปีศาจ ใช่ เขาเป็นปีศาจปีศาจเเห่งความมืดไงละ"ซาซากิเอามือกุมศีรษะด้วยความกลัว

"เขานะไม่ใช่คนอย่างที่เราคิดตั้งเเต่ต้นเเล้วละ"ซาซากิพูดต่อ ตอนนี้นักเรียนทุกคนต้างมองไปที่เธอเป็นสายตาเดียวกัน

จากด้านล่างตอนนี้ชิโอะก็เดินถึงประตูร.ร.เเล้วเขาตัดสินใจหันหลังกลับไปมองเล็กน้อย

"ใช่เพราะฉันไม่ใช่มนุษย์เเต่ฉันเป็นปีศาจร้าย"ชิโอะก็เดินหายไปพร้อมกับหมดควันทันที

"ตอนนี้ะร.ร.เราไฟไหม้ต้องออกไปทางหน้าต่างอย่างเดียวสินะ"ชายคนหนึ่งเอ่ยขึ้น

"ทุกคนนี้เร็ว!!!!!!ไฟไหม้มาถึงหน้าห้องเเล้ว"ชายคนหนึ่งจะโกนออกมาด้วยตวามตกใจ

"ทุบหน้าต่างสะสิทุบสะสิ"หญิงคนหนึ่งเอาไม่มาตีกระจกให้เเตก

"อย่านะ!!!!!!ถ้าทำยังงั้นละก็มันจะลามมากกว่านะ"ซาซากิรีบเข้าไปห้ามเเต่ไม่มันเเล้วตอนนี้กระจกเเตกไปเเล้

ฟู่ๆ!!!ฟู่ๆ!!!

ไฟเริ่มเเรงขึ่น

"โดดลงไปซะสิโดลงไปซะสิ"ผู้หญิงคนหนึ่งดันเด็กมัธยมให้ตกลงหน้าต่างเพื่อให้ตัวเองฟ้นจากไฟที่ลามใกล้ดข้ามาเรื่อยๆ

"โดดสิๆ"ผู้หญิงคนนั้นดันผู้หญิงม.ต้นล่นจากตึกเเละร่างของเธอก็หักดูไม่ได้เลยเลือดอาบพื้นสีเเดงด้วยความน่ากลัว

...หลังจากนั้นไม่นานทุกคนต่างก็พลักกันไปมาเพื่อให้ตัวเองมีชีวิตรอด...

เเต่ซาซากินั้นทำอะรไม่ถูกเเล้วเธอน้องไห้ท่ามกลางผู้คนที่กำลังเอาชีวิตรอดจากไฟไหม้เอาเป็นเอาตาย

"ไม่มีอีกเเล้วร้อยยิ้ม เพื่อนมิตรภาพ  ไม่มีอีกเเล้วความสดใสพระเจ้าองค์ใดสร้างโลกที่โหดร้ายเช่นนี้"

.....

.....

.....

"อะอืม"ซาซากิงัวเงียก่อนจะลืมตาขึ้นมา

"ที่ไหนกันละเเล้วฉันรอดจากเหตุการณ์ไฟไหม้มาได้ยังไง"ซาซากิมองดูตัวเองร่างกายเธอมีผ้าพันเเผลไม่มากนัก

"ใครกันละที่ช่วย"เธอพยามยามมองไปรอบๆห้อง

"บ้าที่สุดนายนะเหรอที่ช่วยฉันเป็นไปไม่ได้ด้วยซ้ำ"

"ตกใจอะไนกันละ"ชิโอะถามก่อนจะเดินไปหาที่เตียงของซาซากิก่อนจะมองด้วยความเเค้น

"ทำไหมต้องมองฉันด้วยสายตาเเบบนั้นละ"

"เธอนะต้องขอบคุณฉันด้วยซ้ำเพราะถ้าเธอไม่มีฉันมาช่วยละก็เธอได้กลายเป็นวิญญาณเฝ้าอยู่ที่ร.ร.ไม่ก็ตายอย่าง..ฮึฮึ"ชิโอะหัวเราะเบาๆ

"นั้นมันก็จริง...ว่าเเต่ทำไหมนายถึงช่วยฉันละ"

"ก็นะเธอจะมีประโยชน์ในการจะช่วยปริศนาเรื่องไฟไหม้ร.ร.นะสิเพราะว่าก่อนที่ฉันจะเข้าห้องเรียนนะฉันเเอบไปดูดสายไฟต่างๆกลับไม่พบร่องร้อยของการเป็นสาเหตๆไฟไหม้เลย

เเล้วก็นะเมื่อไม่ชั่วโมงก่อนหน้านั้นยังมีคนไปตรวจสายไฟอยู่เลยเเต่ก็ปกติรวมทั้งตอนไฟไหม้นะมันจะมีกล้องวงจรปิดอยู่ใช่ไหมล่ะเเต่ว่าจู่ๆก็ดับไปเเล้วก็กลับมาอีกทีตอนที่มันติดนะตอนที่ไฟมันเกิดขึ้นมาเเล้วนะสิไม่เเปลกบ้างรึไง"ชิโอพูดอย่างเย็นชาพร้อมกับเดินไปทั่วห้อง

"เพราะฉะนั้นฉันต้องการตัวเธอเพราะยังมีปีศาจอีกตนหนึ่งที่กำลังจะฆ่าพวกมนุษย์ไปเรื่อยๆฉันจะฆ่ามันเอง"