"ไม่สวยทีหนึ่งเเล้วยังเสือกมาชอบเทพบุตรของฉันอีก ช่างไม่ดูสารรูปตัวเอง"
"ทั้งอ้วน ทั้งดำ เหมือนฝอยขัดหม้อยังจะกล้ามาเทียบกับเเคร์ได้ไง"
"นังขี้เหร่นี่ช่างกล้า"
"นังช้างน้ำร้อยโลฉันอยากจะขำ"
"นังกระจอกทั้งจนทั้งโง่"
.
.
.
.
นี่คือคำพูดต่างๆที่กลุ่มของ "เเคร์"ใช้ว่าฉันเเค่เพียงเพราะฉันเอาคุกกี้ช็อกโกแลตไปไว้ในล็อคเกอร์ของผู้ชายที่ฉันเเอบชอบมาตั้งเเต่ม.1จนตอนนี้ฉันอยู่ม.3 เเละเนื่องจากวันนี้เป็นวันวาเลนไทป์ฉันจึงตั้งใจทำคุกกี้ช็อกโกเเลตนี้มาให้คนที่ฉันเเอบชอบ เเละพวกเธอดันมาเห็น เเละรุมประณามฉันในสิ่งที่ฉันทำเเค่เพียงเพราะในกลุ่มของเธอมีคนที่ชอบ "แฟรงค์" เช่นเดียวกับฉัน จะต่างกันก็ตรงที่ว่า "เเคร์"เป็นผู้หญิงที่"สมบูรณ์เเบบ"กว่าฉัน ไม่ใช่สิต้องบอกว่า"สมบูรณ์แบบกว่าฉัน"ในทุกด้านทั้งรูปร่างหน้าตาที่จัดว่าสวยตามเเบบสมัยนิยม ปากนิดจมูกหน่อย ฐานะที่จัดว่าร่ำรวยกว่าฉันเป็นไหนๆ
'ใช่สิ ฉันมันจนนี่น่า'ได้เเต่รำพึงรำพันกับตัวเอง
เเละเเคร์ยังเรียนเก่งกว่าฉันมาก เเละมีผู้ชายในโรงเรียนหลายคนสนใจเธอ ดูได้จากช่อกุหลาบในวันนี้ที่เธอกำลังถืออยู่รวมถึงสติ้กเกอร์ตามเสื้อ นี่ยังไม่รวมขนมต่างๆในตู้ล็อคเกอร์เธอที่มีคนเเอบเอามาวางไว้ เหมือนที่ฉันกำลังทำให้เเฟรงค์เเต่ดันโดนพวกเธอมาเห็นซะก่อนจึงเกิดเป็นเรื่องราวในตอนนี้ขึ้น
เเละฉันจะไม่รู้สึกอะไรเลยถ้าเกิดว่าพวกกลุ่มของเเคร์ไม่ตะโกนซะดังจนคนอื่นได้ยินไปทั่ว เเละทั้งนี้ทั้งนั้นคือ"เเฟรงค์"ก็ยืนอยู่ตรงนี้ด้วย ไม่รู้เขามายืนอยู่ตรงนี้ตั้งเเต่เมื่อไหร่ เเต่ให้ตายเถอะ ฉันไม่ชอบสายตาที่ทุกคนมองฉันเลย มองเหมือนฉันเป็นตัวประหลาด
ซ้ำร้ายกว่านั้นฉันโครตเสียใจกับสายตาของเเฟรงค์ที่มองฉันมองเหมือนฉันเป็น"ขยะ"กองหนึ่งที่ไม่น่าเข้าใกล้เเละยุ่งเกี่ยวด้วย
ฉันโครตอยากจะหายตัวไปในตอนนี้ เเต่นั้นเเหละฉันเป็นมนุษย์คนหนึ่งจะทำเเบบนั้นได้ยังไง ก็ได้เเต่ก้มหน้า เเละเก็บขนมคุกกี้ที่ฉันตั้งใจทำกลับไปเเค่นั้น
"โอ๊ยยย"นี่มันเสียงร้องของฉันเอง ฉันสะดุดกับอะไรสักอย่างจนล้มลงไปกองที่พื้น
"อุ๊ย ขอโทษทีนะยัยดำพอดีเท้าของฉันยาวไปหน่อย ไม่ทันมอง ว่ามีอะไรเดินผ่านเลยเผลอยืดไป หึ"ฉันรู้สาเหตุที่ฉันล้มเเล้วละ ก็เกิดมาจาก"ส้ม"เพื่อนของเเคร์ที่ยื่นเท้ามาขวางทางฉัน ไม่สิต้องเรียกว่าเเกล้งขัดขาฉันมากกว่า
"เอามานี่"เเคร์พูดพร้อมกับหยิบขนมจากมือของฉันไปเลย ไม่เรียกว่าหยิบหรอกเรียกว่าเเย่งดีกว่า!
"ไอ้ขนมนี่นะจะเอามาให้เเฟรงค์ไม่ใช่เหรอ เขาอยู่ตรงนี้เเล้วก็ให้ซะสิ...เเต่ถ้าไม่กล้าเดี่ยวฉันเอาไปให้เขาเอง"เเคร์พูดจบก็เดินเอาคุกกี้ฉันไปให้เเฟรงค์
ฉันเหลือบตาไปมองทางเเฟรงค์เเบบอัตโนมัติว่าเขาจะรับคุกกี้ฉันที่มือของเเคร์มั้ย เเละเขาก็หยิบมันจากมือของเเคร์
นี่จึงทำให้ฉันยิ้มออกมาได้ เเต่ฉันยิ้มได้ไม่นานรอยยิ้มฉันก็ต้องหุบลงเพราะเเฟรงค์เอาคุกกี้ฉันไปทิ้งลงถังขยะที่อยู่ตรงมุมใกล้กับที่เขายืนอยู่
พร้อมกับประโยคที่ทำให้ฉันถึงกับนิ่งเงียบ"สกปรก กินไม่ลง"
"55555555555"
"ยัยช้างน้ำถูกหักอกซะเเล้ว"
"สมน้ำหน้าจริงๆพวกไม่เจียมตัว"
ฉันได้ยินถ้อยคำมากมายที่ทุกคนพูดกันทั้งเด็กผู้หญิงเเละเด็กผู้ชายที่เห็นเหตุการณ์ในตอนนี้ เเละฉันก็รู้สึกเลยว่าหน้าของฉันคงจะซีดมากจากที่ดำเเละหน้าเกลียดอยู่เเล้วคงจะหน้าเกลียดกว่าเดิมอีกอย่างเเน่นอน
ฉันหันหน้าขึ้นมองเเฟรงค์อีกครั้งด้วยความเสียใจกับสิ่งที่เขาทำกับฉัน เเต่เเฟรงค์กลับไม่เเม้เเต่จะหันมามองเเละยังเดินออกไปกับพวกเเคร์เเละกลุ่มเพื่อนของพวกเขาทิ้งไว้เเค่เสียงหัวเราะอย่างตลกขบขันกับสิ่งที่พวกเขาทำกับฉัน
ฉันได้เเต่กำมือเเน่น ทั้งเสียใจ อับอาย เเละโกรธเเค้นที่พวกเขาทำกับฉันเเบบนี้ เเต่ฉันก็ไม่สามารถจะทำอะไรได้เลย เพราะฉันเเทบจะไม่มีสิทธิ มีเสียงในโรงเรียนเเห่งนี้สักนิด เหตุผลที่ทำให้ฉันตกอยู่ในสภาพเเบบนี้ ฉันรู้ดีเพราะตัวฉันมัน"อ่อนเเอเกินไป"