บางครั้ง..คนเรามักใช้คำว่า 'พรหมลิขิต' สำหรับคนที่เขาประทับใจ
และได้กลับมาพบกันอีกครั้ง แต่สำหรับฉัน คงไม่ใช่อย่างนั้น
เมื่อแม่แท้ๆของฉันกับผู้ชายคนนึงเดินก้าวเข้ามาในบ้าน
โดยเดินควงแขนกันมาราวกับว่าพวกเขาอยู่ในโลกที่มีกันแค่เราสอง
ก็จะฉุนน้อยลงหน่อย ถ้าไอผู้ชายคนนั้นเป็นคนละคนกับคนเมื่อเดือนก่อน
ที่ฉันบังเอิญเจอ และยังคงจำการกระทำของเขาในวันนั้นตลอด
"เตย..นี่รามิลหรือจะเรียกว่าเจมส์ก็ได้
จากนี้เขาจะมาเป็นครอบครัวเดียวกันกับเรา"
ใช่ค่ะ ฉันมันเด็กกำพร้าพ่อ ครอบครัวแสนสุขของเราแตกหักกัน
ตั้งแต่ฉันอายุสิบสี่ แต่แล้วไงอะ? แม่จะทำอะไรก็ปรึกษาก่อนไม่ได้เหรอวะ
"มาในฐานะอะไรเหรอคะ ลูก...หรือสามี?"
ฉันเลิกคิ้วถามกลับไป ถึงจะรู้ความจริงอยู่เต็มอกแล้วก็ตาม ทันทีที่พวกเขาได้ยินคำถามจากฉัน
สีหน้าของทั้งคู่ก็เปลี่ยนไปจากเดิมเพราะกำลังอึ้งกับสิ่งที่ฉันพูดอยู่ ซึ่งคำถามนั้นผู้ชายที่ยืนข้างๆแม่ฉันเป็นคนตอบกลับมาเอง
เขาเองก็คงดูสีหน้าฉันออก ว่าฉันไม่ยินดีด้วยเท่าไหร่กับความสัมพันธ์ใหม่ของแม่ที่เกิดขึ้น
"ใช้คำว่าแฟนก็ได้นะครับ"
"เหรอคะ? งั้นแฟนก็แฟนค่ะ อย่ามาเป็นปลิงเกาะเงินแม่ก็พอเนอะ"
เหอะ แม่นะแม่จะคบกับใครไม่คบ ดันมาคบกับผู้ชายรุ่นลูกเสียได้ ดูก็รู้ว่าหวังเกาะกินอย่างเดียว
ไร้ค่า! ไร้ประโยชน์! ไร้ยางอาย!
-CHARACTER-
JAMES RAMIL <26>
- ทำไมดื้อจัง ขอย้ำกับคุณตรงนี้เลยนะว่าผมไม่ได้คิดร้ายอะไรเลย เมื่อไหร่จะเชื่อที่ผมพูดสักที -
TOEY NAPHAT <25>
- วันที่นายไม่ยุ่งกับแม่ฉัน ทำได้ปะ? -
Guest
