Identity V สุดท้ายก็ต้องจากกัน..ยังไงรักนี้มันเป็นไปได้ยากนะ.. นอร์ตันXเอ็มม่า

"อืม..." 

แสงสาดส่องไปที่เปลือกตาของหญิงสาวร่างบางกับชุดนอนสีเขียวยาว.. "..ผู้มีนามว่า เอ็มม่า.." 

"ต้องลงเกมอีกแล้วสินะ.." 

เอ็มม่าลุกขึ้นจากเตียง..หญิงสาวก้าวฝีเท้าเดินเข้าห้องน้ำ.. 

ซ่าาา.. 

เสียงฝักบัวกระทบกับผิวกายขาวเนียนของเธอ 

. 

. 

. 

. 

. 

. 

. 

"อื้ออ... ไปกินข้าวก่อนดีกว่าา.." 

เอ็มม่าบิดกายเพียงเล็กน้อยและเดินไปที่ห้องรับประทานอาหารก็พบกับชายร่างสูงผู้ใส่หมวกที่ใช้สำหรับนักสำรวจแร่ที่นั่งอยู่เพียงคนเดียวในห้องรับประทานอาหารเขามีนามว่า.. 'นอร์ตัน'... 

"อ้าว อรุณสวัสดิ์เอ็มม่า.." 

นอร์ตันหันหน้ามาหาเอ็มม่า หญิงสาวร่างเล็กเดินเข้าไปนั่งอยู่บนโต๊ะ.. 

"นี่.. แล้วคนอื่นหละคะ?" 

"ผมรอคุณคนเดียว คนอื่นกินข้าวเสร็จแล้ว.. ผมอยากกินข้าวกับคุณมากกว่าคนอื่น" 

"อ..เอ๊ะ?..///" 

ใบหน้าแดงเล็กน้อยก่อนที่นอร์ตันจะเดินไปหยิบจานข้าวผัดมาวางไว้ให้เธอ 

"อ...ขอบใจนะคะ ///.." 

"อื้ม!.. เขาก็ทำแบบนี้ตามปกติของ.." 

นอร์ตันหันหน้าไปกระซิบข้างหูของเอ็มม่า 

"สามี..ภรรยา ไงครับ.. หึๆๆ.." 

"เอ๊ะ!?..///" 

หญิงสาวหันหน้าไปทางอื่นและค่อยๆจับช้อนกินข้าวแต่ชายร่างสูงใช้มือหนาจับมือที่เธอจับช้อนเอาไว้ 

"ให้ป้อนให้นะ.. อ้าปากสิ.." 

"ไม่!.. ถ้ามีคนมาเห็นเข้านะ!และฉันก็มีมือด้วย!" 

มือบางเอาประกบเข้าหากันและวางไว้ที่บนตักแต่ก็ยังคงหันหน้าไปทางอื่นเช่นเคย 

"คุณนอร์ตันก็ไปกินข้าวก่อนสิคะ!.. เห็นไหมข้าวของคุณนอร์ตันอาจจะเย็นไปหมดแล้วนะคะ.." 

"ผมจะทำยังไงก็ได้ให้ที่รักชอบ...ดังนั้นก็.." 

ใบหน้าเรียวหล่อเหลาของเขายื่นเข้ามาใกล้หน้าของเอ็มม่าก่อนที่จะยื่นออกไปใกล้มากกว่าเดิมจนหญิงสาวหน้าแดงเอามากๆ 

"อ..ออกไป..///" 

"ทำไมหละ.." 

ชายร่างสูงพูดเบาๆและค่อยๆประกบริมฝีปากเข้าหาด้วยกัน 

"อื้มม..." 

"อ...อื้ออ!!..อื้มม..อะ.." 

เขาสอดลิ้นร้อนเข้าไปในโพรงปากหวานและลิ้มรสกลิ่นหอมหวานดุจดั่งขนมเค้กที่เอร็ดอร่อยจนมิอาจหยุดได้.. 

"อาา.." 

นอร์ตันผละจูบออกอย่างเสียดายพร้อมยิ้มเจ้าเล่ห์.. 

"อ..ไอ้บ้า!.." 

"ไม่ให้ผมป้อนดังนั้นจะต้องโดนจู-" 

"ไม่เอา!.. ให้ป้อนก็ได้ค่ะ!///" 

ใบหน้าแดงก่ำดุจดั่งอัญมณีทับทิมสีแดงสดสวยงามของเอ็มม่าทำให้นอร์ตันรู้สึกพอใจไม่น้อยที่การกระทำที่เขาทำไปเมื่อซักครู่ 

ฝั่งของ??? 

"หวานกันจริงๆนะ..แต่ยังไงฉันก็ต้องจัดการอีกแล้วหรอ.." 

เงาของใครบางคนที่อยู่ตรงกำแพงใกล้ๆห้องรับประทานอาหาร 

"ฉันก็ไม่อยากยุ่งหรอกนะ.. แต่ไม่ยุ่งก็คงจะดีที่สุดแล้วหละ.. แต่สุดท้ายพวกเธอก็ต้องถูกจับได้.." 

. 

"ยังไงกฏของเกมก็คือห้ามรักกัยแม้ว่าจะเป็นเซอร์ไวเวิลหรือฮันเตอร์... แต่ฉันมีหน้าที่จับผิด.. ฉันขอปล่อยพวกนายไปก็แล้วกัน.." 

. 

. 

. 

. 

. 

ฝั่งเอ็มม่านอร์ตัน 

"นี่ๆ..เราไปลงเกมกันเถอะนะครับ!..เดี๋ยวมันก็สายไปมากกว่านี้นะครับ!" 

"ค่าา~ แต่ขอเอาจานไปล้างก่อนนะคะ.." 

"อื้ม!.. งั้นผมไปด้วย!" 

"จ้าา~" 

มือบางหยิบถาดจานไปวางไว้ตรงอ่างล้างจานและเดินออกไปจากห้องครัว.. 

"นา...นะ..นา...นา~" 

เสียงฮัมเพลงของหญิงสาวร่างสูงเจ้าของดวงตาสีดำงดงามและชุดกิโมโนสีแดงสดเธอมีนามว่า 'มิชิโกะ'.. 

"อ้าว!.. สวัสดีค่ะ! คุณมิชิโกะ" 

"อ้าว.. ดีเจ้าค่ะ เออ.. พอดีมาเดินเล่นแถวนี้หนะเจ้าค่ะ.." 

มิชิโกะเอาพัดที่เธอพกติดตัวเอาไว้มาปิดใบหน้าครึ่งล่างเอาไว้ 

"และก็อย่าลืมลงเกมนะเจ้าคะ.." 

"ผมรู้แล้วค้าบบ" 

นอร์ตันพูดด้วยเสียงอันกวนบาทาใส่มิชิโกะ 

"รู้แล้วก็ดีนะเจ้าคะคุณนอร์ตัน~" 

เธอพูดด้วยเสียงปนไปด้วยความโมโหที่นอร์ตันพูดแบบนี้ มิชิโกะเป็นคนที่ไม่ค่อยชอบให้นอร์ตันมากวนบาทาแต่ก็..เธอไม่ได้เกลียดอะไรเลยด้วยซ้ำ 

ตื้ด..ตื้ด...ตื้ด! 

เสียงของการประกาศให้เตรียมพร้อมลงสนามได้ดังขึ้น 

'เซอร์ไวเวิลที่ต้องเล่นในเวลานี้..ขอให้เตรียมพร้อมและฮันเตอร์ก็เช่นกัน..' 

"คุณมิชิโกะขอไปเตรียมลงเกมก่อนนะคะ" 

"เจ้าค่ะ" 

"คุณเอ็มม่าผมไปก่อนนะ~" 

"ง่าาา.. รอฉันด้วย!" 

นอร์ตันที่มุ่งหน้าไปก่อนหันหลังมาบอกเอ็มม่า และเอ็มม่าก็รีบวิ่งไปทันที 

"เฮ้ออ.. พวกเธอน้ออ.." 

ฝั่งของนอร์ตัน... 

ในที่ๆเก้าอี้ที่มีทั้งหมด 4 ตัวกับผ้าปูโต๊ะสีชมพูอมแดงที่ปูโต๊ะที่ดูผุพังเอาไว้ 

"หาวว~.." 

เสียงหาวของชายร่างสูงเจ้าของฮู้ดสีชาเขียวผู้มีนามว่า'นาอิบ'ดังขึ้นในเวลาที่นาอิบเดินเข้าประตูมาพลางเอามือปิดปากเพื่อไม่ให้เป็นการเสียมารยาท 

"ไงง นาอิบ" 

นอร์ตันเอ่ยทักทายนาอิบ นาอิบยิ้มตอบกลับให้เขา 

"ไงงงง หาวว~ ง่วง..เมื่อวานลงรอบดึกเล่นกันตั้ง 50 นาที.. หาววว... มานอนอีกทีก็ตี 1 ง่วง..." 

(เหตุการณ์ที่นาอิบลงเกมนานถึง 50 นาทีนั่นคือไรท์เล่นเองค่ะ เกือบแห้งตายย แต่ก็ชนะนะคะ รอด 8 ) 

"ดีค่าาา.." 

เอ็มม่าพูดพลางโบกมือให้ตอนนี้เธอกำลังนั่งเท้าคางและมองไปยันผ้าม่านที่ปกปิดไม่ให้เห็นตัวของฮันเตอร์.. 

"แต่จะเป็นฮันอะไรกันนะ~..." 

หญิงสาวร่างเล็กผู้ใส่ชุดสูด(มั้ง?)สีเหลืองอมน้ำตาลกับปืนยิงพลุ 1 กระบอก 

"นั่นสินะคะคุณมาธาร์" 

"แล้วเอ็มม่าคิดว่าเป็นใครหรอจ๊ะ?" 

"อืมม.. แจ็ค..หรือคุณมิชิโกะ?" 

"นั่นสิน้อออ เอ็มม่า ฉันก็เดาไม่ออกเหมือนกันเลยจ้ะ" 

"เอ๊ะ? เกมใกล้เริ่มแล้วค่ะคุณมาธาร์!" 

แกร็ก.... 

เสียงของสัญลักษณ์บางอย่างที่อยู่ตรงกระจกค่อยๆแตกร้าว... 

แมพ:ความทรงจำของลีโอ 

"เฮ้ออ... เก้าอี้ๆ.. เก้าอี้อยู่ไหนนะ นี่ไง!เก้าอี้!" 

มือบางค่อยๆจับเก้าอี้ตัวนั้นก่อนที่จะเริ่มพังเก้าอี้ 

"อืมๆ...อืม... อ๊ะ!.. หัวใจเต้นแรงจัง.ตอนไหนเนี่ยย..-อุ้ป-" 

มือหนาของใครบางคนที่ปิดปากตัวของเธอ.. 

"ขอโทษนะ...เอ็มม่า.. แต่มันจำเป็นเพื่อเธอ..." 

. 

. 

"เอ๊ะ! เกมนี้ไม่มีฮันงั้นหรอ?.." 

มาธาร์เอ่ยขึ้นก่อนที่จะมองไปรอบๆตัว 

"นั่นสินะ.. ถอดรหัสมาสองเครื่องแล้ว.. เอ็มม่าก็เหมือนไม่อยู่นะครับ.." 

นอร์ตันพูดขึ้นก่อนที่จะวิ่งออกไป 

"นอร์ตัน! นายจะไปไหน!" 

นาอิบตะโกนขึ้นเมื่อเห็นนอร์ตันวิ่งออกไป 

"ผมจะไปหาเอ็มม่าหนะ.." 

"เออ!.. และก็ระวังตัวนะคะ.." 

มาธาร์พูดด้วยความเป็นห่วงก่อนที่จะเริ่มถอดรหัสเครื่องถอดรหัส 

"ครับ!.." 

ชายร่างสูงก้าวฝีเท้าวิ่งไปจนเกือบสุดขอบแมพ 

"เออ.. เอ็มม่าเธออยู่ไหนนะ..." 

ดวงตาสีเหลืองของเขามองไปรอบๆก่อนที่จะได้พบกับใครบางคนที่นอนกองอยู่กับพื้น เขาค่อยๆเขย่าตัว 

"เอ็มม่า!.. เธอนี่เอ-.." 

มือบางของหญิงสาวกำแน่นก่อนที่จะต่อยหน้านอร์ตันไปจนเขาสลบ.. 

"เอ็มม่า.....อึก..." 

. 

. 

ฝั่งมาธาร์และนาอิบ 

"เดี๋ยวก่อนดูไอคอนก่อนสิ.. รูปของเอ็มม่าและนอร์ตันหายไปค่ะ!" 

"เอาไงหละทีนี้..." 

"แปลกจังเกมนี้หนะ..." 

. 

. 

. 

. 

"อึก..." 

นอร์ตันตื่นขึ้นมาในพื้นที่ที่มีทางเดินสีแดงเลือดก่อนที่จะมองไปรอบๆก็ได้พบหญิงสาวร่างเล็ก..นั่นก็คือ...เอ็มม่า... 

"เอ็มม่า!.. คุณแกล้งผมเล่นอีกแล้วน่าา 555+ และ..ก็เธอ..." 

หญิงสาวเดินเข้ามาช้าๆก่อนที่จะถือมีดออกมาจากกระเป๋า... เมื่อเธอถือมีดสีผมของเธอ หมวกเริ่มเป็นสีดำ ดวงตาสีเขียวมรกตกลายเป็นดวงตาสีแดงเลือด ผมเริ่มค่อยๆกลายเป็นสีขาว ชุดที่เะอใส่เป็นสีดำ 

"เอ็มม่า... เธอแกล้งผมเล่นใช่ไหม.. แต่นี่มัน..ไม่ตลกนะ.." 

"ใช่ค่ะมันไม่ตลก... ไม่ตลกเลยค่ะ.." 

มีดที่อยู่ในมือของเธอถูกปามาหานอร์ตันอย่างรวดเร็วพลองยิ้มแสยะอย่างยียวน.. 

"อ๊ะ!.. เธอทำอะไร!เอ็มม่า!.. เธอเปลี่ยนไปนะ!" 

"ใช่.. ฉันจะไม่ใช่คนที่นายรักอีกแล้ว.." 

ดวงตาสีแดงเยือกเย็นมองไปที่ชายร่างสูงก่อนจะหยิบมีดขึ้นมาจากกระเป๋าของเธออีกครั้ง.. 

"คุณไม่ได้รักฉันจริง.." 

เอ็มม่าพุ่งเข้ามาหานอร์ตันอย่างรวดเร็วและพยายามเอามีดแทาไปหาเขาแต่เขาก็หลบทัน... 

"เอ็มม่า!!.. ผมรักคุณจริงๆนะ!..." 

"แล้วรูปภาพนั่นมันคืออะไร!.." 

เธอหยิบรูปภาพขึ้นมาเป็นรูปนอร์ตันที่กำลังอุ้มใครบางคนซึ่งเป็นผู้หญิงผมสีน้ำตาลยาว... 

"ไหนบอกว่ารักฉันไง! นายมันเลว!นอร์ตัน.." 

"มันไม่ใช่อย่างงั้น!.. ก็นั่นมัน.." 

"หึ!.. นายต้องตาย!.." 

เธอทำการเอามีดพุ่งไปหาเขาแต่มันก็โดนแค่เฉี่ยวแขนเขาแต่ก็เป็นแผลลากยาว.. 

"อึก!... เอ็มม่า... มันไม่ใช่อย่างงั้น!.." 

หยาดโลหิตได้หลั่งไหลรินออกมาจากแผลจนมันหยดลงกับพื้น 

"ฮึก.... ไม่ใช่แล้วนี่คืออะไร.. นายมันเป็นผู้ชายที่เลวที่สุดในโลก! ฉันเกลียดนาย!..ฮืออ..." 

น้ำตาของหญิงสาวออกมาจากดวงตาสีแดงเลือด น้ำตาเอ่อล้นออกมาไม่หยุด..ก่อนที่มีดที่เธอถือจะเฉี่ยวหน้าชายร่างสูงตรงแก้มจนเป็นแผลเล็กๆ 

"โอ๊ยย!... เอ็มม่า.." 

มือหนาทั้งสองข้างที่ไร้อาวุธใดๆเขย่าตัวของเธอแรงๆ เอ็มม่าถือมีดจ่อท้องของนอร์ตันแต่เขาก็เผลอผลักเอ็มม่าล้มแบบไม่ได้ตั้งใจ 

"ฮึก!... นายทำร้ายฉัน!.. ไอ้บ้า!!.. ฉันเกลียดนายที่สุด!.." 

หญิงสาวร่างบางถือมีดเข้าไปหาเขาอย่างรวดเร็ว..และมีดเล่มนั้นก็.. 

ฉึก! 

มีดอันแหลมคมได้ถูกแทงไปที่ท้องของชายร่างสูง เขายืนอยู่นิ่งๆก่อนที่น้ำตาจะเอ่อล้นออกมาจากดวงตาสีเหลืองอำพัน... แขนเริ่มโอบกอดเอวของเธอ.. 

"ฮึก... เอ็มม่า..ไม่ว่าคุณจะทำอะไรผม..ผมก็รักคุณ..." 

"ไม่จริง!!..." 

เหมือนมือของเธอมันไร้เรี่ยวแรงมันอ่อนแรงจนมีดที่อยู่ในมือเริ่มล่วงหล่นลงไปกับพื้น 

"นี่.. มันอะไรกัน...อ้อมกอดแบบนี้..ไม่!.. ฉันไม่ต้องการมัน!.." 

ถึงแม้มือของเอ็มม่าจะผลักตัวนอร์ตันด้วยแรงที่มากแค่ไหน? มันก็ไม่สามารถให้นอร์ตันขยับออกไปได้ 

"...ภาพๆนั้นหนะ...ผมอุ้มเธออยู่ไง.." 

เขายิ้มอย่างอบอุ่นพร้อมน้ำตาที่หลั่งไหลริน.. 

"..ฮึก.. นายโกหก..อยู่ใช่ไหม?..ฮืออ.." 

ใบหน้าอันงดงามซุกไปที่อกแกร่งของชายร่างสูง เหมือนดั่งร่างกายที่ขยับไปเองแขนของเธอก็โอบกอดเขาเช่นกัน... 

มือหนาของเขาเชยคางของเอ็มม่าขึ้นมาและประกบริมฝีปาก.. 

"อื้ออ....อื้มม..." 

"อืม..." 

ลิ้นร้อนสอดเข้าไปในรอยแยกระหว่างปากและใช้ลิ้นร้อนของตนรังควานลิ้มรสความหวานในโพรงปากเล็ก 

"อึก... แฮ่ก..." 

เขาผละจูบออกก่อนที่จะจ้องหน้าของเธอ.. 

"ผมรักคุณมากกว่าผู้หญิงพวกนั้น... คุณเปรียบเหมือนโลกทั้งใบของผมนะครับ.." 

มือหนาข้างนึงค่อยๆซับคราบน้ำตาออกจากแก้ม.. 

"เอาหละ.. คุณกลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว..อึก!.." 

เขาล้มลงไปอยู่กับพื้นและกุมแผลที่ท้องของตนเอาไว้... 

"เจ็บ.. โอ๊ยย.." 

"คุณนอร์ตันฉันขอโทษค่ะ.." 

ดวงตาเริ่มกลับมาเป็นสีเขียวมรกตอีกครั้งผมเริ่มเป็นสีน้ำตาลอีกครั้งและชุดของเธอก็เป็นสีเขียวเหมือนเดิม 

"ไม่เป็นไ-..." 

"หึๆๆ... ทำได้จนได้นะ.. นอร์ตัน~" 

เสียงปริศนาดังขึ้นก่อนที่จะมีใครบางคนถูกผลักออกมาจากความมืด.. 

"ใครหนะครับ!.." 

"อ๊ะ!..." 

หญิงสาวที่หน้าตาสวยงามคนนั้นคือมิชิโกะและชุดที่ขาดลุ่ยออกมา กับร่างของชายร่างสูงที่เดินออกมาจากอีกฝั่งหนึ่ง เขามีนามว่า 'ลีโอ' และร่างของชายคนนึงที่เป็นนักสืบของคฤหาสห์ได้เดินออกมา 

"พวกนายแหกกฏฉันรู้! รู้ไหม?ที่นี่เขาไม่ให้รักกัน... และมิชิโกะ.. เธอทำไมไม่บอกฉันห๊ะ? เธอททำผิดนะรู้ไหม? ฉันอุตส่าห์ไว้ใจเธอเห็นเธอไม่เคยทำผิด ให้เธอเป็นคนดูว่าใครทำผิ-" 

"ฉันรู้เจ้าค่ะ! ฉันไม่อยากห้ามความรักของพวกเขา! ความรักมันห้ามกันไม่ได้ค่ะ! ขอร้อง..อย่าทำอะไรพวกเขาเลยนะเจ้าคะ..." 

เธอพูดอ้อนวอนขอร้อง 

"หึ!... เอ็มม่าได้ยินประวัติมาว่าหนีออกจากบ้านนี่.. เธอไม่รู้ใช่ไหม?ว่าแม่ของเธอเป็นใคร..." 

"ฉันไม่รู้..." 

"ก็ยัยมาธาร์ไง! นั่นหนะแม่ที่แท้จริงของเธอ! คนที่ใกล้ชิดเธอทุกวันไง ยัยโง่!" 

"นายมันก็โง่พอๆกันที่มาขัดขวางความรักของพวกเรานะครับ!" 

นอร์ตันพูดพลางเอามือหนากุมแผลของตน 

"เอาหละ.. เอ็มม่า.. ฉันจะให้ดูว่าคนทรยศในครอบครัวเป็นยังไง... เอาหละลีโอ.. ฆ่าเอ็มม่าซะ.." 

คุณนักสืบแคลเรียสได้พูดขึ้น (ไรท์ตั้งชื่อเองนะไรท์จำชื่อบ่ได้) 

"คุณพ่อคะ..." 

เธอค่อยๆขยับถอยหลังออกไปและนอร์ตันก็ยืนอยู่ข้างหน้าเธอ 

"ไม่...พ่อทำไม่ได้.." 

ลีโอโยนเคียวทิ้งอย่างไร้เยื่อใย 

"555.. ขนาดคุณพ่อตัวเองยังทำไม่ได้.. งั้นนายก็ไปตายซะ!" 

ปืนของแคลเรียสได้ถูกชักขึ้นมาและยิงปืนไปใส่หัวลีโอเต็มๆ เหมือนดั่งภาพในสายตาเอ็มม่าถูกหยุดไว้ตรงนั้น.. เหมือนว่าหัวใจของเธอมันมลายหายไป... 

"คุณพ่อ!!..." 

เธอเดินไปหาพ่อของเธอ เอ็มม่าจ้องมองไปหาตัวพ่อของเธอที่น้ำตาเอ่อล้นออกมา.. 

"ลูกพ่อ.. อย่าถือสาเขาเลยลูก... มันถึงเวลาของพ่อ..ล..แล้ว.." 

ร่างของชายร่างสูงใหญ่ไร้วิญญาณที่เอ็มม่าเดินเข้ามาดูก่อนที่น้ำตาจะเอ่อล้นออกมา 

"เอ็มม่า.. เหลือแค่เราสองคนแล้-" 

"อ๊ายยย!!.. อย่าทำฉันเลย อร๊ายยยย!!.. กรี๊ดดดดดด!!!!" 

เสียงกรีดร้องโอดครวญด้วยความทรมานเจ็บปวดที่คุณนักสืบค่อยๆเตะตัวเธอและยิงเธอซ้ำๆซากๆจนเหลือแค่ร่างอาบเลือดไร้วิญญาณ.. 

"คุณมิชิโกะคะ..." 

เธอพผุดออกมาอย่างหวาดกลัวก่อนที่จะมองไปหาแคลเรียส 

"เอารายต่อไปก็คือเธอ ยัยตัวแสบตายยาก! เธอจะได้ตายอย่างสาสมใจแล้ว!555+" 

เขาหัวเราะอย่างสะใจก่อนที่ลูกกระสุนจะออกมาจากกระบอกปืน 

"คุณนอร์ตันคะ!.." 

หญิงสาวบังร่างของชายร่างสูงเอาไว้และกอดเขาเอาไว้จนตัวของพวกเขาแนบชิดเข้าหาด้วยกัน... 

"อึก!!...อร๊ายยยยยย!!" 

เหมือนร่างของหญิงสาวถูกบดขยี้จนแหลกเป็นผุยผงเธอกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดที่กระสุนปืนได้ถูกยิงมาที่อกของเธอและทะลุหัวใจแต่กระสุนปืนก็ยิงทะลุตัวเธอออกมาโดนนอร์ตันตรงหัวใจ.. 

"อึก... เอ็มม่า... เราจะได้อยู่ด้วยกันแล้ว..." 

ร่างของทั้งสองคนล้มลงนอนอยู่กับพื้นโดนที่ทั้งสองคนลงไปนอนหงายและนอร์ตันก็กอดร่างของเธอเอาไว้... 

. 

. 

'ทีนี้หละผมก็จะสาสมใจแล้ว.. ความปราถนาของผมที่จะอยู่กับคุณชั่วนิรันดร.. จะเป็นจริงแล้ว...' 

. 

คราวนี้เหลือแค่วิญญาณเหมือนอยู่ในแสงสว่าง ทั้งสองคนอยู่ในแสงสว่าง..แสงแห่งความบริสุทธิ์ 

"นี่ฉันตายแล้ว.." 

"ใช่ครับ.. เราจะได้อยู่ด้วยกันแล้ว..." 

แขนของทั้งสองคนโอบเข้าหากัน.. 

. 

. 

นี่คือรักชั่วนิรันดร์ที่ทุกคนต้องจดจำ... 

. 

. 

. 

. 

. 

. 

*HAPPY END* 

---------------- 

เอาหละเสร็จแย้ววว คือฝึกแต่งปวดตับมันก็จะกาวๆแบบนี้แหละค่ะ ไม่สนุกก็ขออภัยนะคะ และก็ใครอยากได้NCนะเดี๋ยวทำให้ค่ะ! บอกด้วยน้าา บายย