" อรุณสวัสดิ์จะป้า เตรียมของแต่เช้าเหนื่อยแย่เลย พักผ่อนบ้างนะ มนต์เป็นห่วง "
" ไม่ทำแล้วจะเอาตังที่ไหนใช้ น้องเอ็งจะเข้ามหาลัยแล้ว ไม่รู้จะได้เรียนคณะอะไร ยังต้องใช้เงินอีกเยอะ "
" เรื่องนั้นป้าไม่ต้องห่วงมนต์จะเป็นคนหาเอง แค่ป้าเลี้ยงมนต์กับคาถา ไม่ปล่อยให้เราสองคนเป็นเด็กกำพร้า แค่นี้มนต์ก็ทดแทนบุญคุณป้าไม่หมดแล้ว"
"ป้าจะปล่อยเอ็งสองคนพี่น้องได้ไง พวกเอ็งมันหลานป้านะ แม่เอ็งก็น้องป้า"
"นั่นดิเนอะ 5555 อะนี่ตังเอาไว้ใช้จ่ายในบ้าน แล้วนี่ฝากให้คาถามันด้วย มนต์ไปทำงานก่อนนะตอนเย็นจะเอากับข้าวที่โรงแรมมาฝากจะได้ประหยัดตัง ไปละนะ สวัสดีจะ "
"เออๆ ขับรถดีๆละ รถมันเยอะ "
"จ้าาาาาา"
เธอขับรถเก๋งกระป๋องคันเก่าคู่ใจที่ใครๆก็บอกว่ามันน่าจะเอาไปขายเป็นเศษเหล็กน่าจะดีกว่า แต่ที่เธอไม่ขายก็เพราะเป็นมรดกชิ้นสุดท้ายที่พ่อกับแม่ของเธอทิ้งให้ไว้ก่อนที่ท่านทั้งสองจะเสียชีวิต เธอใช้มันเป็นพาหนะคู่ใจพาเธอไปทำงานทุกวัน
บนถนนหลวงที่มองไปทางไหนก็มีแต่รถแต่รามีแต่ตึกทั้งฝุ่นทั้งควันก็อย่างว่าแหละเดี๋ยวนี้รถราคาถูกออกรุ่นใหม่เยอะแต่ถนนไม่เยอะตามจราจรเลยพิการกว่าจะขยับได้แต่ละทีฟังเพลงจบไปแล้วเป็นสิบเพลง
"โอ้ยยยย ไฟแดงฝั่งนี้นานไปป่าววะรอเป็นชาติ จะไปทันมั้ยเนี่ยเข้างานสายอีกแน่ น้ำมนต์เอ้ย เขียวแล้ววว เห้ยๆๆๆ"
อิ๊ดดดดดดดด โครมมมมมม!!!!
"ฉิบหาย ขับรถยังไงเนี่ยไม่เห็นรถเหรอวะ😡😡"
[เธอรีบเปิดไฟฉุกเฉินเพื่อขอทางรถคันหลังแล้วรีบลงไปเอาเรื่องคู่กรณีทันที]
ก๊อกๆๆๆๆ
"นี่คุณ! ขับรถภาษาอะไรไม่เห็นรถทางตรงหรือไง"
อือหือ อย่างหล่อ เดี๋ยวนะ! นี่ดาราหรือเปล่า ใช่แน่ [เธอคิดในใจ]
"คุณจะเรียกค่าเสียหายเท่าไหร่ก็ว่ามา ผมรีบ!"
"โอ้โหหหห นี่คิดว่ารวยแล้วก็เป็นดาราจะใช้เงินแก้ปัญหาอย่างเดียวหรือไง คำขอโทษหนะมีมั้ย"
"โอเค ขอโทษ แล้วนี่ห้าหมื่นจบทุกอย่าง โอเคนะ"
"ห้าหมื่น!" [เยอะมาก เธอคิดในใจ]
"ก็ได้ จบก็ได้ ฉันรีบหรอกนะ อ่อ อีกอย่างวันหลังอย่าขอโทษใครโดยที่ไม่รู้สึกผิด มันจะทำให้คุณดูแย่และไม่มีสามัญสำนึก!"
"หึ 😏"
สวัสดีค่ะ 🙏 นี่เป็นนิยายเรื่องแรกของเรา หากผิดพลาดยังไงขออภัยล่วงหน้าเลยค้าาาา 😀 น้อมรับคำติชมของผู้อ่านทุกท่าน🙏
Guest
