เพราะ ผมไม่ใช่สิ่งที่ใครก็ตามจะเอื้อมถึง

"แต่ความสามารถของผมมันก็เพียงพอแล้วไม่ใช่หรอครับคุณพ่อ!! อย่าให้ผมได้ไปเรียนร่วมกับมนุษย์เลย ได้โปรดเถอะครับ" เสียงขอร้องอ้อนวอนของเด็กหนุ่มอายุราวๆสิบหกปีเอ่ยหลังจากที่ได้ยินประโยคที่ตัวเองไม่เคยอยากได้ยินหลุดออกมาจากปากผู้เป็นพ่อ 

"ก็แค่ไปเรียนร่วมกับมนุษย์ แกทำไม่ได้หรือยังไงคาร์ล! แกไม่เคยย้อนฉันแบบนี้!!" เสียงของชายวัยกลางคนตะหวาดลั่นบริเวณห้องเสียงดังสะท้านออกไปยันข้างนอกบ้านหลังใหญ่ 

"ให้พี่ไปก็ได้นี่ครับ ทำไมต้องเป็นผมด้วย พ่อก็รู้ว่าผมน่ะ เกลียดพวกมนุษย์!!!" คาร์ล เด็กหนุ่มผู้มีศักดิ์เป็นลูกชายตวาดใส่ผู้เป็นบิดาด้วยน้ำเสียงไม่พอใจเป็นอย่างมาก  

"ถ้าแกไม่ไป ฉันก็จะฆ่าแกทิ้งตรงนี้แหละ!!" ผู้เป็นบิดาเอ่ยออกมาอย่างห้ามใจไม่ได้ 

"ฮึก..ถึงกับต้องฆ่ากันเลยหรอ นี่ผมไม่ใช่ลูกพ่อหรือยังไงกัน" คาร์ลเอ่ยทั้งน้ำตา 

"ก็ใช่น่ะสิ!! แกน่ะไม่ใช่ลูกของฉัน คนที่เป็นลูกของฉันก็มีแต่พี่แกเท่านั้นแหละ ฉันไม่อยากเลี้ยงดูแกแล้วคาร์ล แกน่ะมันไร้ประโยชน์จริงๆ" เสียงของผู้เป็นพ่อเอ่ยออกไปอย่างไม่ปิดบัง หวังให้เด็กหนุ่มออกไปจากบ้านของเขา 

แต่กับผู้ที่ได้ยินเมื่อได้ยินเช่นนั้น ก็ต้องน้ำตาตก เขาเสียใจเป็นอย่างมากที่ผู้เป็นพ่อพูดเช่นนี้ หากเป็นเช่นนั้นจริง ทำไมถึงไม่บอกเขาแต่แรกกันล่ะว่าเขาไม่ใช่ลูกแท้ๆของบ้านหลังนี้ สองเท้าก้าวออกจากบ้านอย่างรวดเร็ว จากดวงตาที่สิ้นหวังแปลเปลี่ยนเป็นดวงตาแห่งความแค้น อยากให้เขาไปอยู่ร่วมกับมนุษย์นักสินะ ได้! เขาก็จะไปเดี๋ยวนี้แหละ 

เขาจะทำให้เห็นเองว่าเขาน่ะ 'ไม่ใช่สิ่งที่ใครก็ตามจะเอื้อมถึง'