yyy

#วุ่นนักรักสายอ่อย

EPISODE 1

รัฐนิวเซาท์เวลส์ประเทศออสเตรเลีย

ผมลากกระเป๋านั่งแท็กซี่มายังหอพัก

ที่ทางมหาลัยจัดเตรียมไว้ให้

เป็นหอพักไม่ใหญ่มากเหมาะสำหรับการอยู่คนเดียว

หอพักนี้มีไว้เฉพาะกลุ่มนักเรียนทุนซึ่งผมก็เป็นหนึ่งในนั้น

ผมจบมัธยมปลายจากประเทศไทย

บ้านเกิดผมเองและสอบชิงทุนมาเรียนต่อที่ออสเตรเลีย

หอนี้เป็นหอนอกอยู่ห่างจากมาหาลัยพอสมควร

แต่ก็ไม่ถึงกับห่างมากนัก

เพราะถ้าเดินก็คงใช้เวลาสักครึ่งชัวโมงได้เพื่อไปมหาลัย

ผมเก็บข้าวของเข้าที่แล้วอาบน้ำเตรียมหลับยาว

เพราะเหนื่อยมากจากการเดินทางมายังอีกซีกโลก

แต่เมื่อผมกำลังจะหลับเสียงประตูห้องก็ดังขึ้น

ให้ตายซิ..ในเวลานี้ใครมันชั่งมาเคาะประตู

ผมเดินไปเปิดประตูก็เห็นผู้ชายตัวใหญ่หน้าหล่อยืนอยู่

" ครับ..พี่มีอะไรรึเปล่า "

ผมถามพี่หน้าหล่อบุคคลที่มาเคาะประตูผม

" ผมเป็นอาจารย์ในมหาลัยครับ

เป็นคนที่ได้รับมอบหมายมาให้ดูแลคุณในระหว่างเรียนที่นี่

และเป็นผู้ช่วยดูแลหอพักเด็กทุนจากต่างประเทศด้วยครับ

ทางหอแจ้งมาว่าคุณถึงแล้วผมเลยมาทำความรู้จัก

ห้องผมอยู่ริมสุดฝั่งซ้ายนะครับมีอะไรก็ไปหาผมได้ "

ผมมองหน้าร่างสูงก่อนจะพิจารณา

เป็นอาจารย์แต่ดูหน้ายังเด็กอยู่เลยแถมยังสุภาพอีก

นี่มันผู้ชายในอุดมคติของผู้หญิงไทยชัดชัด

" ครับ...เอ่อ..ผมขอเบอร์อาจารย์ไว้ได้มั้ยครับ "

หน้าหล่อขนาดนี้ถ้าเอาเบอร์ไว้แล้วขายต่อให้เพื่อนที่ไทย

คงได้หลายพันอยู่ เงินลอยเข้ามาแล้ว

ถ้าได้รูปไปด้วยต้องได้ราคาเพิ่มขึ้นแน่แน่ เอาว่ะเพื่อเงิน

" เอ่อ..ขอถ่ายรูปด้วยได้มั้ยครับ

อาจารย์หล่อมากเลยครับเพื่อผมเก็บรูปไว้ไปศัลยกรรมตาม "

ผมแถเนียนเนียนแต่อาจารย์ก็ยอมให้ถ่ายง่ายง่าย

แต่พอถ่ายเสร็จผมกับโดนบ่นซะงั้นเลย

" ไม่ต้องทำหรอกเจ็บตัวเปล่าเปล่า

เราเองก็น่ารักอยู่แล้ว ตาก็สวย จมูกก็สวย

ปากก็ยังสวยอีกไม่มีที่จะต้องแก้แล้ว

แค่นี้สาวในมหาลัยคงปลื้มนายเยอะมากแน่แน่ "

ผมยิ้มให้อาจารย์เขินเขิน

เพิ่งเคยถูกผู้ชายด้วยกันชมมันรู้สึกแปลกแปลกแฮะ..ให้ตายซิ

" ผมไปนอนแล้วนะครับ "

ผมตัดบทแล้วลาอาจารย์เข้าห้องเลย

บ้าจริงอาจารย์หล่อซะจน...

ทำผู้ชายแมนแมนอย่างผมเขินซะไปไม่เป็นเลย

คนอะไรละมุนชิบหาย

ผมพยายามข่มตาให้หลับเพราะรู้สึกเหนื่อย

แต่ร่างกายผมดันรู้สึกคั่นเนื้อคั่นตัวไปซะหมด

จนในที่สุดผมก็รู้สึกหนักหัวมึนตื้อไปหมดจนรู้สึกว่าไม่ใหว

ผมลืมตาไม่ขึ้นแต่ก็ไม่ได้หลับไปอย่างที่ควรจะเป็น

ตัวผมกลับร้อนและปวดหัวอย่างหนัก

และคนเดียวที่ผมรู้จักในตอนนี้ก็มีแค่อาจารย์คนหล่อ

ผมควานหาโทรศัพท์ก่อนจะพยายามลืมตา

มองเบอร์ที่เมมไว้สดๆร้อนๆเมื่อครู่แล้วกดโทรออก

" ครับ...ไม่ทราบว่าใครครับ "

ปลายเสียงขานรับโทรศัพท์ผมก่อนจะถามถึงที่มา

" ผมนักศึกษามาใหม่ครับ ผมรู้สึกไม่สบาย "

ผมขานตอบอาจารย์ไปถึงเสียงผมจะแหบและแผ่ว

แต่ผมก็มั่นใจว่าอาจารย์จะได้ยิน

สายถูกตัดไปทันทีที่ผมพูดจบ

ไม่นานเสียงประตูห้องผมก็ถูกเปิดเข้ามา

ผมรู้สึกได้ถึงแรงยุบของเตียงว่ามีคนขึ้นมาแน่

ก่อนที่จะมีมืออุ่นๆแตะที่หน้าผากของผม

" ใครครับ...ใช่อาจารย์รึเปล่า "

ผมพยายามมองแต่ดูเหมือนภาพมันจะลางมากไป

จนผมร้องถามถึงบุคคลที่เข้ามาในห้องผมเวลานี้

เพื่อความมั่นใจและคลายความกังวลในช่วงเวลา

ที่ผมไม่สามารถช่วยตัวเองได้เลย

" ครับ อาจารย์เอง

เดี๋ยวผมจะเช็ดตัวให้คุณนะ แต่ตอนนี้ลุกมากินยาซะก่อน "

ผมถูกพยุงขึ้นให้กินยาก่อนจะนอนลงเหมือนเดิม

และถูกมือหนาถอดเสื้อออกจนท่อนบนเปลือย

ก่อนจะรู้สึกถึงแรงดึงกางเกงบล็อคเซอร์ข้างล่างบ้าง

ผมคว้ามือหนาไว้ด้วยความตกใจ

แล้วพยายามลืมตามามองหน้าอาจารย์

แต่ด้วยแรงผมที่ไม่มีอยู่แล้วก็รั้งกางเกงไว้ไม่ได้

ในตอนนี้ตัวผมเปลือยเปล่าต่อหน้าคนที่รู้จักกันไม่ถึงครึ่งวัน

ถึงจะเป็นผู้ชายด้วยกันมันก็น่าอายชมัด

ผ้าเย็นซับมาที่หน้าผมเพื่อระบายความร้อน

ก่อนจะเริ่มเช็ดลงไปที่คอและลำตัว

แม้แต่ไอ้นั้นของผมอาจารย์ก็ยังเช็ดมัน...

บ้าไปแล้วรึไงกัน ให้ตายซิโอ้ย!

แล้วต่อไปผมจะเอาหน้าที่ใหนมองอาจารย์

#รมิตาภา🌙

ใครอ่านในธัญจบแล้วต่อในนี้เลยครับ