ฉันมักจะเป็นคนเงียบๆ ใครๆต่างบอกฉันกันว่า ฉันทั้งหน้าเอ๋อรวมถึงบุคลิกท่าทางก็ไม่เรียบร้อย ไม่เว้นแม้แต่เจ้านายฉัน
"อ้าว คุณนิษา ผมต้องการเอกสารสำหรับเข้าประชุม ทำไมตอนนี้ถึงยังไม่ได้" เจ้านายของหัวหน้าฉันอีกที ยืนสั่งมาจากหน้าห้องประชุม เขายืนจังก้าท่าทางน่าหวั่น เพราะฉันเองก็กำลังหายใจไม่ทั่วท้อง
"อ๋อ ค่ะ เดี๋ยวหนูจะไปเร่งพี่นิดให้นะคะ" เสียงหวานออกมาจากปากฉันเบาหวิว ฉันกุมกระโปรงทรงเอด้วยมือชื้นเหงื่อ ทำคอหดเหมือนเต่าที่ไม่ได้มาตรฐาน เขาเดินเข้ามาใกล้ๆ จนหล่อนต้องเหลือบมองเขาภายใต้แว่นตากรอบสี่เหลี่ยมดำ ๆ ใบหน้ากรามเป็นสัน และแผ่นอกกว้างฉบับผู้ชายร่างใหญ่เดินเข้ามาใกล้ฉัน ชุดสูทสีเทากรมท่ายังดูน่ากลัวในสายตาฉัน
"คุณ"
"ค่ะ?"
"คุณ"
"คะ...ค่ะ?" ฉันอ้อมแอ้มตอบเป็นรอบที่สองก่อนจะเงยหน้ามาเพื่อสบตากับเขา
"ไปเอาเอกสารมาให้ผมเสียที" เขาเดินเข้ามากระซิบบอกที่ข้างหูฉัน เฉียดเส้นผมสีน้ำตาลที่ตกลงมาปิดหูของฉันไว้
"ค่ะ ๆ จะไปเดี่ยวนี้ค่ะ" ร่างผอมและกลิ่นจางอ่อน ๆ โชยผ่านจมูกเขายามเมื่อเธอรีบหันหน้าเดินออกไป สายตาของเขายังจับตาดูไม่ห่าง ในท้องของเขาเริ่มมวนขึ้นทุกที ที่ได้เห็นใบหน้าของเธอ
ปัง
หญิงสาวนั่งที่หน้าเคาท์เตอร์ของร้านอาหารแห่งหนึ่ง กระทกแก้วเบียร์แก้วใหญ่ลงบนโต๊ะเสียเต็มแรง คิ้วขมวดเต็มหน้าผากและหน้าตาบูดบึ้งของเจ้าตัว กำลังแสดงความไม่พอใจอย่างรุนแรง
"อีหัวหน้า ปากปลาร้านั่นมันยังไง ห๊า เอาแต่สั่งๆๆฉันอยู่ได้รู้แล้ว ว่าโดนเกลียดขี้หน้า แต่ทำไมต้องเล็งแต่ฉันคนเดียวด้วยเล่า" หญิงสาวที่ยามกลางวันสุภาพเรียบร้อยขี้กลัวแต่พอตกกลางดึกกลับกลายเป็นคนละคน เรียกปากบนให้กระแดะออกมาจากเฮียเจ้าของร้านที่ยืนเช็ดแก้วอีกฝั่งของเคาน์เตอร์ไม่อยู่
"นี่นั่งนิษาแกมันก็บ่นได้บ่นดี เก็บกดมาไม่ทันไร ก็ต้องมากินเบียร์ย้อมใจยังงี้อ่อหว่ะ แถมยังดื่มรวดไปสี่ส้าห้าแก้วอีกตั้งหาก"
"โห เฮีย ไอ้ซูเปอร์บอสนั่น ดันสั่งฉันได้สั่งฉันดี โครตจะเบื่อเลย สายตรงอีตานั้นก็ไม่ใช่ หนูทำฝ่ายธุรการก็จริงไม่ใช่พวกครีเอทีฟซะหน่อย ใช้กันอยู่ได้ คนของเขาก็มี หนูแค่เอาชากับขนมไปเสริฟ์ก็โดนใช้ให้ไปเอาโน่นเอานี่ จนหนูจะร่างเปื่อยอยู่แล้ว" หญิงสาวบ่นไม่หยุดปากก่อนจะกรอกเหล้าใส่ปากตัวเองไม่ยั้ง
"คอยดูนะ หนูจะลาออกให้รู้แล้วรู้รอด ไอ้หัวหน้าหนูมันก็ไม่มีปากมีเสียงเอาซะเลย" นิษาหันมาพูดอีกรอบด้วยใบหน้ากึ่งสุกกึ่งดิบ แดงเถือกไปหมด จนเฮียที่รินเบียร์ให้มันอยู่ต้องรู้สึกระอาจนไม่อยากจะพูดอะไรทั้งนั้้น
"อยากลาออกชะมัด..." นิษาพูดด้วยใบหน้าแดงก่ำ เธอช้ำใจไปหมด ผู้คนที่อยู่รอบตัวเธอไม่มีใครใจดีสักคน เอาแต่ใช้เธอยังกับหมูกับหมา แถมงานที่เธอเคยเสนอก็ตกไปอยู่กับคนอื่นอีก ซวยจริงๆยัยนิษา
"ฮืออึ ฮรึก ฮือ ทำไมทางมันเป๋ ๆ หว่ะ" นิษาเดินกลับมาถึงห้อง แต่ไหงทางขึ้นมันเอียง แถมโลกดูเหมือนหมุนได้ด้วย หญิงสาวหอบร่างของตัวเองขึ้นตึกมาได้ยังกับปาฏิหารย์ แต่อาการเมามายของเธอนั่นดูเหมือนหนักกว่าเก่า เมื่อร่างเธอล้มตึงพับร่างตัวเองอยู่หน้าห้อง ในท่านอนหมดสภาพ
แกร๊ก
เด็กหนุ่มร่างสูงผมดำยุ่งก้าวออกมาจากข้าง ๆ ด้วยความเร่งรีบ เขาหันไปมองเห็นร่างหญิงสาวที่นอนหมดสภาพข้าง ๆห้องของเขา เด็กหนุ่มขมวดคิ้วเข้ม ก่อนจะยกนาฬิกาที่ข้อมือขึ้นดู และเหล่กลับไปผู้หญิงในชุดสูทสีดำ เขากระชับประเป๋าเป้เตรียมเดินหันหลังออกไปอีกทาง แต่ขายาวในกางเกงแสล็กสีดำจู่ๆชะงักขึ้นมา แผ่นหลังของร่างสูงถอนใจออกมายาวๆ หนุ่มในเสื้อพนักงานเซเว่นหันมาจ้องเธอตรง ๆ ก่อนจะรีบวิ่งเยาะ ๆ เข้ามานั่งและอุ้มเธอไว้ในอ้อมแขน และควาญหากุญแจในกระเป๋าถือหล่อนอย่างถือวิสาสะ จนนิ้วเขาไปแตะโดนเสียงกรุ้งกริ้งในกระเป๋า เขารีบหยิบออกมาก่อนจะรีบไปไขประตู
ปัง
เขาพลักแรงไปหน่อย มันเลยไปกระแทกกับตู้วางรองเท้าโดยไม่ได้ตั้งใจ เขาหันหน้ามาที่ร่างบางของหญิงสาวก่อนจะอุ้มขึ้นมาในทีเดียว และวางไว้ที่หน้าประตูห้องนอนหรือห้องน้ำเขาก็ไม่ทราบ เขาคิ้วขมวดเบาๆเมื่อสาวตรงหน้าครางออกมาไม่เป็นศัพท์
"งืม...ไอ้หัวหมู...ไอ้บ้าเอ้ย...555...ไอ้.....ไอ้...ฮ่าๆๆ" เธอหลับตาพริ้มงึมงัมอยู่อย่างนั้น ร่างสูงส่ายหัวระอาเล็ก ๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืนแถมปัดฝุ่นตามตัวออกเหมือนรังเกียจหล่อนงั้นแหละ ก่อนจะคว้ากระเป๋าเป้และเตรียมหันหลังกลับ
หมับ
"อ้า อย่าไปเฮีย ขอหนูอีกแก้ว อีกแก้ว งืมมมมมม แก้ว..." เขาเหล่มองมือขาว ๆ ของหล่อนมาจับชายกางเกงเขาเอาไว้ เด็กหนุ่มสะบัดขาออกทันที แต่เธอกลับละเมอหนักขึ้น
หมับ
"พ่อแบทแมนของหนู อย่าไปน้า ตาทึ่ม...งืม พ่อแบทแมนจ๋า"เธอละเมอหนักกว่าเดิมแถมยังเพิ่มเลเวลการแตะตัวเขามาเป็นกอดเข่า เขาสูดหายใจเป็นรอบที่ร้อย ก่อนจะสะบัดออกอีกที
ผัวะ
"อ๋าา...พ่อแบทแมน..."เขาสะบัดขาออกอย่างแรงจนมือสองข้างกระเด็นไปอยู่กับพื้นห้อง เสียงครวญครางออกมาจากปากสีชมพูนั่น เขาขยับขาหลุดจากมือปลาหมึกเช่นหล่อนได้ก็เบาใจและได้แต่ส่ายหัวน้อย ๆ ก่อนจะรีบเดินออกมา หลีกให้พ้นทางจากคนเมาจนน่าสมเพสแบบเธอเสียที
"งืมม อิ่มแล้ววว..." เสียงเธอตะโกนขึ้นมากลางห้องเปล่าๆของตัวเอง
ปัง
พร้อมกับการปิดประตูจากไปด้วยน้ำมือของเด็กหนุ่มข้างห้อง
Guest
