บทนำ
ณ สมัยราชวงค์ฉาง ฮองเฮาทรงกำลังให้กำเนิดรัชทายาทเเห่งราชวงค์ฉาง ฮ่องเต้ ตอนนี้ทรงอยู่ไม่ติดกับที่เพราะพระองค์กำลังคิดว่าจะได้โอรสหรือพระธิดา เมื่อเสียงกรี๊ดร้องด้วยความเจ็บปวดเงียบลงและมีเสียงเด็กทารกร้องออกมาแทน หมอทำคลอดจึงอุ้มทารกน้อยออกมา และมอบให้ฮ่องเต้และกราบทูลว่า
''ยินดีด้วยเพค่ะฝ่าบาท เป็นพระโอรสเพค่ะ''นางเอ่ย
''ดีดีมาก''ตอบรับด้วยความดีใจ''แล้วฮองเฮาเป็นเยียงไรบ้าง''เอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง
''ทูลฝ่าบาทพระนางทรงปลอดภัยเพค่ะ แค่ทรงเหนื่อยจากการให้กำเนิด พักผ่อนสักระยะอาการก็ดีขึ้นเองเพค่ะ''นางเอ่ย
"ดี ข้าจะไปพบนาง''เมื่อเอ่ยเสร็จสิ้นฮ่องเต้ก็ได้อุ้มลูกชายเพื่อไปดูฮองเฮาก่อนจะเอ่ยถาม
" ฮองเฮาเจ้าเป็นเยี่ยงไรบ้าง เจ็บมากหรือไม่"
" ฝ่าบาท หม่อมฉันไม่เจ็บเลยเพค่ะหม่อมฉันดีใจมากกว่าที่ได้ได้กำเนิดบุตรให้กับฝ่าบาท"พระนางเอ่ยด้วยรอยยิ้ม
"ขอบใจเจ้ามาก ข้าก็ดีใจดีใจมากเพราะข้าจะได้เป็นพ่อคนอย่างเต็มตัว เจ้าอดทนได้ดีมากฮองเฮาของข้า"และเอ่ยต่อ
" เจ้าดูสิเขาเป็นลูกชายในภายภาคหน้าเมื่อเขาเติมโตเขาจะได้สืบทอดตำแหน่งฮ่องเต้แห่งราชวงค์ฉาง ข้าจะให้นามเขาว่า"ฉางชุนเฉิน ที่เเปลว่าซื่อสัตย์ งดงาม เปรียบดังฤดูใบไม้ผลิ เจ้าเห็นว่าอย่างไรฮองเฮาของข้า" ฮ่องเต้ถามผู้เป็นที่รักของตน
"ชุนเฉิน ดีเพค่ะฝ่าบาทหม่องฉันชอบชื่อนี้เพค่ะ" พระนางเอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้ม ฮ่องเต้ได้ดึงฮองเฮามาไว้ในอ้อมกอดพร้อมกับบุตรชายของตนและเอ่ยว่า
" ขอบคุณสวรรค์ที่ได้มอบความสุขแบบนี้ให้กับข้า"ทั้งสองกอดกันแน่นมันทำให้รู้สึกถึงความอบอุ่น นี้สินะที่เรียกว่า" ครอบครัว"