รักที่ถูกลืม

ในเช้าที่สดใสแสงแดดสอดส่องเข้ามาข้างในผ่านผ้าม่านที่บางและเป็นวันแรกที่เริ่มต้นชีวิตม.6ของณิชา

“ณิชาตื่นได้แล้ว สายแล้วลูกเดี๋ยวก็ตื่นไปโรงเรียนไม่ทันหรอก” แม่ณิชาหลังจากทำกับข้าวเสร็จก็มาปลุกลูกสาวที่นอนอยู่บนห้องที่ไม่มีท่าที่ว่าจะตื่นเลย

“คะแม่ณิจะตื่นเดี๋ยวนี้แหละ”เธอตอบแม่ออกไปอย่างปัดๆ เธอรีบไปแต่งตัวทำกิจวัตรประจำวันที่เคยทำเช่นทุกวัน ผ่านไปประมาณ30นาที่เธออาบน้ำเสร็จแต่พอเธอมองดูนาฬิกาเวลามันช่างเดินเร็วจิงๆเธอบ่นพรำอยู่กับตัวเองคนเดียว เมื่อเธอแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้วเธอจึงหยิบกระเป๋าพร้อมที่จะไปโรงเรียน

ด้านล่าง

“อ้าวณิมาๆมาทานข้าวเดี๋ยวสายเอา แล้ววันนี้จะไปยังไงให้แม่ไปส่งไหม” ผู้เป็นแม่ถามลูกสาวที่ตอนนนี้แต่งตัวอย่างน่ารัก พร้อมกับตักข้าวใส่จานให้ลูกสาว

“ณิไปเองดีกว่าค่ะ แม่ไม่ต้องห่วงณินะณิโตแล้วและอีกอย่างณิไม่ได้เจอกับเพื่อนมาตั้ง2เดื่อนณิคิดถึงเพื่อน” เธอพูดออกไปพร้อมกับนั่งลงแล้วตักข้าวเข้าปากอย่างเมามันส์

เมื่อเธอทานข้าวเสร็จเธอรีบถือกระเป๋าแล้ววิ่งไปยังจักรยานคันโปรคของเธอก่อนที่เธอจะออกจากบ้านนั้นเธอไม่ลืมที่จะไหว้ผู้เป็นมารดา “แม่ณิไปโรงเรียนก่อนนะวันนี้ณิอาจจะกับช้าหน่อยแต่แม่ไม่ต้องห่วงนะณิดูแลตัวเองได้” เธอพูดกับผู้เป็นมารดาไปพร้อมกับไหว้อย่างสวยงาม

เมื่อมารดาของเธอได้ยินเช่นนั้นก็อดขำลูกสาวตนไม่ได้เพราะไม่ว่าจะผ่านมากี่ปีลูกสาวคนนี้ยังเป็นเด็กน้อยอยู่เลย “ไม่โตสักทีนะเรายัยณิ” เธอพรำอยู่คนเดียว หลังจากนั้นเธอเดินเข้ามาในบ้าน

โรงเรียน

เมื่อณิชามาถึงโรงเรียนเธอรีบวิ่งนำจักรยานไปจอดจนมองไม่เห็นอีกคนที่เดินจะเอาจักรยานมาเก็บเช่นกันทำให้เขาทั้งสองคนชนกันอย่างจังๆจนทั้งคู่ต่างฝ่ายต่างพากันล้มลง

ณดล

“นี้เธอไม่ดูหรอว่ามีคนเดินอยู่ฮ่ะ ไม่สวยแถมยังซุมซ่ามอีกยัยบ่องเอ้ย”เขาพูดออกไปอย่างไม่แคร์ความรู้สึกของคนอีกฝ่าย เขารีบนำจักรยานไปเก็บไว้ก่อนที่จะอารมณ์เสียไปมากกว่านี้

ณิชา

เมื่อเธอได้ยินเช่นนั้นมันทำให้เธอปวดร้าวไปทั้งใจเพราะคนที่ต่อว่าเธอนั้นเป็นผู้ชายที่เธอแอบมองเขามาตลอด แต่เธอก็ยังแอบมองเขามาเรื่อยๆถึงแม้เขาจะไม่รู้ตัวก็ตาม

“เราคงผิดมากสินะที่ทำให้เขาเจ็บ ไม่งั้นเขาคงไม่ด่าเราขนาดนี้หรอก”เธอพูดอยูาคนเดียวจนเธอลืมว่าเธอต้องเข้าแถว

พลอยเพื่อนณิชา

“ณิแก่มายืนอะไรตรงนี้ป่ะรีบไปเข้าเรียนแก่จะมาเม่อตรงนี้ไม่ได้” พลอยเพื่อนสนิทณิชากล่าวกับพลอย

“ฉันลืมเลยว่ะว่าต้องเข้าแถว”เธอกล่าวกับพลอยออกไป

“งั้นก็รีบๆเดี๋ยวไม่ทันแถวเอา”พลอยตอบกับทันทีที่สิ้นเสียงของณิ ทั้งสองรีบเดินไปยังหน้าเสาธงทันที

หน้าเสาธง

ทุกคนต่างพากันทำกิจกรรมหน้าเสาธงอย่างตั้งใจ

“ณดลนิณิแก่ไปหาเขาสิ เพื่อนบ้านแกไม่ใช่หรอ” พลอยกล่าวออกไปยังณิ แต่ณิกับนิ่งเหมื่อนไม่ได้ยินสิ่งที่พลอยพูดออกไปเลย เมื่อเธอได่เห็นคนตรงหน้า

“ณิแกเป็นอะไรว่ะฉันเห็นแกเม่อตั้งแต่อยู่ที่จอดรถแล้วนะ”

“เปล่าฉันแค่คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยนะ แล้วเมื่อกี้เเกพูดว่าอะไรนะ”เธอถามพลอยกับไปอีกครั้ง

“นี้ณิแกอย่าบอกนะว่าไม่ได้ยินว่าฉันพูดอะไรกับแก”เธอถามณิอีกครั้ง

“ใช่ฉันไม่ได้ยิน”เธอตอบพลอยออกไป

“ฉันว่าแกไปหาณดลสิ”เมื่อเธอได้ยินชื่อนี้เธอกับน้ำตาคลอเบ้า เธอยังจำคำพูดที่เขาเคยว่าเธอก่อนหน้านี้ได้ทุกคำ

“ฉันว่าเราไม่รู้จักเขาเราอย่าไปตีสนิทเขาเลย เราอยู่ส่วนเราดีกว่าเนาะ” เธอพูดออกไป

“แต่แกกับเขาอยู่บ้านใกล้กันนะจะไม่ให้รู้จักกันได้ยังไง”พลอยเพื่อนสนิทณชาตอบออกไป

“บ้านใกล้กันไม่จำเป็นต้องรู้จักกันเสมอไปนะพลอย “เธอพูพออกไปพร้อมยิ้มเจื่อนๆ

“อ่ะๆก็ได้ๆ ไม่พูดก็ไม่พูด”