“พี่ชาย น้องทำขนมเค้กมาให้พี่ชายค่ะ”
“ฉันไม่กิน ฉันเกลียดของหวาน ฉันเกลียดทุกอย่างที่เธอทำ ฉันเกลียดเธอ!”
“ฮือออออออ น้องขอโทษน้องจะไม่ทำของหวานมาให้พี่ชายอีก พี่ชายอย่าเกลียดน้องเลยได้มั้ยคะ”
“เธอมันน่ารำคาญชีวิตฉันคงดีกว่านี้ถ้าเกิดมาแล้วไม่ต้องมารู้จักกับคนอย่างเธอ”
เฮือกกกกกก ผมสะดุ้งออกจากความฝัน.. ความฝันที่ครั้งหนึ่งมันเคยเกิดขึ้นจริงๆ ในเรือนกระจกที่มีดอกไม้เมืองหนาวนานาพันธุ์ แต่กลับมีเพียงกลิ่นของดอกเดซี่ซึ่งอบอวลคละคลุ้งเรือนกระจก บวกกับแสงแดดยามบ่ายอ่อนๆของเดือนเมษาที่ทำให้ผมเหงื่อตก บรรยากาศตรงหน้ามันทำให้ผมรู้สึกสะอิดสะเอือนซะเหลือทน ผมเกลียดอากาศร้อน ผมเกลียดกลิ่นดอกไม้และที่สำคัญผมเกลียดเธอ ‘ยัยน้องเดซี่’
“ที่ผ่านมาฉันเข้าใจผิดที่คิดว่าตัวเองหลงรักคนอย่างนาย ต่อจากนี้ไปจะไม่มีน้องที่คอยวิ่งตามตูดพี่ชายแบบนายอีกต่อไป สบายใจได้”
พ้นจากความฝันที่เคยเกิดขึ้นจริงในสมัยเด็กๆ กลับมีความจริงทีเธอได้พูดกับผมเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่แล้ว เข้ามาหลอกหลอนในโสตประสาทของผม ผมควรจะสบายใจที่ต่อจากนี้ในชีวิตผมจะไม่มียัยนั้นคอยวุ่นวาย นี้มันอิสระภาพที่ผมรอคอยมายี่สิบเอ็ดปีเชียวนะ แต่ทำไมในใจผมกลับรู้สึกแปล็บๆ หน่วงๆ นี้ผมเป็นอะไรไปหรือผมจะดีใจจนหัวใจทำงานหนักเลือดลมสูบ นี้คือรสชาติของอิสระภาพแน่ๆเลยว่ะไอ้ราม!
รามสูร
พี่รามผู้ไม่เคยสัมผัสรสชาติของอิสระภาพมาก่อนเดียวได้รู้กันอาการแบบนี้มันหมายความว่าไงกันแน่ 555555

Guest
